Willekeurige gedachten die ik deze week had: een bloemlezing

* Dat ik toch wel blij ben dat we 2,5 jaar geleden compleet random, zonder enige voorbedachte rade, een huis hebben gekocht, sinds ik 1,5 uur aan tafel heb gezeten met o.a. Béa uit Blind Gekocht om het over de huidige vastgoedmarkt te hebben. (Deze week in Humo, ’t is maar dat ge ’t weet.)

* Dat er dringend eens iemand een app moet uitvinden die je eigen stem op opnames vervangt door die van Herbert Flack of George Clooney, zodat je als journalist bij het uittypen van je interviews niet een halve dag zit te overwegen om vanaf de zesde verdieping uit het raam te springen telkens je jezelf hoort lachen/een stomme vraag stellen/over de interviewee heen praten/allround zo verschrikkelijk klinken dat je je afvraagt hoe je in godsnaam eigenlijk vrienden kan hebben. (Helaas schijnt naar je eigen stem luisteren zelfs na 30 jaar ervaring nog steeds cringey as fuck te zijn, dus ik reken echt keihard op de technologische revolutie.)

* Dat ik toch vaker moet checken of de melk in mijn fancy koffieapparaat er niet al te lang inzit. En liefst niet pas ná de eerste slok van mijn cappuccino. (Gebeurt beschamend vaak.)

* Dat het tof is als mensen een beetje rechtuit durven zijn, maar dat enige vorm van sociale filter bij wijze van respect en vriendelijkheid alsnog wel op zijn plaats is. Zie: mensen als Carine in Nonkels, waarvan iederéén in de West-Vlaanders er wel minstens één exemplaar kent. Bepaalde dingen kan je misschien beter denken dan ze hardop zeggen, weetwel. (Bijvoorbeeld: je kan wel opmerken dat er hier aan de rechterkant onder mijn fatse staat dat ik 29 ben, terwijl dat mathematisch gezien een licht probleempje vormt als je bouwjaar 1991 is, maar daarom hóéf je dat nog niet te zeggen – just politely smile and nod, dankuwel.)

* Dat Nonkels overigens wel van het allergrappigste op de Vlaamse televisie is sinds het onvolprezen Eigen Kweek. (Maar ik ben dan ook wel extreem bevooroordeeld wegens een door en door Westhoekse afkomst. KLINDER OF DRIE!)

* Of andere West-Vlamingen ook constant elk extreem West-Vlaams zinnetje in dat soort series zitten mee te zeggen, omdat ze pas als het op tv door iemand anders wordt uitgesproken, beseffen hoe friggin‘ hilarisch West-Vlaams is? Of doen enkel mijn wederhelft en ik dat? (Wuk e roar kroam is me dadde! Hie iejetn buk! BEUTER!)

* Dat niets mij na een ongelofelijke kakdag zo hard kan troosten als RuPaul’s Drag Race. Gelukkig bestaan er 657 seizoenen van in een dozijn verschillende landen, dus heb ik altijd een voorraadje afleveringen achter de hand. (Had ik al gezegd dat ik deze week naar de World Tour ben gegaan in Antwerpen? Met allemaal live optredens van queens uit de show? En dat het waanzinnig cool was en mijn draggy hartje helemaal overstroomde?)

* Maar dat een zak M&M’s met pinda’s op dat soort dagen overigens ook niet verkeerd is.

* Dat ik nooit had gedacht dat ik ooit het soort vrouwmens zou zijn dat van haar vrije feestdag gebruikmaakt om eens uitgebreid met een vochtig doekje alle blaadjes van haar kamerplanten te staan afstoffen. (Maar het bewijs was er vandaag wel degelijk.)

* Bij elke aflevering van Huis Gemaakt: dat je zo toch niet moet tegelen/schuren/elektriciteit leggen/kasten in elkaar steken, allez how zeg, amateurs!!! (Ook al heb ik van mijn leven met mijn linkerhanden niet veel meer gedaan dan behangpapier verwijderen en een paar muren wit verven – met enigszins wisselvallig resultaat.)

* Dat we toch echt wel eens een grotemensentuinset moeten kopen voor de zomers. (Elke zomer weer.)

* Dat het toch alweer een paar maanden geleden was dat er nog eens iets op mijn blog verscheen, maar dat ik niet goed meer weet wat ik er allemaal op moet schrijven. (En dan krijg je dit dus. Sorry aan de meerwaardezoekers.)

