Wel handig he, die #40dagenbloggen? Gisteren nog maar pas vermeld dat ik naar een sterrenrestaurant zou gaan en, hup, vandaag heb ik het er al uitgebreid over. Terwijl dit hele relaas normaal gesproken waarschijnlijk nooit zelfs de innerlijke concept-krochten van mijn WordPress zou zien. Gewoon, omdat ik deze blog niet als een tutorial-review-kinda blog zie. Er zijn al genoeg andere bloggers die dat doen, en stukken beter dan ik. Maar zie, er is wederom een nieuwe blogdag aangebroken en nood breekt wet en ik heb een hoop foto’s en ik wil nog een beetje nagenieten en oké, misschien ook een beetje stoefen met mijn chique eten, dus hier gaan we dan.

Envy Amsterdam

Oké, waar zijn we dan precies gaan eten gisteravond? Bij Envy. Envy, als in: het gevoel als je op restaurant het bord van een ander ziet arriveren en spontaan denkt, dju, had ik dat toch maar genomen. En je het bijna op je tong proeft, zo heerlijk ziet het eruit. En uw eigen eten dan eigenlijk al zo goed als verpest is. Want food envy.

Envy sleepte slechts een half jaar na hun opening al een Michelinster in de wacht. Dat zegt behoorlijk wat. De keuken wordt gerund door de 26-jarige Floris van Straalen, die de kneepjes van het vak leerde bij Oud Sluis. Envy wordt vaak de ‘bad boy’ van de gastronomie genoemd. Of zo noemen ze zichzelf. Ik weet het allemaal ook niet, ik typ ook maar gewoon klakkeloos na wat ik op Google heb gevonden.

Anyway. Bij aankomst werden we verwelkomd door een bijzonder enthousiaste maître d’, als in: hij kwam aan gebounced, zo enthousiast. Het was zo’n exemplaar van veel zwierig gezwaai en gebuig en heel overdreven nep-Brits Engels spreken ook al is hij nog Nederlandser dan een ham-kaascroissant vreten op de fiets, en spraken wij hem gewoon in het Nederlands aan. Weet wel. Zo eentje. Enfin, hij was wel heel vriendelijk en gaf veel informatie, plus een bijzondere amuse in de vorm van een chocoladeballetje gevuld met vloeibare kool en selderij. ‘Bijzonder’ bedoel ik in de zin van ‘niet raar, maar bijzonder’ (voor de Nederlanders onder jullie) of ‘een beleefde manier om te zeggen dat het niet bijzonder te vreten was’ (voor de Belgen).

De vriendelijke bouncer liet ons het gereserveerde tafeltje zien: een klein tweepersoonstafeltje dat wel heel erg intiem gesandwicht zat tussen twee andere tafels waar reeds mensen zaten. Daarop zei hij meteen dat we ook mochten kiezen voor een grotere tafel, op zo’n manier van: eigenlijk mag dat niet echt, maar allez, met veel moeite kan ik dat wel voor jullie regelen. Of we mochten aan een lange hoge tafel zitten (zo eentje met barkrukken waar 20 man op een rijtje kan zitten), wat hij heel enthousiast en met nog meer gezwier liet zien. Overwhelmed door plotse keuzestress en bezwaard door het gevoel dat ik wel een erg moeilijk vrouwmens zou zijn als ik voor een groter tafeltje zou kiezen, zei ik dat we dan maar voor de hoge tafel gingen. Na 5 minuten vond ik het al verschrikkelijk want klein en ongemakkelijk zitten op zo’n kruk, waarna we alsnog een serveerster aan de mouw trokken om een ander tafeltje te krijgen. De serveerster, omdat ik niet aan de maître d’ wilde toegeven dat ik wel zo’n moeilijk vrouwmens was, ja, en omdat ik hem ongelofelijk awkward vond.

Enfin. Toen gingen we eindelijk eten. We kregen nog een amuse, dat bestond uit een soort mossel maar dan zonder schelp (die ik tot complete afschuw van mijn Lief omschreef als “doodgeboren muizenbaby’s”) en een heel lekker soepje waarvan ik reeds volledig vergeten ben wat er precies inzat, maar het was dus wel lekker. (En gij vraagt u af waarom ik niet vaker reviews schrijf?!)

