Dit is deel 2 van mijn spannende avonturen in de Ardennen. Deel 1 lees je hier. Deze reportage verscheen eerder al in bookzine 8 van Charlie Magazine van oktober 2018, met als thema ‘Wild van hart’. Dat kan je hier nog steeds nabestellen.
Na de wandeling keren we terug naar onze bivakplaats om vuur te maken: voor de meeste deelnemers het absolute hoogtepunt van de cursus. Read more
Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag (en, oké ja, soms eens op maandag), waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen.
Deze reportage verscheen eerder al in bookzine 8 van Charlie Magazine van oktober 2018, met als thema ‘Wild van hart’. Dat kan je hier nog steeds nabestellen.
Ik ben absoluut geen natuurmens. Ik hou niet van boswandelingen, kamperen, insecten, modder of ergens zijn zonder WiFi. Bomen en planten interesseren me bitter weinig. Een reisje naar de Ardennen is voor mij eerder een straf dan een vakantie. Ik beschik over geen enkele skill die nuttig kan zijn om te overleven in het wild. Kortom: de ideale persoon om voor Charlie drie dagen op cursus bushcrafting te gaan.
Bush-watte? Bushcrafting. Een soort survival voor stadsmietjes: overleven in de natuur, maar dan wel met handige hulpmiddelen zoals tenten en een koelbox. Je hoeft dus niet volledig zelfvoorzienend te zijn. Gelukkig maar. Mijn lief kookt elke avond voor me en mijn mama maakt nog steeds m’n tandartsafspraken. Hallo, mijn naam is Talitha en ik kan niks.
Daar belooft deze cursus verandering in te brengen. Op het programma staat onder andere vuur maken, water zuiveren, zelf eten plukken en shelter bouwen. Klinkt veelbelovend. Ik ben bang voor vuur, extreem onhandig en ik lust geen paddenstoelen, dus dat komt he-le-maal goed. Read more
Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag (en, oké ja, soms eens op maandag), waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen.
2017 was een keigoed jaar, op veel vlakken. Ik nam ontslag bij mijn dieptreurig saaie overheidsbaan (uit die tijd toen ik nog ergens leek te denken dat er een ambtenaar in mij schuilde, hahahaha, weet ge ’t nog?) en vond vrijwel meteen een andere en oneindig veel beter bij mij passende baan in de reclame. Ik heb er ontzettend veel bijgeleerd en ongelofelijk leuke mensen ontmoet. Daarnaast maakte ik een paar geweldige reizen (naar Dublin, Edinburgh en een roadtrip door Canada en het noordoosten van Amerika) en ging ik eindelijk weer wat vaker schrijven, zowel voor de leute als voor cold hard cash. Oh, en ik stampte deze blog uit de grond.
En toen kwam 2018. Wat op zich geen slecht jaar is geweest, maar ook niet bijzonder goed. Het was gewoon prima. Het leven kabbelde een beetje voort en op de Grote Remigratie halverwege het jaar na is er eigenlijk niet veel spannends gebeurd. (Behalve helemaal aan het einde van het jaar. Als in afgelopen week. Kom ik later in deze post nog op terug. #cliffhanger) Ik heb me dit jaar vooral geërgerd aan mezelf en mijn oneindige gebrek aan zelfdiscipline, waardoor ik veel te weinig tijd en moeite besteed aan de dingen die ik wil doen en bereiken, maar des te meer aan Netflix. Ik heb een hoop halfbakken projectjes liggen waar ik in 2019 eindelijk eens écht werk van wil maken. Goede voornemens, I have them!
Enfin, dit was 2018.
Tja, sinds ik voor de kost elke dag bezig ben met woorden en verhalen en concepten en vaak thuiskom met een brein dat meer op appelmoes lijkt dan een goed functionerend organisch besturingssysteem, lees ik duidelijk een pak minder dan vroeger. Boeken, that is, want ik ben #nevernotreading. Ik lees alles. Altijd. Overal. Elke dag de krant en nieuws uit de reclamesector, maar net zo goed de flyers in de brievenbus, de kleine lettertjes op elke poster in de tram en de achterkant van het pak melk op tafel. En dan heb ik nog een abonnement op HUMO en Quest, die ik elke keer weer tot de laatste letter lees. (Soms drie weken later, omdat ik er geen tijd voor heb gehad, maar toch.)
Maar boeken, daar kom ik niet zo vaak meer aan toe. Of toch niet zo vaak meer als vroeger. En in 2018 is het al helemaal gene vette geweest qua literatuur. Ik heb een hoop luchtigheid gelezen, maar da’s oké, want soms past er nu eenmaal niet veel meer bij in mijn hoofd.
Anyway, dit is het overzicht van mijn jaar in boeken, op basis van het aantal sterren dat ik ze op Goodreads heb gegeven. In deel 2: vier en vijf sterren.
(Hier lees je trouwens mijn overzicht van 2017.)
Tja, sinds ik voor de kost elke dag bezig ben met woorden en verhalen en concepten en vaak thuiskom met een brein dat meer op appelmoes lijkt dan een goed functionerend organisch besturingssysteem, lees ik duidelijk een pak minder dan vroeger. Boeken, that is, want ik ben #nevernotreading. Ik lees alles. Altijd. Overal. Elke dag de krant en nieuws uit de reclamesector, maar net zo goed de flyers in de brievenbus, de kleine lettertjes op elke poster in de tram en de achterkant van het pak melk op tafel. En dan heb ik nog een abonnement op HUMO en Quest, die ik elke keer weer tot de laatste letter lees. (Soms drie weken later, omdat ik er geen tijd voor heb gehad, maar toch.)
Maar boeken, daar kom ik niet zo vaak meer aan toe. Of toch niet zo vaak meer als vroeger. En in 2018 is het al helemaal gene vette geweest qua literatuur. Ik heb een hoop luchtigheid gelezen, maar da’s oké, want soms past er nu eenmaal niet veel meer bij in mijn hoofd.
Anyway, dit is het overzicht van mijn jaar in boeken, op basis van het aantal sterren dat ik ze op Goodreads heb gegeven. In deel 1: twee en drie sterren.
Beter bekend als pet peeves. Kleine dingetjes, meestal. Voor de meeste mensen dan ook onbenullige dingetjes. Maar niet voor jou. Om de een of andere onbekende reden erger jij je er echt mateloos kapot aan. Halen ze echt het bloed vanonder je nagels vandaan. Kunnen ze je op een slechte dag zelfs compleet moordlustig maken. Herkenbaar? Tuurlijk, want iedereen heeft ze.
Ik wijdde er eerder al wat blogposts aan (je leest ze hier, hier en hier) maar kijk: mijn verzameling pet peeves blijkt een bodemloze put vol ergernissen te zijn. VERRASSEND. Tijd dus voor deel vier! En geen moment te vroeg zo temidden al die feestvreugde en wereldlievendheid, zeg. Want zoals the ancient proverb nu eenmaal luidt:
*Tis the season to be annoyed as fuck, falalalalala lalalalala.*
(Voel je overigens vooral niet persoonlijk aangevallen als ik dingen opnoem die jij toevallig elke dag doet. It’s me, not you.) Read more
Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag (en, oké ja, soms eens op maandag), waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen.