Welkom, nieuwe collega’s! (En ook iets over #40dagenbloggen)

Toen ik enkele jaren geleden met deze blog begon als uitlaatklep voor mijn persoonlijkheidsdodende ambtenarenbestaan op het stadhuis van Amsterdam, kon ik hier alles uitkramen wat ik wilde zonder er echt bij stil te hoeven staan. Vond ik fijn. Vind ik nog steeds fijn, dus probeer ik zo weinig mogelijk na te denken over welke bezoekers ik hier zoal over de virtuele vloer krijg. Helaas (maar eigenlijk vooral gelukkig) zijn dat er sindsdien een heel pak meer geworden. Mijn blog is hard gegroeid, ook al doe ik niet aan SEO en social media of eender welke vorm van reclame voor dit stukje wereldwijde web. (Vrij ironisch voor een reclamemaker, ik besef het wel degelijk.)

Dat betekent niet alleen dat hier steeds meer real life kennissen, vrienden en familieleden belanden, maar ook dat ik steeds belachelijk harder mijn best moet doen om dat te negeren. Als ik bewust zou nadenken over wie hier allemaal meeleest, zou dat onvermijdelijk beïnvloeden wat en hoe ik schrijf. En daar heb ik dus geen zin in. Want dan is deze plek niet meer van mij. And then what’s the point at all?

Komt daar nog bij dat ik afgelopen jaar mijn blog bij sollicitaties heb ingezet als een deel van mijn portfolio, omdat het een vrij goed beeld geeft van wie ik ben en wat ik doe en hoe ik communiceer. (IN ALL CAPS EN MET TE VEEL DRAMA, MEESTAL. Mvg, Talitha.) Steevast veel te laat heb ik, na een succesvolle sollicitatie en een ondertekend contract, echter door dat deze blog ook op exact dezelfde manier wordt ingezet door mijn werkgever: om me vlak voor mijn komst aan alle collega’s voor te stellen. Zodoende schoten mijn bezoekcijfers op mijn laatste twee eerste werkdagen steeds door het plafond. Omdat ik niet neurotisch genoeg ben om die dingen meer dan één keer per week te checken, heb ik dat echter nooit door. Daarom snapte ik ook deze keer pas dat m’n blog was vermeld in de @all mail over mijn komst toen twee collega’s spontaan opmerkten dat ik wel heel veel ergernissen in het leven heb. Gezien ik tot nog toe niet één, niet twee, niet drie, maar een whopping vier volledige lijstjes met pet peeves op the interwebz heb geslingerd.

Kortom: dankzij mijn blog bestond mijn eerste indruk, nog voor ik goed en wel begonnen was, er hoogstwaarschijnlijk uit dat ik vooral een ongelofelijk kart kan zagen op het internet over helemaal niets. TOPSPUL.

Beste nieuwe collega’s die hier nu pas zijn terechtgekomen (of zijn blijven plakken): ik zweer je dat ik geen wandelend stuk HLN-commentaar ben. En niet alleen omdat ik foutloos Nederlands met correcte interpunctie kan schrijven. OOK AL SCHREEUW IK VIRTUEEL SOMS EEN BEETJE. Ik ben gewoon nogal, uh, enthousiast.

Vorig jaar schreef ik al eens over de eindeloze cringe die ik voel wanneer iemand mijn blog vermeldt in De Echte Wereld. Dat heeft niks te maken met schaamte over de inhoud of kwaliteit van deze blog, maar alles met de perceptie van mijn lezers. Ik heb namelijk nul controle over jouw interpretatie van mijn stukken. Wat ik hilarisch vind, kan jij misschien juist flauw vinden, of erger: misplaatst of gemeen. Als ik bijvoorbeeld schrijf over mijn pet peeves, dan schrijf ik dat met een halve pot zoutkorrels. Zo hoop ik ook dat die lijstjes worden gelezen. Zodra iemand een specifieke blogpost aanhaalt, schiet ik echter meteen in een mentale kramp om te bedenken hoe ze het mogelijkerwijs geïnterpreteerd kunnen hebben. Ook als mensen positief zijn. Dan nog raast het in mijn brein: shit, wat als je me verkeerd hebt begrepen? 

