Toen ik enkele jaren geleden met deze blog begon als uitlaatklep voor mijn persoonlijkheidsdodende ambtenarenbestaan op het stadhuis van Amsterdam, kon ik hier alles uitkramen wat ik wilde zonder er echt bij stil te hoeven staan. Vond ik fijn. Vind ik nog steeds fijn, dus probeer ik zo weinig mogelijk na te denken over welke bezoekers ik hier zoal over de virtuele vloer krijg. Helaas (maar eigenlijk vooral gelukkig) zijn dat er sindsdien een heel pak meer geworden. Mijn blog is hard gegroeid, ook al doe ik niet aan SEO en social media of eender welke vorm van reclame voor dit stukje wereldwijde web. (Vrij ironisch voor een reclamemaker, ik besef het wel degelijk.)
Dat betekent niet alleen dat hier steeds meer real life kennissen, vrienden en familieleden belanden, maar ook dat ik steeds belachelijk harder mijn best moet doen om dat te negeren. Als ik bewust zou nadenken over wie hier allemaal meeleest, zou dat onvermijdelijk beïnvloeden wat en hoe ik schrijf. En daar heb ik dus geen zin in. Want dan is deze plek niet meer van mij. And then what’s the point at all? Read more