In mijn laatste week in Amsterdam (wat overigens alweer een volle maand geleden is, jongens, can you believe it?) liet ik, zoals mijn trouwe lezers en/of Instagram-volgers weten, een tattoo zetten om die periode uit mijn leven voor altijd bij me te dragen. Nu zijn tattoos niet goedkoop, waarde medemensen. Men rekent namelijk altijd een basisprijs – voor de tijd, inkt, apparatuur enzovoort. In de meeste shops betaal je daarom sowieso minstens vijftig á zestig euro, zelfs voor de allerkleinste tattoos. Zoals, bijvoorbeeld, drie ieniemini superdunne kruisjes boven elkaar. Nu ben ik inmiddels Hollandsch genoeg* om van m’n leven niet zoveel geld te willen neertellen voor zoiets onnozel kleins, dank je heel erg feestelijk. Dus besloot ik om dan meteen ook maar een tweede te nemen, als ik toch helemaal naar de tattoo shop zou gaan en weer met folie zou rondlopen en crèmetjes moest smeren achteraf enal. En zo geschiedde.

(*da’s echt een grapje, trouwens, want de gierigste mensen die ik ken zijn stuk voor stuk Vlamingen en de meest vrijgevige allemaal Nederlanders. Serieus.)

Nu ben ik doorgaans niet zo van de ellenlange verhalen over ‘waarom precies deze tattoo’ en honderd foto’s ervan op internet gooien alsof een tattoo laten zetten zo’n wereldschokkende gebeurtenis is. Then again ben ik sowieso al niet per se van de tattoos zetten met een heel verhaal of überhaupt bijzondere betekenis achter. Mensen verwachten dat blijkbaar altijd – ik ben inmiddels al de tel kwijt hoe vaak iemand me over een tattoo heeft gevraagd ‘wat het betekent’. Het is nochtans heel simpel. Mijn tattoos betekenen: ik vond dit een mooi ding en dacht, ’tiens, dat zou leuk zijn om voor de rest van mijn leven op mijn lijf te zetten in permanente inkt’, en toen ging ik naar een tattoo shop en gaf iemand geld om precies dat te doen. Niks meer en niks minder. Oké, ik heb er twee in het (helaas best wel lelijke) handschrift van m’n ouders. Omdat ik voor eeuwig iets tastbaars van hen bij me wilde hebben. Daar had ik wel een beetje over nagedacht, granted. Maar bon, mijn punt is: ik vind niet dat tattoos per se een diepgaande of emotioneel beladen betekenis moeten hebben. Your body is a temple, so decorate the fuck out of it.

Achter deze tattoo zit echter wel een gedachte. Eentje die ik voorafgaand aan m’n verhuis vaak tegen mezelf heb herhaald. En sindsdien ook al ettelijke keren, op momentjes dat ik aan het twijfelen sloeg. Dit zinnetje maakt namelijk deel uit van een citaat van Tennessee Williams, dat gebruikt is in een van mijn favoriete films aller tijden, Mr Nobody.

Voor wie de film niet gezien heeft (of wel, maar er de botten van snapte), even een synopsis: Mr Nobody gaat over Nemo Nobody (gespeeld door Jared Leto), die als kleine jongen op een gegeven moment voor een vreselijk moeilijke keuze staat. Zijn ouders gaan uit elkaar en elk ergens anders wonen. In het station zien we Nemo twijfelen: op het perron blijven bij zijn vader, of toch nog in de trein springen naar New York City met zijn moeder? De film volgt een aantal verschillende scenario’s die op die keuze volgen. Alle mogelijke levens die hij had kunnen leiden.

Het leven in het dorpje van zijn jeugd, waar hij dag in dag uit voor zijn inmiddels gehandicapte vader moet zorgen. Het leven in New York, waar hij verliefd wordt op zijn stiefzus. Het leven met zijn jeugdliefde Elise, die manisch depressief blijkt te zijn. Het leven met zijn jeugdliefde Anna, die hij uiteindelijk door stom toeval kwijtraakt. Het leven met zijn jeugdliefde Jeanne, dat succesvol en luxueus is, maar nooit voldoende omdat hij het gevoel heeft dat ze niet de liefde van zijn leven is. Het leven als man in een coma, als slachtoffer van een misdaad, als weduwnaar. Zoveel alternatieve levenspaden, allemaal gebaseerd op bepaalde keuzes die hij doorheen zijn leven maakt. Wonen bij zijn vader of zijn moeder? Het intimiderende meisje aanspreken, of haar stillere en toegankelijkere vriendin? En wel of niet doorzetten als ze hem in eerste instantie afwijst?

