In mijn laatste week in Amsterdam (wat overigens alweer een volle maand geleden is, jongens, can you believe it?) liet ik, zoals mijn trouwe lezers en/of Instagram-volgers weten, een tattoo zetten om die periode uit mijn leven voor altijd bij me te dragen. Nu zijn tattoos niet goedkoop, waarde medemensen. Men rekent namelijk altijd een basisprijs – voor de tijd, inkt, apparatuur enzovoort. In de meeste shops betaal je daarom sowieso minstens vijftig á zestig euro, zelfs voor de allerkleinste tattoos. Zoals, bijvoorbeeld, drie ieniemini superdunne kruisjes boven elkaar. Nu ben ik inmiddels Hollandsch genoeg* om van m’n leven niet zoveel geld te willen neertellen voor zoiets onnozel kleins, dank je heel erg feestelijk. Dus besloot ik om dan meteen ook maar een tweede te nemen, als ik toch helemaal naar de tattoo shop zou gaan en weer met folie zou rondlopen en crèmetjes moest smeren achteraf enal. En zo geschiedde.
(*da’s echt een grapje, trouwens, want de gierigste mensen die ik ken zijn stuk voor stuk Vlamingen en de meest vrijgevige allemaal Nederlanders. Serieus.) Read more