Belg in Nederland: worstelen met mijn identiteit

Ik ben al sinds mijn zeventiende een Belg in Nederland, inmiddels zo’n 7,5 jaar. Die emigratie was ongetwijfeld de beste beslissing van mijn leven. Mijn eerste week in Amsterdam voelde als een warm bad. Ik was er moederziel alleen heen verhuisd, maar in no time leerde ik mensen kennen. De Nederlandse cultuur is in vergelijking met de (West-)Vlaamse veel opener en informeler. Voor Nederlanders moet het vooral gezellig zijn. Het liefst met een bitterballetje dabei. En dat bevalt me prima.

Ik voel me inmiddels meer thuis in Amsterdam dan ooit in mijn eigen bakermat, waar ik al sinds mensenheugenis alleen maar wilde ontsnappen. De West-Vlaamse provinciestad, het is echt helemaal niks voor mij. Lange tijd dacht ik dat hetzelfde gold voor Vlaanderen en bij uitbreiding zelfs het hele land. Of ik ooit nog terug naar mijn vaderland zou verhuizen? Hahaha! Neen jong, wat zou ik daar in godsnaam gaan doen? Mijn leven is hier. Elk jaar vier ik trouw Koningsdag, tijdens het WK kleurden mijn wangen rood-wit-blauw en ook ik ben dagenlang niet goed geweest van de ramp met MH-17. Een groot deel van mijn identiteit is inmiddels oranje.

Belg in Nederland

Veel Vlamingen vinden dat raar. Voelen zich er zelfs persoonlijk door beledigd. Zij noemen me consequent een nep-Nederlander. Terwijl ik hier fulltime woon, als officiële inwoner van Nederland. Ik heb alleen maar Nederlandse diploma’s. Ik werk nota bene voor de Nederlandse overheid. Mijn band met het vaderland is verwaterd, al is het maar omdat ik het aantal overgehouden Vlaamse vrienden op anderhalve hand kan tellen. Natuurlijk voel ik me Nederlands, ik hou van dit land en haar mensen. Ik woon hier inmiddels al zo lang dat ik het recht heb om te naturaliseren, begot.

Toch zal ik er nooit echt bij horen, volgens die verbolgen Vlamingen. En dat moet ik ook niet willen. Want ik ben toevallig geboren binnen de volkomen willekeurige landsgrenzen van het Koninkrijk België. En dus moét ik mijn hele leven lang verknocht zijn aan het land, de cultuur en de voetbalploeg. Maar nationalisme, ik heb dat nooit goed begrepen. Ik vind het zo’n infantiele, irrationele stuiptrekking. Wij, binnen deze arbitraire grenzen van de speelplaats, zijn ‘wij’ en al de rest is ‘zij’. Wij zijn goed en zij zijn slecht. Je kan maar tot één groep behoren. Dat idee. Maar waarom moet ik vastzitten aan een toevallig gecreëerde identiteit? In België geboren zijn is niet eens een prestatie die ik zélf heb geleverd. Waarom zou ik er dan zo trots op moeten zijn?

Naturaliseren

En toch. Ik mag al een tijdje naturaliseren, maar ik heb het nog steeds niet gedaan. Dat was ik wel lange tijd van plan. In Nederland is een dubbele nationaliteit bij vrijwillige naturalisatie sinds een paar jaar echter niet meer toegestaan. Dat betekent dat ik moet kiezen. De enige manier voor mij om officieel Nederlander te worden, is om vrijwillig mijn Belgische nationaliteit op te geven.

Vreemd genoeg kan ik die stap alsnog niet zetten en dat had ik niet van mezelf verwacht. Ik woon en werk hier toch? Dit is toch mijn thuis? Ik voel me toch Nederlands? Ja, maar emotioneel blijk ik het desondanks net iets te moeilijk te vinden. Ik krijg het niet over mijn hart om afstand te doen van mijn Belgische nationaliteit. Zelfs als ik 100% zeker zou weten dat ik er nooit meer ga wonen*. Blijkbaar ben ik er, als puntje bij paaltje komt, wel degelijk aan verknocht.

(*wat ik tegenwoordig helemaal niet meer zo stellig beweer als vroeger, trouwens. You never know.)

Toch niet helemaal

Nationaliteit is iets raars. Het vormt je identiteit, ook al wil je dat niet. Ook al slaat het nergens op. Ik steiger namelijk even hard als een Nederlander mij een nep-Vlaming noemt omdat ik zo goed ingeburgerd ben. Of als ze het consequent over ‘Walloniërs’ en ‘de Belgische taal’ hebben. Als ze beweren dat ze snappen hoe je patat friet met stoofvlees maakt (want geloof me vrij, dat doen ze niet). Als ze mij iets vertellen dat echt ‘iets typisch Vlaams’ is, alsof ik dat niet duizend keer beter zou weten dan zij. En ineens is het toch weer ‘ik’ en ‘zij’.

Zij, de mensen met wie ik een land deel. Zij, de mensen met wie ik elke vrijdagmiddag op de traditionele borrel na werk gezellig bitterballen eet. Zij, die zo vaak ‘wij’ zijn voor mij. Zij zijn het dan toch niet helemaal.

 

Ben jij ook een Belg in Nederland? Tips om dat te overleven vind je hier.

4 thoughts on “Belg in Nederland: worstelen met mijn identiteit

    1. Dank je! Het is gek he, om een buitenlander te zijn in een land dat zo hard lijkt op je eigen vaderland, maar dan toch ook weer niet? Je hoort er altijd wel bij, maar ook weer niet. Ik blijf het lastig vinden, zelfs na zo lang!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *