RYE & BRIGHTON

Dag 1 begon tergend vroeg, met een wekker om half vijf en een autorit van een uur en een kwartier van het schoonouderlijk huis naar de ferry-terminal in Calais. Na drie kwartier aanschuiven en dan nog eens anderhalf uur op de ferry kwamen we rond acht uur ‘s ochtends eindelijk aan in Dover.

Van tevoren was al afgesproken dat mijn Lief de hele roadtrip lang zou rijden, want links en we willen nog niet dood. Hashtag zelfkennis. Ondertussen mocht ik co-piloteren, want hij zat natuurlijk aan de verkeerde kant in de auto om bijvoorbeeld tegenliggers goed te spotten. Ik had bedacht dat het ook wel een goed idee zou zijn om het eerste uur te pas en te onpas ‘LINKS!’ in zijn oor te schreeuwen, als geheugensteuntje, maar zeer sympathiek bleek hij dat niet te vinden en bovendien was het ook compleet overbodig, want mijn Lief reed er al na vijf minuten rond alsof hij nog nooit iets anders gedaan heeft. Wij vullen elkaar goed aan, wij.

Onze eerste bestemming was de populaire kuststad Brighton, bekend om zijn vele kunstzinnige en kleurrijke inwoners. Op weg daarheen stopten we in Rye, een schattig klein dorpje met oude huisjes en een kasteeltje dat – ik zweer dat we het niet van tevoren wisten – ‘Ypres Tower’ heet. You can take the girl out of The girl can run away screaming from the bakermat, but you can’t take the bakermat away from the girl (of een compleet willekeurige stop tijdens haar roadtrip). Wat Google-research achteraf leerde ons evenwel dat de naam van de toren totaal niet naar enige veldslag in Ieper verwijst, maar gewoon naar de vent die er een tijdje heeft gewoond (ene John de Ypres). Voila, een wistjedatje, gratis ende voor niks. Altijd de moeite om hier eens over de virtuele vloer te komen, nietwaar?

Bon, na wat rondlopen en de toerist uithangen en een teleurstellende chocolademelk-met-van-dat-poeder-uit-een-zakje in een klein schattig cafeetje zetten we onze weg voort richting Brighton. Onderweg verbaasden we ons volop over de mooie landschappen en dorpjes die we doorkruisten. Ik had de kronkelende weggetjes en glooiende weides eerlijk gezegd pas richting Cornwall verwacht, maar kijk, je hoeft dus niet eens heel diep in Zuid-Engeland te reizen voor een aangename omgeving. (Spoiler: ik wist het op dat moment nog niet, maar in heel Zuid-Engeland hebben we uiteindelijk geen enkel dorp, huis of straatje gezien dat niét belachelijk mooi was. Serieus. Alles was mooi. Niets was lelijk. Het choqueerde onze grauwe Belgische zieltjes to the core.)

Het regende al sinds ons vertrek in België, dus we vreesden voor het ergste, maar toen we rond de middag in Brighton arriveerden brak de zon door. We checkten in bij ons hotel (waarbij we ons misschien wel een klein beetje hadden laten verleiden door de naam, Hotel Amsterdam, want zulke sentimentele seuten zijn wij ben ik dan ook wel weer) en besloten prompt om anderhalf uur op bed te liggen vegeteren, want fucking moe. Ons daarna toch maar naar buiten gesleept voor wat verkenning, en vooral wat lunch, en kozen toen voor pizza bij Very Italian Pizza. Ik kan u zeggen: de beste pizza van de wereld blijft voor ons nog steeds by far die van Fuoco Vivo in Amsterdam (ga er vooral massaal niét heen tijdens uw volgende citytrip, want dan is er geen plaats meer voor ons), maar deze is sindsdien een welverdiende tweede. Meteen besloten om er ook de volgende avond te gaan eten, want wij zijn pizzamensen. Zo lekker. Maar echt. Kwijlen op mijn toetsenbord.

We hebben in totaal twee dagen en twee nachten in Brighton doorgebracht en ons er geen moment verveeld.

Enkele hoogtepunten:

* De historische wijk The Lanes zit propvol kleine cafeetjes en koffiehuisjes en winkeltjes en verbazingwekkend veel juweliers, waarvan eentje me na vijf seconden kijken naar mooie trouwringen (what can I say, ik ben een sucker voor shiny stuff in etalages #eksterkind) al naar binnen sleurde met de vijf woorden Nederlands die hij ooit in Amsterdam had opgepikt, om vervolgens tien minuten lang de ene na de andere ring aan mijn vingers te schuiven. Toen ik daar uiteindelijk met zo ongeveer het volledige bedrag van onze collectieve spaarrekeningen aan mijn handen stond, hebben we onszelf toch maar vriendelijk doch kordaat weer naar buiten geluld. Ook gezien: een winkel met niks anders dan badeendjes in alle vormen en kleuren en een ouderwets snoepwinkeltje waar we zoveel proevertjes kregen dat onze tanden er bijna spontaan uit barstten. Mijn mond voelde de rest van de dag nog alsof we een uur op suikerklontjes hadden lopen kauwen. Nog nooit zo blij geweest om ‘s avonds ein-de-lijk mijn tanden te kunnen poetsen.

* North Laine is een heerlijk quirky wijkje, wederom vol winkels en cafeetjes en eetzaakjes (want laat het duidelijk wezen: voor andere dingen gaan wij niet op reis), maar allemaal net een tikje kleurrijker, alternatiever en meer hippie-ish. Snooper’s Paradise, bijvoorbeeld, is een reusachtig pand vol kamertjes en hoekjes waarvan werkelijk elke centimer is volgestouwd met, wel ja, brol. Denk allerhande rommelmarktenbrol waar je uuuuuuren in kan lopen snuisteren. Zelf kochten we een raar glazen lampending in de vorm van een ster waar we helemaal niks mee kunnen aanvangen, maar ooit, oh, ooit, als we een mooi groot huis hebben!!! Dan zal het cool zijn. Tot die tijd zit het in krantenpapier gewikkeld in onze kast. (Wij hebben rare vlagen van verstandsverbijstering op reis, zie ook onze Visa-rekening achteraf.)

* Palace Pier is de bekendste plek van Brighton. Niet zozeer een persoonlijk hoogtepunt, maar nu eenmaal een plek die je moet gezien hebben als je er bent. De pier is eigenlijk één grote kermis, vol suikerspin- en wafelkraampjes, enkele kermisattracties en vooral héél véél lunaparktoestanden. Echt belachelijk veel.

* Goed gegeten in de King & Queen Pub, een enorm pand uit de 18e eeuw met 3 verdiepingen en ontelbaar veel trappetjes en kamertjes waar her en der tafeltjes in verspreid staan. Zeer huiselijk en erg lekker.

* Once Upon A Time In Hollywood gekeken in Duke of York’s Picturehouse, de oudste bioscoop in de UK. Denk rode fluwelen gordijnen en echte glazen wijn tijdens de film. Zo gezellig allemaal dat we al tijdens de trailers spontaan vriendjes werden met twee jolige Engelse locals naast ons. Helaas bleken die al redelijk wat wijntjes op te hebben, waardoor ze vervolgens de hele film lang irritant luid praatten en lachten, voornamelijk tegen mij, waardoor de ganse zaal dacht dat wij erbij hoorden en bijgevolg ook ongemanierde boeren waren. Kijk, daarom ben ik normaal gesproken dus een asociaal stuk vreten.

Een dieptepunt:

* Mijn Lief had hoofdpijn en nam een paracetamol. Vervolgens kreeg hij een spontane bloedneus, die door de bloedverdunnende werking van said paracetamol veranderde in een eindeloze stroom aan bloed, terwijl we over straat liepen en mijn pakje tissues er na vijf minuten al doorgejaagd was. Uiteindelijk zijn we dan maar wanhopig een willekeurige bar binnengelopen, waar hij het bloedbad kon stelpen met wc-papier. Ik overdrijf niet als ik zeg dat je die avond een bloedspoor van vijftig meter kriskras door de straten van Brighton kon spotten.

Random dingen die we geleerd hebben:

* Engelsen looooove rotondes. Maar echt. Zo debiel veel rotondes. Van tevoren vond ik het idee van een rotonde links op rijden nog een beetje eng, maar geloof me: als je er op dag één al een stuk of dertig voor je kiezen krijgt (waarvan de helft dus gewoon op de snelweg? Want dat vinden zij logisch en efficiënt? Of zo?), ben je niet zo hard meer onder de indruk.

* In Ieper groei je op met het hardnekkige idee dat Engelsen ‘Ypres’ uitspreken als ‘Waaipers’. Wij dus constant zo naar onze geboortegrond verwijzen. Bleek tijdens onze vakantie dat Engelsen het weliswaar op allerlei verschillende manieren uitspreken, maar nooit zo. Hadden werkelijk geen flauw idee waar we het over hadden, tot we In Flanders Fields of zoiets vermeldden: ‘Ooooh, you mean Iepres/Waaipress/Iepers?’ Uh, ja. Dadde.

Volgende keer in deel 2: Salisbury, Stonehenge en Exeter!