Omdat mijn Lief en ik allebei niet veel soorten vis lusten en we beiden principieel tegen foie gras zijn, durfden we geen door de chef samengesteld menu bestellen. Daarom kozen we á la carte en dat is opgedeeld in allerlei kleine gerechtjes zodat je verschillende dingen kan proeven, in plaats van grote hoofdgerechten. Ik koos voor de rundersukade met wortel en pastinaak (op de foto hieronder) en de eend met citroen en asperges (niet op de foto want veel te snel in mijn mond). Mijn Lief bestelde ook de eend en daarnaast nog steak tartare met peper en king crab met nog iets wat ik inmiddels alweer vergeten ben.

Mijn beide hoofdgerechten waren erg lekker, maar op zich niet bijster speciaal. Oké, de rode portsaus bij mijn rundersukade was wel redelijk goddelijk. Verder was ik niet heel erg onder de indruk. Maar toen. Toen kwamen de desserts. Ik had maar twee hoofdgerechtjes besteld omdat ik allerlei lekkere dingen op de dessertkaart had zien staan en me vooral daarop wilde storten. And boy, oh boy, was het dat waard.

Eerst en vooral bestelde ik dit prachtige ding. Op de Instagram-account van een collega van mij (die hoofdredacteur is bij Culy en zo ongeveer de foodiest aller foodies is) prijkte er een tijdje geleden een foto van, maar ik kon het nergens op de kaart vinden. En dus wees ik als de compleet voorspelbare, onuitstaanbare millennial grootstedeling die ik ben naar het kek gefilterde fotootje op Instagram met de boodschap: “Dit. Dit wil ik. Kan ik dat hebben? Dit. Asjeblieft.” Bleek dat ik het gewoon mocht hebben, hoera! En dus kon ik genieten van een suikerspin-cappuccino, die niks meer en niks minder was dan een glas opgeschuimde melk met een wolk blauwe suikerspin en een erlenmeyertje met espresso dat ik erbij moest kappen, maar ik heb me er heerlijk mee geamuseerd en meer moet dat niet zijn voor mij. En kijk die foto dan. KIJK DAN.

En ja, natuurlijk heb ik ook een Boomerang, ja.

Op naar de desserts dan! Dit kunstwerkje bestond uit schijfjes banaan met een gekaramelliseerd laagje suiker erop, blokjes bananen- en chocolademousse, walnoten, zalfjes bananen- en chocoladecrème en een waar kunstwerk van crispy honing. Suiker, suiker en nog eens suiker dus, maar ook een beetje fruit en da’s gezond dus nèh. (Aja, en een beetje kokosspul, maar dat vind ik vies.)

Dit ding bestond uit verschillende vormen van karamel en hazelnoot: mousse, crème, krokante brokjes, poeder en zelfs een paar toefjes gelei. Dit texturenfeestje werd vergezeld door een explosie van smaken: yoghurt, zoete popcorn en subtiele laagjes zout. Heel erg interessant en heel erg lekker.

Maar het allerlekkerste wat ik die avond heb gegeten, is ongetwijfeld dit. Het was eerst een twijfelgevalletje om te bestellen, want er stond ook een kaasplateau op de kaart en kaas is leven, maar da’s ook wel weer saai en dit klonk interessant. Dus zijn we er toch maar voor gegaan. Dit dessert bestond uit tortellini gevuld met vanillecrème, vergezeld door basilicumsaus en -ijs, room, pistachenoot en kleine in basilicum gemarineerde stukje ananas. En ja, ik weet het, dat klinkt als allerlei smaken die niet heel erg bij elkaar passen en al zeker niet in een dessert, maar oh mijn god was het heerlijk. Bij dit gerecht snapte ik pas écht wat mensen bedoelen met de smaaksensaties die je ervaart bij een sterrenrestaurant. Echt. Wauw.

Al bij al was het dus een heel fijne ervaring en ik kan het u allemaal aanraden. Ja, de maître d’ is, uhm, bijzonder, en ja, de toiletten zijn shabby en stinken nogal, maar verder is het zeker de moeite waard.