Bij mijn vorige werkgever had ik ergens in mijn tweede maand eens een meeting met klanten, waarbij de account manager me prompt voorstelde als “Talitha, die is heel creatief en ze heeft een blog en die is heel tof”. Ik was al druk bezig met keihard door de grond zakken, tot een van de klanten reageerde: “Aja, ‘Talitha heeft een blog’, die heb ik gelezen, heel grappig!” Waarop haar collega vroeg hoe die blog dan precies heette. En ze het zei. En ik inmiddels al halverwege de aardkorst richting Nieuw-Zeeland was. (De enige reden dat ik dit nu probleemloos vermeld is dat ik er niet meer werk en dus niet kan meemaken dat ze het hier morgen in person over hebben.) Niemand in die meeting zei iets verkeerds over mij of mijn blog, integendeel. Iedereen was positief. Maar toch. Toch kon ik het niet aan. Toch was ik aan het sterven.

Dus, beste collega’s, ik ben blij dat je er bent. Werkelijk. Kijk gerust rond. Klik en scroll naar hartenlust. Lees alles wat je maar wil. Maar laten we het er vooral nooit over hebben bij het koffieapparaat. Mvg, Talitha.

#40dagenbloggen

In other news: vandaag is de officiële start van een nieuwe 40 Dagen Bloggen! Net als vorig jaar twijfel ik enorm of ik de tijd zal vinden om het vol te houden. Net als vorig jaar heb ik het nog van geen kanten voorbereid en zal ik alles weer op de valreep de dag zelf moeten verzinnen, schrijven en publiceren. Net als vorig jaar komt het allemaal weer op een enorm slecht en druk moment. Maar net als vorig jaar ga ik het toch proberen. En misschien ook weer volhouden. En het hopelijk weer even leuk vinden.

Meer informatie over 40 Dagen Bloggen vind je hier. De immer groeiende lijst met andere deelnemende bloggers vind je hier.

7 thoughts on “Welkom, nieuwe collega’s! (En ook iets over #40dagenbloggen)

  1. Die bak zout die staat ook naast de blog van mij, maar zoals jij ook schrijft: die wordt vaak vergeten. Je zou met een letterkleur (ipv lettertype) misschien moeten kunnen aangeven of het heel serieus is, minder serieus, of gewoon kul. Nog succes bij de koffiemachine! Ik heb mijn eigen koffiemasjien…. Ook handig (en hopelijk geen meelezende collega’s….).

  2. Ahh, heel herkenbaar dit! Maar het komt er op neer dat we ons te druk maken over wat andere mensen van ons vinden, denk ik. Dus lekker schijt aan hebben… Gemakkelijker gezegd dan gedaan helaas 😉

  3. ik zit ook altijd met de reflectie in mijn hoofd: “wil ik dat mijn baas dit blogpostje te zien krijgt?” en dat is ongeveer de maatstaf. Redelijk beperkend soms 🙂

  4. Misschien is het maar goed dat ik niet kan gaan werken. Anders hadden mijn collega’s zich misschien wel zorgen gemaakt over mijn Potteritis en zo. Behalve natuurlijk wanneer er eindelijk een positieve reactie komt op mijn sollicitatie bij de Hogwarts bibliotheek. Dan zou dat uiteraard geen probleem zijn. Vermits ik een Graduaat in het Bibliotheekwezen heb is dat heel realistisch. Echt waar. #selffulfillingprophecy

  5. Heb ik ook maar dat weet iedereen ook al ondertussen. Een paar maanden geleden vertelde mijn collega iets over het oprichten van een Youtube kanaal met gitaarfilmpjes en toen flapte ik het er uit dat ik blog. ‘Fak, waarom zei ik dat? Oké, je mag gaan kijken MAAR STRAKS ALS GE THUIS ZIJT EN PLEASE PRAAT ER NIET OVER MET MIJ en houd het misschien toch ook wel wat stil naar andere collega’s’. Gaat goed voorlopig!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *