Salisbury

Na twee mooie zonnige dagen in Brighton trokken we verder richting Salisbury. We namen een best wel grote omweg om door South Downs National Park te kunnen rijden, een ‘Area of Outstanding Natural Beauty’, a.k.a. the scenic route. Veel groen, smalle weggetjes, zotte bochten, leuke huisjes: helemaal top. Na een paar uur waren we in Salisbury, alwaar niet zo gek veel meer te beleven valt dan de beroemde Cathedral bezoeken, wat we dan als brave toeristjes ook maar gedwee deden.

Eerst gingen we echter eten, want daarvoor gaan wij op reis. Het ontbijt in Hotel Amsterdam was niet echt om over naar huis te schrijven, dus toen we eenmaal in Salisbury waren viel ik nog net niet spontaan uit de auto van de honger. Na geen enkele research whatsoever volgden we (letterlijk) mijn buikgevoel en besloten te lunchen in een, zo bleek toen we eenmaal binnen waren, ontzettend cosy etablissement genaamd The Cosy Club. Het eten was er goed en het terras enorm fijn, maar de bediening wél on-ge-lo-fe-lijk traag. Zou normaal gesproken niet zo’n probleem zijn als mijn eigen maag zichzelf al niet aan het verteren was van de honger, of als we niet ergens geparkeerd stonden waar dat maximaal anderhalf uur mocht. We schrokten dus in recordtempo onze lunch naar binnen, om nog snel de kathedraal te kunnen bezoeken.

De Salisbury Cathedral schijnt de hoogste van de UK te zijn en staat er al sinds 1280. Om ‘m te bezoeken moet je een whopping 7,5 pond neertellen*, wat wij parmantig vertikken want

1) schandalig veel

2) we weigeren belachelijk rijke religieuze organisaties te steunen

Men neme een hoopje gierigheid en een scheutje principes ende voila: we besloten om enkel de Magna Carta te gaan bekijken (voor helemaal nul euro). Volgens het informatiebordje waren er tegenwoordig nog vier originele exemplaren van de Magna Carta rond op aarde, waarvan eentje dus in Salisbury te bewonderen valt – weliswaar in een donkere tent waar slechts één persoon tegelijk in mag, om het 800-jarige artefact te beschermen. Wel nekeer tof om te zien.

(* Oké ja, het is een ‘recommended donation’ dus je kan er in principe gratis naar binnen, maar dat moest dan wel langs twee nogal kassa-uitziende dingen waar nogal streng kijkende mevrouwen in zaten, dus basically moest je het betalen.)

Stonehenge

We hadden van tevoren tickets gekocht voor Stonehenge, want dat scheelde wachttijd ter plekke en was een paar pond goedkoper, en daar doen wij het zeer zeker wel voor. Kostte ons alsnog een dikke 22 euro per persoon, maar bon, het feit dat we de audiotour van 3 pond konden skippen omdat ik een online zeer goed verstopte gratis versie van enkele jaren geleden had gevonden, maakte dat wel enigszins goed.

(Ik overdrijf onze gierigheid nu wel een beetje, maar ook niet heel erg, want wij geven nu eenmaal graag geld uit aan eten en drinken en hoe meer centjes er naar ook-gratis-te-verkrijgen-audiotours gaan, hoe minder premium bacon ik in mijn mond kan stoppen, dus ja.)

Het museum vonden zowel mijn Lief als ik enorm interessant. De verschillende theorieën over het doel van Stonehenge, bijvoorbeeld, maar ook gekke wistjedatjes zoals het feit dat een deel van de stenen honderden kilometers ver vervoerd zijn – in een tijd waarin dat nu niet bepaald evident was. MAAR WAAROM DAN TOCH?! Niemand die het weet, jong. Wat ik, socioloog en literatuurwetenschapper, altijd het interessantst vind aan geschiedenis is om te ontdekken hoe het dagelijks leven van mensen er toen uitzag. De musea die ik niet boeiend vind, slaan dat stuk altijd over en vertellen enkel de grote geopolitieke verhalen. Maar dit museum zoomt ook in op de kleine verhaaltjes, door de opgegraven artefacten van duizenden jaren oud te kaderen in het dagelijks leven: scherven van potten die gebruikt werden om dit en dat soort eten te koken, stukjes bot die geslepen werden om als soortement knoop te gebruiken in kledingstukken, etc. Zeer tof, allemaal. Ook de actual schedel van een drieduizend jaar oude mens daar zien liggen, deed mij wel iets.

Na het museum heb je de keuze om met een shuttlebus naar Stonehenge te rijden of er zelf heen te stappen, which of course we didn’t, want wie mij al ooit eens twee trappen na elkaar heeft zien oplopen weet het wel. Het busritje duurde overigens ook wel een dikke acht minuten, dus het was wel een flinke wandeling.

En dan: Stonehenge. Omdat mensen vóór de jaren negentig het blijkbaar nogal lollig vonden om er collectief stukjes van af te breken bij wijze van souvenir, mag je er anno 2019 helaas niet dichtbij komen. (EN BEDANKT, BABYBOOMERS.) De aanbevolen manier om het ding te bezichtigen is om er in wijzerzin omheen te lopen, dus deden we dat. In de oren: onze gratis audiotour. In de ogen: een neerbuigende blik richting de dikke losers die wel drie pond voor hun versie hadden neergeteld. De extra info van de audiotour was interessant en het ding zelf was indrukwekkend, zeker wanneer je aan het einde van de wandeling op het dichtste punt bent en de stenen nog best wel van dichtbij kan zien (maar dus niet zo van dichtbij als vroeger, want babyboomers).

All in all vonden we het beide zeker de moeite waard om eens te zien, maar wel iétsje te veel geld. Gelukkig zijn de meeste andere culturele bezienswaardigheden in de UK zeer goedkoop of zelfs gratis, dus uiteindelijk betaalden we het er graag voor. Zo’n slechte mensen zijn we nu ook weer niet.

Lyme Regis

Na Stonehenge reden we richting Exeter, waar we één nacht in een Airbnb hadden geboekt. Wederom kozen we voor de scenic route, die ons doorheen de county Dorset voerde en langs een deel van de Jurassic Coast (Unesco Werelderfgoed). In mijn hoofd zou die route allerlei zotte vergezichten langs de kust en over de zee met zich mee brengen, maar in werkelijkheid waren het gewoon meer slingerende weggetjes en hier en daar een dorpje. Ook tof, maar dus ietsje anders dan verwacht. We stopten dan maar eens in zo’n dorpje, genaamd Lyme Regis. Sympathiek dorpje met een mooi strandje en ook eindelijk het langverwachte uitzicht op die prehistorische kustlijn.

Ik was evenwel te druk bezig met zoeken naar de wifi of iets dergelijks om er iets van mee te krijgen, maar als ik zo achteraf de foto’s zie schijnt het wel wreed de moeite geweest te zijn.

‘k Was wel content om er te zijn.

Na deze korte doch fotogenieke stop reden we het laatste stukje door naar…

Exeter

Waar we, eenmaal buiten de verder goed te pruimen Airbnb, ontdekten dat er eigenlijk feitelijk niet zo veel te zien of te beleven was. Zelfs een restaurant vinden dat geen deel uitmaakt van een keten was een opgave, maar uiteindelijk belandden we toen toch in een Caribisch restaurant met veel kleurtjes en 1+1 cocktails en een enorm aanbod aan lekker klinkend eten. Said eten bleek ook wel degelijk lekker, maar waaaaaay too spicy for this basic white bitch. Mijn basic white boyfriend met een chilisausverslaving proefde dan weer amper iets, as usual.

Random dingen die we geleerd hebben:

* Enkele jaren geleden besloot een mentaal niet zo bijzonder heldere mens op een dag om in volle razernij de kathedraal binnen te stormen met een bijl en efkes los in de vitrine met de Magna Carta te hakken. Het is hem evenwel niet gelukt en het gebarsten veiligheidsglas is sindsdien integraal te bewonderen in de kathedraal naast de Magna Carta. Rock ’n roll, bitches.

* Dat er in South Devon een heuse chilli farm is die je kan bezoeken en waar je allerlei chili-gerelateerse zaken kan kopen, waarop mijn Lief prompt een routewijziging voor de volgende dag organiseerde. Super.

* Er zijn veel honden in Engeland, maar weinig katten. Werkelijk geen een kat gezien sinds we voet aan wal zetten. Voor twee kattenmensen die hun fluff ball op dat moment al drie hele dagen niet meer hadden doodgeknuffeld was dat wel een beetje zwaar, ja.

* Babyboomers gunnen ons niks.

Volgende keer: het wondermooie Devon en Cornwall.

Deel 1: Brighton & Rye