Het is alweer schaamtelijk lang geleden dat ik hier nog eens van mij liet horen, of zoals de immer poëtisch bezielde Sam het eergisteren verwoordde: ‘Elke keer als ik op uw blog kom, is het weer diezelfde taart.’ Ik ga er dan voor de sake of our friendship maar vanuit dat ze doelt op het exemplaar van mijn laatste Keek op de Week en niet op het u pertinent aanstarende beeld van mijn smoelwerk rechts op de homepage.

Ik zou hier eigenlijk een nieuwe Keek moeten op zwieren, maar ik heb geen zin. Ik kreeg namelijk net een ander idee en heb eerlijk gezegd veel meer zin om het daarover te hebben. En dus doe ik dat gewoon, want het is mijn blog en wie betaalt er hier feitelijk de hosting enal? AJA, KPEISDET ZO WEL EEN BEETJE!

Enfin.

(Missed my all caps ramblings, didn’t you? Graag gedaan.)

Ik zat net naarstig te schrijven aan een steeds langer en ingewikkelder wordend stuk voor Charlie Magazine – waarvoor de deadline steeds dichterbij komt en ik stilaan toch ook steeds meer darlings ga moeten killen als ik er ooit nog iets fatsoenlijks van wil fabriceren, vrees ik – toen dit idee ontstond in mijn moegeschreven brein. En dus liet ik alles vallen en begon ik meteen dit stukje te typen, as one does wanneer ze reeds moegeschreven en allesbehalve klaar zijn met het stuk waar ze wél betaald voor worden. Weetwel, prioriteiten enzo.

Bon, ik ben een stuk aan het schrijven over het second degree dinner dat ik een maand geleden heb georganiseerd in Antwerpen. Dat was een sociaal experiment om eens wat nieuwe mensen te leren kennen, nu ik toch al een dikke negen maanden in een nieuwe stad woon maar er nog steeds niet bijzonder veel mensen ken. Maar je weet hoe dat gaat: als je eenmaal in het land der 40-urige werkweken en boodschappen doen buiten kantooruren verzeilt, sluit je de vrijdagavond bovengemiddeld vaker af in de zetel met fictieve personages op tv dan in een café met mensen van vlees en bloed. Een vaak voorkomende tip die ik vandaag tegenkwam tijdens mijn research over het onderwerp is om je aan te sluiten bij een club of een cursus te volgen in je buurt, naargelang je hobby’s. Mijn probleem is echter dat ik niet zo’n interessante persoon ben met hobby’s. Want voor de buitenwereld telt ‘Netflix kijken terwijl je online Tetris speelt’ niet als echte hobby of whatever. Lezen is de enige echte hobby die ik heb, maar da’s per definitie een exclusief asociale activiteit, dus daar kan ik niet echt wat mee.

Dat deed me denken aan een aflevering van Happier, de podcast van Gretchen Rubin en Elisabeth Craft, waarin ze het hadden over clubjes en hoe moeilijk het is om er eentje te vinden die precies bij jou past. Waarop ze concludeerden dat je er in dat geval gewoon zélf eentje moet beginnen.

VOELT GE MIJ AL KOMEN?

Een boekenclubje. In Antwerpen. ’s Avonds met wijntjes of in het weekend met koffietjes. Voor mensen die al eens graag een Booker Prize-winnaar afwisselen met een ouwe Stephen King of een Liane Moriarty. Die literaire fictie en mysteries tof vinden. Die ook niet per se vies zijn van een keer een non-fictieboek, een YA’tje of fantasy novel op zijn weg (want laten we vooral ook uit onze comfort zone treden!). Maar die toch liever wegblijven van de dertien-in-een-dozijn chicklits of ingewikkelde filosofische verhandelingen. Of toch wat betreft het boekenclubje (geht vooral los in uw vrije tijd!).

Klinkt dat als iets waar je zin in hebt? Stuur mij een berichtje! Waar en wanneer en hoe en met wie: ik heb werkelijk nog geen flauw idee. Maar als er genoeg animo voor is, zwier ik ons allemaal samen in een WhatsApp-groepje of iets dergelijks, and we’ll work it out. Komt goed. Wordt leuk. Ik geloof erin.

(En als je ook al direct inspiratie hebt voor een geweldige clubnaam, kom maar door! The Book Bitches? The Bookaholics? I Read A Lattés? The Tequila Mockingbirds? Ik roep maar wat.)