West-Vlaanderen voor behinners (4)

instagram route kortrijk

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more

Lockdown deel twee: een bloemlezing

Ik zou graag weer eens wat vaker bloggen – écht bloggen, als in: niet alleen maar columns doorplaatsen met hier en daar een extra zinnetje er tegenaan gesmeten – maar elke keer geef ik het bij voorbaat al op, omdat ik het gevoel heb dat ik eigenlijk niets te melden heb. Mijn dagen zien er immers al enige tijd keihard hetzelfde uit. Ik knipper met mijn ogen en ineens is het alweer vrijdag, terwijl het toch net gewoon nog zondag was?

Then again: wat betekent een weekend dezer dagen nog? Ik sta niet eens meer met een wekker op. (Ik ben inmiddels al zo oud en saai dat ik fysiek toch niet meer in staat ben om echt uit te slapen.) En een skinny jeans, hoe voelt dat ook alweer? Ik werk wel nog steeds, maar uitsluitend thuis. Alle redacties zijn dicht, evenals de koffiebars. Interviewen gebeurt via telefoon of Zoom, niet vaak meer in levende lijve. Om maar te zeggen: ik ga pretty much nergens meer heen. Elke middag maak ik een wandelingetje richting de bakker, maar veel verder reikt mijn contact met de buitenwereld niet meer. (Ik weet het, dit klinkt extreem zielig en melancholisch en het enige wat nog ontbreekt is de tiniest violin in the world playing in the background, maar zo is het niet bedoeld. Ik kom gewoon niet zo vaak buiten, want ik heb geen hond en geen kinderen en geen conditie, dus ja. Ik weet niet hoe ik het minder triestig kan beschrijven, maar het valt eigenlijk wel mee hoor.)

Verder lees ik boeken en tijdschriften, kijk ik RuPaul’s Drag Race (nu weer eventjes All Stars), speel ik met mijn katten, check ik elke dag of mijn planten en stekjes al gevorderd zijn in het bladeren dan wel wortels groeien, speel ik videogames, drink ik veel matige koffie (dromend van het nieuwe grotemensenapparaat met echte bonen en verse melk dat ik op Black Friday wil kopen like the bijnadertiger that I am) en eet ik te veel chocolade (en krijg daar standaard puistjes van).

Tja, waar moet een mens die heelder dagen thuis zit het dan in godsnaam over hebben op haar langzaam in slaap sukkelende blog?

Een bloemlezing.

Read more

West-Vlaanderen voor behinners (3)

instagram route kortrijk

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more

West-Vlaanderen voor behinners (2)

instagram route kortrijk

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more

Bijna dertig

Zo oud ben ik vandaag geworden. 29 jaar, oftewel al-bijna-dertig, oftewel verjaardagen zijn vanaf nu niet zo leuk meer als vroeger. Ik ben namelijk, jawel, een gigantisch wandelend cliché op dit vlak: ik kijk hoegenaamd niet uit naar dertig worden. En ja, ik weet dat dat helemaal nergens op slaat. Dertig is een compleet arbitrair getalletje om zoveel waarde aan te hechten. En toch doe ik het.

Read more

West-Vlaanderen voor behinners (1)

instagram route kortrijk

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more

Currently #16

Jaaaaaaaa jongens, het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn hoofd hier nog eens liet zien. Van midden mei geleden, zelfs, om precies te zijn. (Of ja, ik heb ook nog een boekenlijstje gepost, en een beetje lopen stoefen met mijn artikel in de Humo, maar dat is toch niet hetzelfde als hier uitvoerig lopen wauwelen over mijn leven.) Het voelde nochtans niet zo lang, maar tja: coronatijden. Het ene moment sta je op de parking van de IKEA met gele leesfauteuils te tetrissen in je citysized Audi’tje en hop, ineens is het half augustus en is said stoel al in ’t lang en in ’t breed geclaimd door je twee fluffballs.

En dus dacht ik dat het misschien nog wel eens leuk zou zijn om te vertellen wat ik de laatste tijd zoal heb…

Read more

Een half jaar later

Het voorbije half jaar is voorbij gevlógen. Ik weet het, de lockdown en whatever we’re in now voelden voor velen juist compleet tegenovergesteld aan, maar voor mij is er enorm veel veranderd in de afgelopen zes maanden.

Een half jaar geleden verhuisden we en sindsdien is pretty much alles veranderd. Een half jaar geleden woonde ik samen met mijn Lief en mijn kat in een appartement van 90m2 in Borgerhout, werkte ik nog steeds in advertising en pendelde ik elke dag naar DPG Media in Vilvoorde en terug, en had ik het gevoel alsof elke dag tergend langzaam voorbij kroop. Ik zat een beetje in de wachtkamer van mijn leven, zo leek het, want alles was wel oké maar niets was echt helemaal wat ik wilde. (Behalve mijn Lief. Hij is de enige constante in dit verhaal en daar ben ik nog steeds heel erg blij om, laat ik daar maar geen onnodige paniekskes over zaaien.)

Fastforward naar vandaag. Ik woon in een huis van vijf verdiepingen (yet nog steeds nul conditie, zelfs met al die trappen) in Kortrijk, dicht bij al mijn familie en beste vrienden (die ik belachelijk vaak zie, want ik ben nu iemand met een sociaal leven, holy fuck), met twee katten (want helaas afscheid moeten nemen van de fluff ball), werk volledig zelfstandig als journalist, pendel letterlijk nooit meer (en kus nog elke dag mijn pollekes daarvoor want waddafuk voor kutleven is dat, jongens, serieus) en heb er allemaal nog geen seconde spijt van gehad. Alles is anders, maar alles is ook beter.

Read more

De boeken van de Book Bitches #3

Zoals elke trouwe lezer hier inmiddels al weet, heb ik een tijdje geleden een volledig impromptu boekenclubje opgericht. Dat clubje – de onnavolgbare Book Bitches – is still going strong. 

Hoe werkt dat nu precies? Bij elke meeting neemt een andere Book Bitch de niet te onderschatten verantwoordelijkheid van het pitchen der boeken op zich, waarna we met z’n allen stemmen op onze volgende to-read. Vervolgens voeg ik dat boek toe aan ons besloten groepje op Goodreads, plus de gepitchte boeken die het niet gehaald hebben. Inmiddels zijn we al een paar boeken ver én hebben we ook al een interessant pitched-lijstje verzameld, dus dacht ik: laat ik ze regelmatig eens delen met mijn lezers. Want zo’n toffe ben ik dan ook nog wel.

Disclaimer: de reviews in deze post zijn mijn persoonlijke meningen, niet die van de rest van de club. Geloof me vrij als ik zeg dat er over elk van mijn besproken puntjes voldoende gediscussieerd is onderling ? Read more