Keek op de Week #24

Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag, waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen.

Highlights van de week

* Woensdag zat ik samen met mijn vrouwelijke collega’s zonder sjaal en met m’n jas open te lunchen in het zonnetje, gewoon, op de rand van de Herengracht. Keihard lentegevoel <3

* Ik krijg binnenkort mijn very own copywriting stagiair(e)! Daar stond ik eerst een beetje wantrouwig tegenover, want ik ben fundamenteel sceptisch over andere mensen hun taalgevoel. (Sorry, andere mensen.) Ik kreeg dus al spontaan rode vlekken in mijn nek bij het idee dat ik ineens een 20-jarige met mijn werk zou moeten vertrouwen en DAT DIE DAN OVERAL CONTENTMARKETINGBUREAU FOUT ZOU SPELLEN ENAL. Maar goed, mijn manager heeft me verzekerd dat ik zelf mag kiezen welke sollicitanten ik uitnodig en wie er uiteindelijk wordt aangenomen. En wat die stagiair(e) dan precies gaat doen. En dus ben ik blij, want het betekent dat ik meer tijd over heb voor advertising werk. Deel mijn vacature dus vooral met alle aspirant-copywriters in uw social circle die op zoek zijn naar een stage in Amsterdam! (Maar alleen diegene die weten hoe ze contentmarketingbureau spellen dus, dank u.)

* Ik ging deze week weer een paar ochtenden met de fiets naar werk want yay, het vriest niet meer! (Enfin, toen niet meer, vandaag gewoon wel weer want fuck normale seizoenen blijkbaar.) De zon scheen bijna elke ochtend, ik was lekker vlot en snel op kantoor en weer thuis, ik was geen geld kwijt aan duur openbaar vervoer én ik had nog eens wat extra beweging! What’s not to love?

* Vrijdag ging ik eindelijk nog eens lunchen bij Salsa Shop, a.k.a. de Nederlandse versie van Chipotle en meer woorden moet ik daar verder niet aan vuilmaken, want Chipotle. Altijd leuk om te zien hoe alle andere mensen in ons lunchgezelschap strugglen met zo’n gigantische burrito-baksteen terwijl ik ‘m vrij makkelijk naar binnen speel. Ik met mijn 50 kilo, ja. En extra guacamole en kaas <3

* Het koude weer momenteel geeft me ongelofelijk veel zin om te bakken en dus ga ik vandaag full force voor een Victoria sponge met heel veel cream en jam en verse aardbeien. YES.

Dat was minder, vlinder

* What’s not to love aan weer van en naar werk fietsen? Oh ja, die verkeersagressie op elk fietspad in het centrum zo rond de ochtendspits. Lachen, man. Ik zal nooit begrijpen hoe sommige mensen zó verschrikkelijk ongeduldig en zelfingenomen kunnen zijn (want hoezo zijn vijf seconden van jouw tijd zoveel belangrijker dan die van anderen, laat staan hun fysieke veiligheid?) dat ze je compleet kapot schelden voor helemaal niks. Als je dúrft te stoppen voor een stoplicht, of zo. Of als verkeersregelaar durft te vragen of mensen bij werkzaamheden a.u.b. even 20 meter lang van hun fiets kunnen afstappen. De goorste dingen krijgen mensen op zo’n ochtend naar hun hoofd geslingerd, kzweertu#ikwensdoorgaansniemandeenverkeersongevaltoe #maarserieus #diemensen

* Ik wil dus een duur paar sneakers in een speciale colorway en ik zit al een week het hele internet (letterlijk: ik searchte inmiddels ook al in het Frans en Duits) af te struinen op zoek naar mijn maat, but nope. Ik kon nog een halve maat kleiner bemachtigen en die is inmiddels aangekomen, en tja, ik krijg er mijn voeten in gewurmd maar daar is dan ook alles mee gezegd. Huilen met en zonder pet, zeg ik u.

* Ik verkocht een jurkje via United Wardrobe, maar de koper stuurde het weer retour omdat-ie veel te kort voor haar was (ze bleek 25 cm langer dan ik te zijn, dus ja, granted). Nu kreeg ik ineens een kaartje van PostNL in de bus: of ik asjeblieft 5,50 euro wilde betalen omdat zij dat pakje onvoldoende gefrankeerd had. Ehhhh… Dacht het niet, vriendin. Geen idee of PostNL nu verhaal bij haar gaat halen, maar die kaart verdween bij mij linea recta in de vuilnisbak.

* Wat geen goed idee blijkt te zijn: een volle mok latte macchiato op de rand van je bureau zetten, vlak naast je toetsenbord. Ik weet niet precies welk primitief deel van mijn brein dacht dat dit wel kon, met mijn notoire motorische beperkingen, maar het heeft het zich sowieso beklaagd. Want na vijf seconden zat ik al uitbundig een verhaal te vertellen, met bijhorende armgebaren, en flikkerde het hele ding op de grond all over mijn katoenen tote bag. Die ik daarna nog een halve werkdag, een etentje en een tramrit lang mee mocht zeulen. Zure melkgeur and everything.

* Het vriest inmiddels weer en fuck dat.

Uitkijken naar…

* De Valentijnsborrel op werk aanstaande donderdag! Ja, die vindt een maand te laat plaats, maar we hebben wél een barterdeal met McDonalds die in ruil voor wat advertising ons de hele avond van gratis eten gaat voorzien. Party at our place!

8 thoughts on “Keek op de Week #24

  1. Voor die Valentijnsborrel is het nooit te laat! Veel plezier alvast! En hoe gaaf dat je een stagiaire krijgt én die zelf mag uitzoeken. Ik vind de vacaturetekst alleen al geweldig. Als ik nu een hbo-opleiding zou volgen, dan zou ik het wel weten 😉

  2. Ik moet nodig bijlezen! Maar ik kan het niet laten om nog even te reageren, vond het namelijk wel ironisch: volgens mij moet het ‘diegenen’ zijn. Het zou trouwens ook echt iets voor mij zijn om in deze reactie vervolgens zelf ook een enorme taalfout te maken. Ach ja, niemand is perfect 🙂

    1. HAHAHAHA, je hebt helemaal gelijk! Typisch natuurlijk, om zoiets doms te doen in een zin waarin ik roep dat ik alleen maar perfecte taaltalentjes wil 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *