11/22/63 – Stephen King

Ik kan niet anders dan blijven herhalen wat voor geweldige verhalenverteller Stephen King is. Je kent hem waarschijnlijk vooral van zijn horrorverhalen (It, The Shining, Carrie), maar hij schrijft soms ook ‘normale’ fictie. The Shawshank Redemption, bijvoorbeeld. Vaak hebben ook zijn niet-horrorverhalen wel een bovennatuurlijk sausje, daar moet je tegen kunnen. Zie The Green Mile, Under The Dome en The Stand. Bovenstaande zijn overigens ook de enige titels uit zijn oeuvre die ik zou aanraden. King heeft namelijk zo af en toe wel eens zijn mindere schrijfmomenten.

Maar laat dat u vooral niet afschrikken. 11/22/63 is zonder twijfel mijn favoriete boek van zijn hand. Het is een vuistdik exemplaar, maar ik heb het graag gelezen, heel erg graag. Mateloos respect voor de manier waarop hij de vaardigheid beheerst om lezers meer dan duizend bladzijden lang geboeid te houden. Dat komt voornamelijk door de razendspannende plot, want het boek moet het verder niet per se hebben van de wondermooie zinnen of ander hoogwaardig literair gekunstel. Ik herinner me nog dat ik dit boek in sneltreinvaart probeerde uit te lezen omdat ik moést weten hoe het nu uiteindelijk afliep, maar tegelijkertijd ook niet wilde dat het ooit zou ophouden.

De plot

Zoals ik al zei: Stephen King is een geniale verhalenverteller. Dat is alleen al te zien aan de manier waarop hij zelfs de kleinste details tot ver in het verhaal doorheen de plot kan weven. Het concept van tijdreizen blijft intrigerend, maar de manier waarop het in dit boek werkt is verfrissend. Het verhaal gaat zo: via een of andere gekke scheur in het time continuum of zoiets, kan er vanuit de kelder van een shabby Amerikaanse snackbar naar een specifieke datum in het verleden gereisd worden. Maar als je eenmaal terug naar het heden reist, wordt het verleden weer gereset, alsof je er nooit bent geweest. Jake Epping, een leraar Engels, grijpt zijn kans en keert terug naar 1958. Hij wil de moord op president Kennedy voorkomen om zo ook de toekomst te veranderen. Daarvoor moet hij alleen wel vijf jaar in het verleden blijven hangen. Klein detail.

Iedereen die niet van science ficton houdt, gaat nu waarschijnlijk heel snel doorscrollen naar het volgende boek. NIET DOEN! STOP! Want ja, het klinkt nu heel erg alsof ik je een science fictionboek aanraad. En dat is het technisch gezien ook wel, maar als we het hele tijdreizigerselement simpelweg even negeren, blijft er vooral een ijzersterk verhaal over. Het tijdreizen is een belangrijk element in 11/22/63 omdat het de context creëert waarin het verhaal zich afspeelt, maar doet eigenlijk ook niet veel meer dan dat. Dus neen, verder geen bovennatuurlijke gekkigheden of ruimtewezentjes die ineens op aarde neerdalen om JFK alsnog te redden wanneer Epping er op het nippertje in faalt, of zoiets. Niks van dat alles. Beloofd.

Heerlijk nostalgisch

De suspense blijft honderden pagina’s lang opbouwen en het einde blijft tot de laatste pagina’s verbazen. Toegegeven, de verhaallijn met collega Sadie is op een bepaalde manier voorspelbaar – there’s always a girl involved, natuurlijk. In het midden van het boek zakt het verhaal ook wel een beetje in, wanneer Jake/George zijn dagen alleen nog maar met Sadie doorbrengt, in zijn gezapige kleine dorpje, having more sex dan er waarschijnlijk in de hele Fifty Shades of Grey-trilogie beschreven staat. Maar het boek wordt nooit echt saai.

De grootste verdienste van Stephen King is het hoofdpersonage: Jake Epping was voor mij een mens van vlees en bloed, tijdreiziger of niet. De held van het verhaal, maar wel eentje die ook gewoon naar de wc moet en af en toe eens zijn haar moet wassen. Heerlijk realistisch. Het boek zit verder boordevol romantische nostalgie naar de jaren ’50 en ’60, maar is af en toe ook scherp genoeg over alle redenen waarom we in de eenentwintigste eeuw ook niet té hard moeten zwijmelen over die periode. Denk stinkende fabrieken, iedereen een drankprobleem en sigarettenrook literally everywhere.

11/22/63 is een beetje science fiction, beetje thriller, beetje historische fictie, ik weet het eigenlijk niet zo goed. Het is heel spannend en dus vooral een thriller, en laat dat nu net een genre zijn waar ik doorgaans niet zo veel mee heb. Ik lees zelf ook my fair share of thrillers hoor, maar meestal zijn ze gewoon mwahhh en niet echt memorabel. Soms, heel soms, komt er echter zo’n geniaal in elkaar geknutseld stukje suspense voorbij dat ik er toch als een blok voor bezwijk. Dat was zeker zo bij dit boek, al na de eerste vijftig pagina’s. Het kon me zelfs blijven beroeren op momenten waarop ik het niét aan het lezen was. Want ja, wat zou ik zélf eigenlijk doen, als ik naar 1958 zou kunnen reizen? Ik heb ervan genoten en toen ik ‘m eenmaal uit had moest ik daar nog even van bekomen. Zoals dat altijd met boeken moet zijn, eigenlijk.

Meer boekentips? Klik hier voor #1.