En verder, hoe gaat ’t nog met jullie?

via GIPHY

(P.S. Ik las net die blogpost van toen we ons huis kochten nog eens en moest eigenlijk heel hard lachen om mijn eigen grapjes en toen miste ik die vroegere Talitha die dat soort blogposts schreef wel een beetje. Bij deze een dikke sorry dat ik dat niet meer doe, maar ik ben nu echt ontiegelijk veel saaier geworden, vrees ik. ☹️)

Wat een zwerfkatje je kan leren

Zondagmiddag maakten wij ons bijna dagelijkse wandelingetje naar de bakker enkele straten verderop. Halverwege zagen we een klein katje op de drempel van een voordeur zitten en, crazy cat people that we ongegeneerd are, slaakten mijn Lief en ik al meteen allerlei kreetjes en wilden we het aaien. Pas toen zagen we dat het een héél jong katje was, enorm mager en onverzorgd, met slijmerige oogjes en een snotterig neusje. Kortom: een zwerfkatje waar nog nooit een mens naar had omgekeken. Het liet ons dichtbij komen en reageerde amper op onze aanwezigheid, omdat het zo verzwakt was dat het niet eens de energie had om zichzelf te beschermen.

Ons hart brak in duizend stukken, dus we probeerden meteen allerlei hulplijnen te bellen. Eerst het asiel, maar dat is dicht op zondag, dus daar kregen we niemand te pakken en de voicemail vermeldde ook geen noodnummer of iets dergelijks. Toen ik daarna de politie belde, viel de vrouw aan de lijn helemaal uit de lucht, alsof er nog nooit van z’n leven in regio Kortrijk iemand al eens hulp gezocht heeft bij het zien van een zwerfdiertje. Vervolgens zuchtte ze en zei: “Ja, wij helpen daarbij niet hoor, mevrouw. Wij kunnen dat niet. En het asiel waar wij mee werken zal het ook niet willen als het beestje ziek is, dat weet ik al.” Nul komma nul hulp, dus. Toen ik daarna zei dat we het zelf naar een dierenarts wilden brengen, zodat het misschien naar het asiel kon zodra het genezen was, kreeg ik als reactie: “Ja maar, mevrouw, je weet toch dat je de rekening van de dierenarts dan zelf zal moeten betalen he?” Read more

Je zal altijd te veel zijn voor iemand

Het is vandaag vrouwendag, en tussen alle roze advertenties met korting op panty’s dan wel nagellak en oproepjes om bloemen te kopen voor het vrouwtje (ja, het is toegestaan om even te kotsen) door, wil ik het even ergens over hebben. En ik wil dat niet zachtjes doen, gemoedelijk kletsend, lieflijk fluisterend of meisjesachtig kirrend, maar met passie en enthousiasme en overtuigde stemkracht.

Read more

Lockdown deel twee: een bloemlezing

Ik zou graag weer eens wat vaker bloggen – écht bloggen, als in: niet alleen maar columns doorplaatsen met hier en daar een extra zinnetje er tegenaan gesmeten – maar elke keer geef ik het bij voorbaat al op, omdat ik het gevoel heb dat ik eigenlijk niets te melden heb. Mijn dagen zien er immers al enige tijd keihard hetzelfde uit. Ik knipper met mijn ogen en ineens is het alweer vrijdag, terwijl het toch net gewoon nog zondag was?

Then again: wat betekent een weekend dezer dagen nog? Ik sta niet eens meer met een wekker op. (Ik ben inmiddels al zo oud en saai dat ik fysiek toch niet meer in staat ben om echt uit te slapen.) En een skinny jeans, hoe voelt dat ook alweer? Ik werk wel nog steeds, maar uitsluitend thuis. Alle redacties zijn dicht, evenals de koffiebars. Interviewen gebeurt via telefoon of Zoom, niet vaak meer in levende lijve. Om maar te zeggen: ik ga pretty much nergens meer heen. Elke middag maak ik een wandelingetje richting de bakker, maar veel verder reikt mijn contact met de buitenwereld niet meer. (Ik weet het, dit klinkt extreem zielig en melancholisch en het enige wat nog ontbreekt is de tiniest violin in the world playing in the background, maar zo is het niet bedoeld. Ik kom gewoon niet zo vaak buiten, want ik heb geen hond en geen kinderen en geen conditie, dus ja. Ik weet niet hoe ik het minder triestig kan beschrijven, maar het valt eigenlijk wel mee hoor.)

Verder lees ik boeken en tijdschriften, kijk ik RuPaul’s Drag Race (nu weer eventjes All Stars), speel ik met mijn katten, check ik elke dag of mijn planten en stekjes al gevorderd zijn in het bladeren dan wel wortels groeien, speel ik videogames, drink ik veel matige koffie (dromend van het nieuwe grotemensenapparaat met echte bonen en verse melk dat ik op Black Friday wil kopen like the bijnadertiger that I am) en eet ik te veel chocolade (en krijg daar standaard puistjes van).

