Bekentenis: ik ben eigenlijk niet zo van de moeder- en vaderdag. Soms geef ik een cadeautje, soms stuur ik een kaartje, soms sla ik het een jaar over. Omdat mijn ouders er zelf nooit een ding van maken, eigenlijk, denk ik. Net zoals met hun verjaardagen: gewoon een dag zoals een ander. Zij doen niet van die zotte dingen zoals mijn Lief en ik, die elk jaar consequent allebei vrij nemen op onze verjaardagen, die steevast een hele dag lang samen alles doen waar we zin in hebben, die al maanden van tevoren bezig zijn met De Perfecte Cadeautjes vinden voor elkaar en stiekem het voorgaande jaar proberen te overtreffen in originaliteit dan wel awesomeheid. Wij zijn dan ook millennials die al sinds onze geboorte te horen hebben gekregen dat we ~*speciaal*~ zijn, mevrouw, ge moet daarop niet letten. Het is een generatieding. Al onze accomplishments, zoals weer een jaar langer leven, moeten uitgebreid gefêteerd worden.
Mijn ouders, daarentegen, doen gewoon normaal op hun verjaardag. Een dag als een ander. Niks speciaals, behalve dat ze al eens een kaartje in de bus krijgen, een handvol sms’jes en sinds ze samen met hun generatiegenoten de wondere wereld van de social media hebben ontdekt – send help – een paar dozijn virtuele verjaardagswensen. Maar verder? Niks te verlof nemen of taart eten. Vroeg opstaan en gaan werken, dadde. Hashtag West-Vlaamser wordt het niet. Read more