Alle verhalen die we zien, worden verteld door de 118-jarige Nemo op zijn sterfbed. De journalist die hem aanhoort, is duidelijk in de war. Wacht, zegt hij, die dingen kunnen niet allemaal gebeurd zijn. Wat is de waarheid? Koos hij voor zijn vader of zijn moeder? Met wie is hij getrouwd? Van al deze levens, welkeen was het juiste? Enter het citaat.

Ze zijn allemaal juist, zegt Nemo. Elk pad is het juiste, omdat elk leven dat uit de keuze voortkwam betekenis had, simpelweg door het te leven. In elk leven waren er mensen waar Nemo van hield en dingen die belangrijk voor hem waren; die dat leven betekenis gaven. Ze met elkaar vergelijken heeft weinig zin.

Dat heb ik mezelf van tevoren dus een paar keer ingeprent. En sinds ik hier woon ook. Het heeft geen zin om na te denken over ‘maar wat als ik in Amsterdam was gebleven?’, want dat is simpelweg niet de keuze die ik heb gemaakt. Sinds ik in Antwerpen woon, heb ik al twee keer gehoord dat als ik nu nog in Amsterdam was, ik een absolute droomjob had aangeboden gekregen. Echte vacatures. Waarbij ik telkens eerste keuze was. Niet per se heel tof om te horen als je letterlijk net een maand weg bent en tot voor kort nog geen concreet zicht op leuk werk had. Dus kijk, ik geef het toe: ik heb een paar momentjes gehad dat ik flink zat te balen. Een keertje zelfs echt zat te bleiten. Dat het allemaal een vergissing was. Omdat ik doodsbang was dat ik de verkeerde keuze had gemaakt, toen ik eenmaal geconfronteerd werd met een glimp van een mogelijk alternatief scenario van mijn leven. Want als ik wel nog in Amsterdam had gewoond, dan had ik die kans misschien wel gegrepen en de hele remigratie gecanceld. En dan zat ik op dit eigenste moment nu niet hier, maar daar. Dan was mijn leven anders geweest, ja. Op dit moment, maar ook over een jaar, over tien jaar. Want alles volgt weer daaruit.

Maar weet je: het was niet per se beter geweest. Gewoon anders. Toen ik meer dan zeven jaar geleden na een redelijk vermoeiend familie-etentje in mijn geboortestad echt heel graag naar huis wou om te chillen, maar ineens een sms’je kreeg van mijn toenmalige beste vriend of ik asjeblieft nog langs wou komen in de gloednieuwe locatie van ons stamcafé, want hij was daar en nog wat vrienden die ik al een tijdje niet meer had gezien, en ik keihard twijfelde want ik had geen zin, maar ik was er nog steeds niet geweest, en oké, vooruit dan maar, mezelf er toch maar heen heb gesleept. Toen hè? Toen heb ik mijn Lief voor de allereerste keer ontmoet. En gezien ons leeftijdsverschil (vijf jaar) en destijds totaal niet overlappende vriendenkring én het feit dat ik in Amsterdam woonde, kan ik met enige zekerheid stellen dat we elkaar anders nooit hadden ontmoet. Wat als dat niet was gebeurd? Als ik die avond een andere keuze had gemaakt?

Dan was mijn leven helemaal anders nu. Niet per se beter of slechter. Maar anders. Dan was er een andere man in mijn leven, had ik voor een deel andere vrienden, een andere schoonfamilie, had ik wellicht andere reizen gemaakt en woonde ik nu misschien zelfs ergens compleet anders. Of ik was nu nog single. Geen idee. Je hele leven en hoe dat verloopt hangt met zoveel kleine haakjes en oogjes aan elkaar: elke kleine keuze beïnvloedt weer iets anders. Als je echt eens stilstaat bij alle mensen die je wel of niet hebt leren kennen door stom toeval en kleine (on)gelukjes, alle kansen die je al dan niet hebt gekregen of gegrepen, de studies die je hebt gedaan en je uiteindelijke carrière en de persoon waar je elke ochtend naast wakker wordt, tot je bloedjes van kinderen aan toe… Het had allemaal zo makkelijk zo volledig anders kunnen zijn.

Het is allemaal zo relatief, jongens. Da’s eigenlijk wat ik met dit hele relaas wil zeggen. En waar ik mezelf voortaan wat vaker aan wil herinneren met deze tattoo.

(Voor wie de film niet kent: ga dat kijken. Voor wie ‘m wel kent: ga dat opnieuw kijken. Zo mooi.)