Tja, waar moet een mens die heelder dagen thuis zit het dan in godsnaam over hebben op haar langzaam in slaap sukkelende blog?

Een bloemlezing.

Read more

Bijna dertig

Zo oud ben ik vandaag geworden. 29 jaar, oftewel al-bijna-dertig, oftewel verjaardagen zijn vanaf nu niet zo leuk meer als vroeger. Ik ben namelijk, jawel, een gigantisch wandelend cliché op dit vlak: ik kijk hoegenaamd niet uit naar dertig worden. En ja, ik weet dat dat helemaal nergens op slaat. Dertig is een compleet arbitrair getalletje om zoveel waarde aan te hechten. En toch doe ik het.

Read more

Een half jaar later

Het voorbije half jaar is voorbij gevlógen. Ik weet het, de lockdown en whatever we’re in now voelden voor velen juist compleet tegenovergesteld aan, maar voor mij is er enorm veel veranderd in de afgelopen zes maanden.

Een half jaar geleden verhuisden we en sindsdien is pretty much alles veranderd. Een half jaar geleden woonde ik samen met mijn Lief en mijn kat in een appartement van 90m2 in Borgerhout, werkte ik nog steeds in advertising en pendelde ik elke dag naar DPG Media in Vilvoorde en terug, en had ik het gevoel alsof elke dag tergend langzaam voorbij kroop. Ik zat een beetje in de wachtkamer van mijn leven, zo leek het, want alles was wel oké maar niets was echt helemaal wat ik wilde. (Behalve mijn Lief. Hij is de enige constante in dit verhaal en daar ben ik nog steeds heel erg blij om, laat ik daar maar geen onnodige paniekskes over zaaien.)

Fastforward naar vandaag. Ik woon in een huis van vijf verdiepingen (yet nog steeds nul conditie, zelfs met al die trappen) in Kortrijk, dicht bij al mijn familie en beste vrienden (die ik belachelijk vaak zie, want ik ben nu iemand met een sociaal leven, holy fuck), met twee katten (want helaas afscheid moeten nemen van de fluff ball), werk volledig zelfstandig als journalist, pendel letterlijk nooit meer (en kus nog elke dag mijn pollekes daarvoor want waddafuk voor kutleven is dat, jongens, serieus) en heb er allemaal nog geen seconde spijt van gehad. Alles is anders, maar alles is ook beter.

Read more

Een beetje huiliehuilie van een voormalige import-Hollander

Afgelopen maandag was Koningsdag, of zoals het dit jaar zo heerlijk heette: Woningsdag. Toen ik dat voor de eerste keer hoorde, verzuchtte ik spontaan tegen mijn Lief: ‘Hoe geweldig Nederlands toch, hè? Van alles een woordgrapje maken. Love them.’ Ik verzuchtte dergelijke dingen nog wel vaker vlak voor en op Koningsdag. Toen ik zag hoe heel Amsterdam, zij het indoor of op hun schamele balkonnetjes, gewoon doorging met van kop tot teen in oranje gehuld feesten alsof het nooit anders is geweest. Toen ik zag hoe Nederlandse kindjes virtuele kleedjes legden op Marktplaats om de gebruikelijke rommelmarktjes toch te laten doorgaan, inclusief digitale grabbeltonnen en volksspelen. Toen ik foto’s van de obligatoire oranje tompoucen zag voorbijkomen. Toen ik tientallen virtuele hartjes kreeg van Nederlandse vrienden en ex-collega’s als reactie op mijn Instagram Story waarin ik toegaf dat ik, ook twee jaar nadat ik mezelf geen import-Hollander meer mag noemen, op 27 april nog steeds trouw oranje draag.

Ik mis Amsterdam. Ik mis Nederland. There, I said it. Ik ben ongelofelijk blij met mijn leven nu en ik zou het niet meer willen veranderen, maar verdomme, het steekt nog altijd. Dat ik er maandag niet bij was. Dat ik geen vrijdagmiddagborrels met lauwe Grolschjes en bitterballen meer heb, dat ik niet meer elke dag door verdwaalde toeristen word aangeklampt en ze dan feilloos de weg kan wijzen en de juiste tram kan aanraden, dat ik niet meer zomaar over de grachten en door de straatjes van de mooiste stad van de wereld kan fietsen alsof ik er echt thuis hoor. Read more