Jaja, ik weet het: in deze tijden van klimaatmarsen wordt u al elke dag vierkant om de oren geslagen door whiney lefties over groener leven en het klimaat en dat je eigenlijk vegetarisch moet eten en ocharme de ijsberen enal. En ja, u trekt zich dat ook allemaal wel aan, want iedereen wil een goed leven voor z’n kinderen en kleinkinderen, en voor zover ik weet staat zelfs de grootste natuurhater er niet om te springen dat de wereld vergaat; al was het maar omdat-ie er zichzelf nog in bevindt.
Maar ach, wat vragen ze niet allemaal aan u om op te geven? Een levensstijl waar je hard voor hebt gewerkt en waar je content mee bent. Het is allemaal zo’n klein druppeltje op een immens grote en gloeiendhete plaat, meneer, waarom zou ik daar waanzinnige inspanningen voor moeten leveren – zeker als er zoveel ergere vervuilers op de aardbol zijn?
Geloof mij: ik snap u ergens wel. Ik ben zelf een luie doos. Ik eet gerust vijf keer per week exact dezelfde pasta met bokaalsaus om maar niet écht te hoeven koken en dan nog alleen maar als mijn Lief er niet is om de keukenprins uit te hangen. Ik ben geen supergroene zweefteef. Ik eet vlees en ik drink melk en ik haat linzen. Ik ben niet het type dat haar eigen deodorant in elkaar gaat flansen of halve weekends spendeert aan zwerfafval oprapen. Zelfs sorteren doe ik met frisse tegenzin, want pfff die lege melkpakken plat duwen en ugh de bak met karton staat in een andere kamer dan die met het restafval en jezus dan heb ik het nog niet eens over de tripjes naar de glasbak. Maar ik vind het milieu wél belangrijk. And so should you. Genoeg om er iéts voor te willen doen, als is het maar een klein beetje. Want niemand, werkelijk n i e m a n d op de ganse aardbol is gebaat bij de situatie nu zomaar laten wat ze is. We’re all fucked in the end. Read more