Roadtrip door Noord-Amerika: deel 5

Vanuit Vermont reden we door naar New Hampshire. De staat op wier nummerplaten prominent het poëtische motto ‘live free or die’ prijkt. Oké dan.

Laconia, NH

We verbleven in Laconia, een klein stadje aan de rand van het waanzinnig mooie Lake Winnipesaukee. Toen we op weg naar onze lodge het meer al een beetje door de bomen langs de weg konden zien en het uitzicht spectaculair beloofde te zijn, besloten we om een klein weggetje richting het water in te slaan zodat we daar wat foto’s konden maken. Toeristen, ugh, the fucking worst, right? Na daar een paar minuten staan ‘oooh’ ende ‘aaah’-en stapten we weer in de auto, reden het weggetje weer op, sloegen rechtsaf en… zagen ineens blauwe en rode zwaailichten achter ons.

De enige echte state police reed achter ons aan in een anonieme zwarte Hummer met stiekeme zwaailichten en liet ons duidelijk merken dat, jawel, die wel degelijk voor ons bedoeld waren. Wij dus aan de kant en ik al helemaal in de stress. Tergend langzaam kwam de officer naar onze auto toe (en jazeker droeg hij een pilotenbril met spiegelglas) en sprak ons toe door het raampje aan de chauffeurskant. Bleek dat mijn Lief wel had vertraagd bij het stopbord aan het einde van de weg, maar niet volledig was gestopt. And in America, sir, a full stop means a full stop. Begrepen?!?

Neen, ik durfde niet duidelijker een foto te nemen dan via onze zijspiegel, neen.

Enfin, uiteindelijk kwamen we er van af met een waarschuwing en stelde het allemaal niet zoveel voor, maar ik heb toch wel lopen zweten toen hij mijn Lief om zijn rijbewijs vroeg en hij het 13 jaar oude zielige roze vodje overhandigde that is nu eenmaal zijn officiële Belgische rijbewijs. Want hoe kon die man nu niét denken dat dat een nietsbetekenend nepding was? Hij liep er in ieder geval mee naar zijn auto, waarschijnlijk om dispatch te vragen what the fuck hij met dat roze servetje moest aanvangen, maar uiteindelijk bleek het door de controle te komen en mochten we weer weg.

Goed, Laconia dus. Laconia is de trotse bezitter van – naar eigen zeggen – de grootste indoor arcade ter wereld. Deze geekboy & girl MOESTEN daar dus naartoe. En het was zeker de moeite waard! Wat staat daar dan zoal, vraagt u? Wel, volgens de website zo’n 300 oldskool arcade spelbakken uit de 70s en 80s (waarvan zeker een dozijn alléén maar verschillende versies van Pac-Man en Ms. Pac-Man).

Onder andere uitgeprobeerd: een button bash game van The Simpsons, de grootste flipperkast ter wereld, een best wel leuk Ghostbusters-game en een heel erg leuk The Walking Dead-zombie-shooter-game met kruisbogen. Ook een hysterisch zoveel-mogelijk-ballen-in-steeds-dichtslaande-vuilnisbakken-gooien-spel waar ik verbazingwekkend genoeg steeds beter in bleek te zijn dan mijn Lief. Terwijl ik doorgaans toch echt wel de hand-oog-coördinatie en algehele motorische handigheid heb van een slappe vaatdoek, maar goed.

Extra leuk: afhankelijk van je scores krijg je bij sommige games papieren puntjes geprint die je kan inwisselen voor prijzen bij de balie. Pretty much zoals de jetons die je op de kermis bij ons kan winnen, eigenlijk. Wij hadden echt een meterslange rol puntjes bijeen gescoord maar alsnog veel te weinig in totaal om ook maar een balpen te winnen, dus we hebben ons papier dan maar grootmoedig gedoneerd aan het eerste beste niet-etterbakkerige kind dat we tegenkwamen.

Verder hebben we in Laconia eigenlijk vooral gechilld, want dat was de bedoeling. Even een rustdagje aan het strand bij het meer, na al het heen-en-weer-gereis en hustle and bustle van steden en elanden en bruiloften. Heerlijk!

Meredith, NH

Naast Laconia ligt Meredith en daar wilden we gaan picknicken om te vieren dat we precies 5,5 jaar samen waren, want naar het schijnt is het daar heel mooi. Boodschappen deden we in een superschattig winkeltje met bijna alleen maar zelfgemaakte dingen: taarten, koekjes, jam, sauzen, salades, everything! Wij kochten uiteraard vrijwel alles, waarbij het zwaartepunt bij mijn Lief na al die tijd Amerikaans eten vooral bij groente en fruit lag, en ik nogal fanatiek naar een maple syrup donut en pak chocolate whoopies graaide.

Onze lunch werd dus een picknick aan het water in Meredith en ja, dat was inderdaad de moeite. Na afloop gingen we een ijsje halen en uit alle 8757448 beschikbare smaken koos ik cake batter. Ik weet het, ik ben walgelijk, en de ice cream scoop was dan ook nog eens XXXL. Serieus gewoon de grootte van mijn twee gebalde vuisten samen. Eén scoop, jawel. ‘Merica.

Prima picknick spot inderdaad

Toen we ’s avonds uit eten gingen besloot ik dan maar dat ik toch eens gezond moest eten. Zou je denken. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ’s avonds door barstende hoofdpijn amper eetlust had en dus maar een salade bestelde. Toen ik die kreeg, bleek het letterlijk dat te zijn: sla.

Een halve krop ijsbergsla, smothered in blue cheese dressing, met stukjes bacon en ergens tussen alle smurrie twee halve zongedroogde minitomaatjes. En mijn Lief zat daar met een delicious uitziende steak waar mijn maag spontaan weer van ging rammelen. Neen, het was niet grappig. Neen.

Marblehead, MA

Na New Hampshire reden we door naar Massachussetts voor het allerlaatste deel van onze reis. In het kustplaatsje Marblehead was geen ene flikker te doen – als in: we hebben zelfs een uur vruchteloos gezocht naar een café of koffiehuis dat na 16 uur open was – maar het was wél heel erg mooi. Alleen maar typische New England huizen en mooie uitzichtjes over het water. Veel gewandeld en rondgekeken en gefotografeerd dus, maar verder niet veel over te melden.

Iedereen zou een beetje meer als Bud moeten zijn

De volgende blogpost wordt mijn laatste in deze serie (crowd goes ohhhh), waarin ik jullie meeneem naar Salem (van de witch trials, jawel) en Boston. Stay tuned!


De vorige posts over deze roadtrip kan je hier lezen: #1, #2, #3 en #4.

6 thoughts on “Roadtrip door Noord-Amerika: deel 5

  1. Haha, onze roze rijbewijzen. Tja, die doen mij zelf al steeds aan een ouderwets vel vloeipapier denken. Die politieman zal er sowieso wel iets van gedacht hebben. Kan je ondertussen wel al een beetje met die halve krop sla lachen? Ik had het enkele jaren terug voor in Mechelen waar een salade een kom vol bladeren ijsbersla leek te bevatten én dan een aantal andere ingrediënten daar bovenop. Ze hadden ze gelukkig wel eerst uit elkaar getrokken en niet gewoon de krop in twee gesneden.

    1. Ik heb zelf altijd een roze plastic kaart gehad dus de eerste keer dat ik zijn roze papiertje zag, keek ik ook wel efkes raar! Denk dat ie het inmiddels ook wel kan laten vervangen maar da’s dan weer redelijk duur, en er staat dus werkelijk op dat dat vodje forever geldig is! Zelfs als het op den duur dus in stukken hangt… Weird!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *