Keek op de Week #27

Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag, waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen. (En omdat ik zelf nog volop in de paaseieren zit, gewoon nog eens een paastaartfoto.)

Highlights van de week

* Maandag was natuurlijk een vrije dag, wat ik wel kon gebruiken na weer een druk weekend in de bakermat. Lekker uit ontbijten, een beetje lezen, strijken en Netflix kijken,… Allemaal 100% chill. De rest van de werkweek vloog echt voorbij daarna.

* Paaschocolade. Yes. Van familie kregen we een gigantisch paasei gevuld met, jawel, nog meer paaseieren! En op werk verzuip ik al de hele week in paaseieren en chocolade paashazen. Loving it.

* Het weer momenteel, obviously. En dat terwijl ik op dinsdag nog met m’n winterjas en sjaal naar werk moest. Meer van dit, please.

* Een tijdje geleden heb ik een (inmiddels helaas ex-)collega geholpen met de copy voor haar portfolio-website. In ruil wilde ze wel eens foto’s van me maken – ze is namelijk een crazy talented fotografe. Ik ben niet zo iemand die daar dan meteen om staat te springen, want ik vind het doorgaans extreem ongemakkelijk als andere mensen foto’s van me maken. Ik vertrouw alleen mezelf om mijn hoofd er te laten uitzien zoals ik wil, dus selfies for the win. Maar ik had al foto’s gezien die ze van collega’s heeft gemaakt en die mensen zagen er zo waanzinnig mooi en belachelijk cool uit dat ik toch maar heb toegezegd, want ik wil ook wel eens waanzinnig mooi en belachelijk cool op een foto staan. Voor alles een eerste keer, natuurlijk. Dus trokken we gisteren naar het zonnige Westerpark en waar ik dacht dat het heel awkward en cringey zou worden, was het eigenlijk best wel leuk. Het scheelt dat ik haar ken, natuurlijk, en ze me de hele tijd aanwijzingen gaf, zodat ik er niet steeds als een verkrampte plank met een bitch face op sta.

* Nog eentje in de categorie ‘had ik eerst geen zin in maar bleek best leuk te zijn’. Op werk ben ik met een collega een projectje gestart waarbij we belangrijke figuren van ons bedrijf interviewen over hun rol, hun carrière en hun visie. Gewoon, als een soort van extra interne nieuwsbrief, om de banden aan te halen en de communicatie wat op gang te brengen. De vorige twee mensen werden door m’n collega geïnterviewd, waarna ik de eindredactie deed. Bewust, want ik hou niet zo van interviewen en ik denk ook niet dat ik er erg goed in ben. Maar deze week heb ik de derde editie toch op mij genomen, voor een gesprek met mijn eigen manager. En dat bleek dus eigenlijk heel erg tof te zijn. Het was een ontzettend goed gesprek en ik ben ook van plan om het zo weer te geven: als een gesprek. Ik heb ontdekt dat mijn initiële aversie niet per se met interviewen an sich te maken heeft, maar dat ik gewoon niet van vraag-antwoord-vraag-antwoord-interviews hou die heel erg als interviews aanvoelen. Het wordt dus een, euh, nogal Talitha-ig eindresultaat.

Dat was minder, vlinder

* Vrijdag vertrok ik rond een uur of acht van de borrel op werk met knallende hoofdpijn, die al een paar uur zat te sluimeren. Eenmaal thuis werd het al snel een categorietje ‘drilboor in je schedel’ die zo veel pijn deed dat ik er ook nog eens misselijk van werd. Het daaropvolgende uur bracht ik op de bank door als blanket burrito, wachtend op het heil van de Ibuprofen-goden. Toen viel ik in slaap. Om 23 uur werd ik weer wakker en ging ik naar bed. Daar viel ik weer in slaap. En dat was mijn rock ’n roll vrijdagavond, vrienden.

* Ik zit al een week lang in een soort clumsy streak waar ik maar niet van af kom. Het begon op dinsdag toen ik ’s avonds mijn pot nachtcrème liet vallen in de badkamer. Zonder deksel en met het gat recht naar beneden, natuurlijk. En uiteraard ook precies in de 15 cm brede ruimte tussen de muur en de wastafel. Crème every-fucking-where. Gedurende de rest van de week heb ik ook o.a. een glas water omgestoten, mijn fiets om m’n voet laten vallen, een kom cornflakes omgestoten, tandpasta op m’n shirt gemorst (twee keer), mijn bril tussen het nachtkastje en de muur laten vallen, m’n laptop laten vallen en een half uur geleden nog het strijkijzer van de strijkplank geflikkerd. Topweek.

* Ik sta koffie te maken in de keuken op kantoor en praat gezellig met een collega die een boterham wil smeren. Hij pakt een pot pindakaas uit het keukenkastje (boven het aanrecht) en wordt doodleuk aangestaard door een muis. Die totaal niet onder de indruk is. Wij wel, een beetje. #nogminderdantweemaanden #gloednieuwkantoor #weneedit 

* Na #40dagenbloggen heb ik het – net als veel andere deelnemers, merk ik – eventjes rustiger aan gedaan met dat bloggen. Kwam van pas, want de twee weken daarna had ik het ineens weer heel druk. Maar nu merk ik dat ik m’n blogritme weer een beetje kwijt ben. Ik loop achter met gastbloggen (sorry, sorry, sorry aan iedereen) en heb hier verder ook niet zoveel meer op de planning staan. Ik ga m’n best doen om daar komende week wat aan te doen!

Uitkijken naar…

* Meer mooi weer! Deze week zou het toch elke dag zo’n 16 graden worden in Amsterdam, zij het licht bewolkt. Maar uiteindelijk komen we er wel, y’all. De lente komt eraan!

8 thoughts on “Keek op de Week #27

    1. Echt hè? De wastafel in de badkamer zit helaas vast, dus daar kan ik niks aan doen. En tussen het nachtkastje en de muur zit twee cm ruimte omdat Nederlanders for some reason houden van dikke plinten. Dus kan ik ook al niks mee, helaas.

  1. Haha die muis, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt. Bij mij rennen ze ze altijd heel snel weg als ik ze zie (in ons huis, helaas, en ik denk ook niet dat daar nog wat aan te veranderen valt). Hoewel er wel een keertje een was die midden in de nacht KEIHARD naast ons bed zat te piepen?!?!?

  2. Muizen en Amsterdam, in mijn ervaringen is dat een match (en bij uitbreiding in Nederlandse kantoren). ‘k heb er twee tegengekomen op kantoor in Amsterdam, 1 op kantoor in Den Haag, 1 in restaurant in Amsterdam (de Pijp), 1 in hotel in Amsterdam (Museumkwartier),… En als ik erover praatte met Amsterdamse collega’s vonden ze de aanwezigheid van muizen allemaal nogal normaal en bleken ze er thuis ook wel af en toe tegen te komen.

    ok ok, in alle eerlijkheid hebben we thuis in België ook wel al eens muizen in huis gehad. Meer dan 1 keer, moet ik ook wel toegeven. Dus ‘k mag niet teveel commentaar geven op die Nederlanders. Maar ‘k heb er nog nooit in Belgische kantoren tegengekomen. Het kan toeval zijn.

    1. Muizen zijn sowieso een match met Amsterdam ja, want eeuwenoude (grachten)panden. Waar vaak kantoren in zitten. En muizen houden, ongeacht of ze zich binnen of buiten de Nederlandse landsgrenzen bevinden, nu eenmaal van oude gebouwen. Het is niet alsof er een nationale traditie is om overal op kantoor blokken kaas te leggen omdat we ontzettend graag collectief muizen willen aantrekken ofzo ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *