Een beetje huiliehuilie van een voormalige import-Hollander

Afgelopen maandag was Koningsdag, of zoals het dit jaar zo heerlijk heette: Woningsdag. Toen ik dat voor de eerste keer hoorde, verzuchtte ik spontaan tegen mijn Lief: ‘Hoe geweldig Nederlands toch, hè? Van alles een woordgrapje maken. Love them.’ Ik verzuchtte dergelijke dingen nog wel vaker vlak voor en op Koningsdag. Toen ik zag hoe heel Amsterdam, zij het indoor of op hun schamele balkonnetjes, gewoon doorging met van kop tot teen in oranje gehuld feesten alsof het nooit anders is geweest. Toen ik zag hoe Nederlandse kindjes virtuele kleedjes legden op Marktplaats om de gebruikelijke rommelmarktjes toch te laten doorgaan, inclusief digitale grabbeltonnen en volksspelen. Toen ik foto’s van de obligatoire oranje tompoucen zag voorbijkomen. Toen ik tientallen virtuele hartjes kreeg van Nederlandse vrienden en ex-collega’s als reactie op mijn Instagram Story waarin ik toegaf dat ik, ook twee jaar nadat ik mezelf geen import-Hollander meer mag noemen, op 27 april nog steeds trouw oranje draag.

Ik mis Amsterdam. Ik mis Nederland. There, I said it. Ik ben ongelofelijk blij met mijn leven nu en ik zou het niet meer willen veranderen, maar verdomme, het steekt nog altijd. Dat ik er maandag niet bij was. Dat ik geen vrijdagmiddagborrels met lauwe Grolschjes en bitterballen meer heb, dat ik niet meer elke dag door verdwaalde toeristen word aangeklampt en ze dan feilloos de weg kan wijzen en de juiste tram kan aanraden, dat ik niet meer zomaar over de grachten en door de straatjes van de mooiste stad van de wereld kan fietsen alsof ik er echt thuis hoor. Read more

Keek op de week, weken, weet ik veel eigenlijk

Alsof iemand nog weet welke dag van welke maand het precies is. I gave up on that a few weeks ago, samen met heelder dagen skinny jeans dragen en meer lichaamsbeweging krijgen dan ongeveer 15 keer per dag de trap op en af lopen. Also: waarom heb ik zoveel hakken? Hoezo is onze maatschappij niet ingesteld op 24/7 functioneren in pantoffels? Ik denk dat we met z’n allen een pak blijere mensen zouden zijn, y’all.

Anyway. Omdat ik de voorbije tijd ongeveer even vaak dingen niet als wel heb gedaan, besloot ik dat allemaal maar eens op een rijtje te zetten op precies die manier. Want te hard nadenken over mijn blogposts, daar doe ik niet aan.

Read more

Zelfdiscipline: wat is het en waar kan ik het per kilo kopen?

Als je de inspirerende tegeltjes die op Instagram weer welig tieren moet geloven, zitten de brievenbussen van uitgeverijen en mediabedrijven allerhande na deze crisis propvol geniale manuscripten en scenario’s; is iedereen fitter en meer zen dan ooit tevoren en zullen we met z’n allen nog nooit zo keihard onze shit together hebben na het verslinden van al die zelfhulpboeken die tot voor kort in een kast lagen te verstoffen. Wie de memo nog niet gekregen had: *NU* is het moment om eindelijk al die dingen te doen waar je nooit tijd voor had. Schrijven! Mediteren! Frans leren! Schilderen! Plantaardig koken! Je kinderen heropvoeden! De koelkast schoonmaken! All of the things!!!

En dus niet: heelder dagen in dekentjes gewikkeld warme chocolademelk liggen drinken in de zetel en voor de 755ste keer Harry Potter herlezen.

Elke dag denk ik: vandaag ga ik zo’n kekke online cursus volgen en me eens helemaal ~ontplooien~. Vandaag ga ik twintig keer alle trappen in mijn huis op en af lopen en dan nog een half uur yoga doen in plaats van een blanket burrito te zijn. Vandaag ga ik eens alle klusjes en irritante taakjes doen die ik al drie jaar ergens in een hoekje van mijn achterhoofd heb zitten als ‘ooit eens to do‘. Vandaag ga ik mijn huis van onder tot boven opruimen, stofzuigen en schoonmaken. Vandaag ga ik geweldige dingen bedenken en schrijven en doelen halen and all that jazz.

En dus niet: heelder dagen in dekentjes gewikkeld vanille lattes liggen drinken in de zetel en Netflix nog eens uitspelen (bij voorkeur met absurde documentaires over moordmysteries met homoseksuele rednecks met een tijgerfetish).

Om maar te zeggen: ik ben mezelf niet bepaald aan het ontwikkelen of het onderste uit de noodgedwongen coronokan aan het halen. Altijd klagen dat ik er geen tijd voor heb, maar als die tijd zich dan ineens in bakken aandient, blijkt dát niet per se de reden te zijn. Sounds familiar? Read more

Het freelance leven

De laatste weken kreeg ik nogal wat vragen en opmerkingen over mijn nieuwe bestaan als freelancer. Moet ik binnenkort maar eens een blogpostje aan wijden, dacht ik toen. En dan niet alleen maar het suikerspinroze ‘hoera!’-verhaal vol regenbogen en pony’s die het merendeel van de freelancers ophangt, zowel in het echte als (vooral) in het virtuele leven, maar ook de dingen die kak zijn.

Ik kan u in ieder geval al zeggen: freelancer zijn in coronatijden is best wel kak.

Zeker als je echt nét bent begonnen en dus niet het befaamde spaarpotje achter de hand hebt. Maar integendeel zelfs amper nog een spaarpotje die het klappen weerd is, want ook net verhuisd. HAHAHA. Fun times were had by no one. Read more

Een pre-quarantaineplog

Tot u spreekt een vrouw in quarantaine. Niet de voorzichtige ik-hoop-dat-ik-het-dan-niet-krijg-soort, maar de ’t-is-van-moetens-want-mijn-wederhelft-snottert-en-hoest-variant. Ikzelf heb precies nul klachten, maar als je een huis deelt is de kans natuurlijk groot dat je whatever hij onder de leden heeft, uiteindelijk ook krijgt, dus ik doe gewoon braafjes mijn burgerplicht. (Overigens heeft hij een gewone verkoudheid, vermoeden we, want hij heeft niet eens koorts. Maar ja, weetwel.)

In deze corona- en quarantainetijden lijkt half Instagram ineens bákken extra vrije tijd hebben, omdat er in het weekend niks meer te doen is en ze niet naar kantoor moeten. Boekenlijstjes zullen eindelijk uitgelezen worden, het huis wordt schoner dan ooit tevoren, finally hebben ze tijd om eens uitgebreid voor een week te koken. En bloggen, jongens, bloggen: ge gaat niet weten waar te beginnen lezen de komende tijd! Ik weet niet hoe het met jullie zit, beste lezers, maar persoonlijk ben ik zo saai dat ik in het weekend sowieso al vaak binnen blijf en ik werk drie dagen op vijf al van thuis uit (en kan dat voor de twee eindredactiedagen ook prima doen), dus ik merk eigenlijk geen verschil. Voor dat bloggen zou ik dus alvast mijn hopes ook niet te veel up krijgen.

En toch! Toch ben ik er nu weer! Ik was namelijk donderdag van plan om een dag lang foto’s te maken en te ploggen, want zo volledig onorigineel ben ik wel, maar toen brak de volle coronahysterie uit en was er ineens niet zoveel meer om te doen/fotograferen, en vergat ik het ook steeds urenlang omdat ik met mijn newsjunkie-ogen aan diverse schermen geplakt zat. Vanmorgen zat ik met een warme chocolademelk een boek te lezen in de zetel (onder een denkentje met twee katten aan mijn voeten, jawel, ik zei toch dat ik een hopeloos saai vrouwmens ben?) en bedacht ik ineens dat ik er ook een soort grote plog van een paar dagen van zou kunnen maken. Omdat, wel ja, er hier dan nog eens iets zou verschijnen, en ook al is het dan niet zeer logisch of samenhangend, zeg nu zelf, did that ever stop you from reading it before? Dacht het niet. Dus in plaats van een mental note ervan te maken die ik ongeveer een uur later weer compleet zou vergeten, legde ik mijn boek weg en pakte er mijn laptop bij om het nu meteen direct stante pede in elkaar te flansen. En zo geschiedde.

Langste nergens op slaande intro ooit? Kan je altijd op rekenen hier. Graag gedaan.

Read more

Het pas verhuisde leven zoals het is: een paar cijfers

Edit: nog maar eens gepubliceerd omdat mijn blog om de een of andere reden weer had besloten dat comments niet meer mogen. Reageren is nu wel weer mogelijk!

Zes

Zoveel uur duurde ons verhuizing vorige week. Het scheelt een hoop als je schoonvader een professionele verhuizer is, kan ik u vertellen. En als je dan ook eindelijk eens in België verhuist, zodat hij bevoegd is om je ermee te helpen. Waar we vorige keer een heel weekend nodig hadden om vijf keer heen en weer tussen Amsterdam en Antwerpen te rijden met twee compleet volgestouwde bestelbusjes, waarvan de inhoud dan nog via de gewone lift naar boven moest, hadden we nu de luxe van een vrachtwagen én een meubellift. Verhuizen ging nog nooit zo vlotjes – en voor mij was het inmiddels toch al ruim de elfde keer in mijn leven.

Read more

Boodschap van algemeen nut

Dankzij Liesbet ontdekte ik dat de comment section bij mijn laatste drie vlogposts blogposts (typfoutje hoor, maak je geen zorgen; stel u voor dat ik in plaats van enkel in all caps tegen jullie te schreeuwen ineens écht alles hysterisch in stereo en kleur en alles zou beginnen vertellen, HA!) was verdwenen. Blijkbaar vond WordPress dat ingeplande posts geen reacties meer verdienen, terwijl ik juist wel trots was op mezelf dat ik eens een beetje vooruit had gewerkt, maar kijk, ja, zo gaat dat soms op tinternet. De makkelijkste oplossing bleek te zijn om de bewuste posts te verwijderen en opnieuw aan te maken, dus vandaar de spam in jullie inbox en op jullie feed.

Sorry, not sorry, want stiekem ben ik wel blij dat jullie het toch niet per se beu zijn om tegen mij te babbelen hier. Woohoo!