We verruilden the big city life in Toronto voor de overweldigende natuur van Algonquin Provincial Park. Om daarna via Kingston weer richting een miljoenenstad te gaan: Montréal.

Algonquin Provincial Park

Ik ben geen natuurmens. Met een boswandeling doe je mij geen plezier, want na 5 minuten heb ik wel voldoende bomen gezien. En ja, voor mij zien ze er allemaal precies hetzelfde uit. Dat dit park dus op de planning stond is volledig aan mijn Lief te danken. En ik ben hem er achteraf gezien enorm dankbaar voor. Want wauw, wat een ervaring!

In Algonquin Park zitten beren en elanden en ander wild ongein dat we maar wat graag wilden spotten. Je hebt een heel kleine kans dat het je lukt in het onmetelijk grote park (waar je voornamelijk met de auto door moet) en zelfs de locals hebben vaak nog nooit alle dieren gezien, laat staan van dichterbij dan door een verrekijker. Het is dus vooral een kwestie van geluk hebben.

And boy, were we lucky. Nog geen kwartier nadat we het eerste bos in waren gedoken waar een bordje stond met informatie over what to do als je een wild dier tegenkomt, hoorden we geritsel tussen de bomen. En bam, daar stond een eland op een paar meter afstand van ons een beetje chill op wat blaadjes te kauwen.

Een echte volwassen eland met een gewei and everything! Hij keek ons wat ongeïnteresseerd aan en bleef rustig verder kauwen. Na een paar minuten hoorden we ineens lawaai: verder op het bospad kwamen luid pratende mensen aanlopen. De eland was meteen alert. Bang dat hij zou wegvluchten, ging mijn Lief meteen de aankomende mensen waarschuwen. En daar stond ik dan, moederziel alleen met een gigantisch wild beest.

Dat prompt besloot dat dit het ideale moment was om het pad over te steken. Hij liep op me af, bleef aan de rand van het pad staan om me eens goed van kop tot teen te inspecteren, besloot vervolgens dat mijn schamele 1 meter 59 niet bepaald een bedreiging voor hem vormde, en stak toen op slechts een meter afstand van mij het pad over. En jazeker heb ik het gefilmd!

 

In werkelijkheid was hij NOG dichterbij dan in dit filmpje, en ja, hij was YUUUGE. Doodkalm liep hij voorbij, keek nog eens naar mij, en verdween toen weer tussen de bomen. Juist op het moment dat mijn Lief en de andere toeristen weer terug waren.

Achteraf pas hoorde ik van locals dat de mannelijke elanden eigenlijk de gevaarlijkste beesten in het bos zijn, nog véél meer dan de beren, omdat ze totaal niet onder de indruk zijn van mensen, behoorlijk agressief en onvoorspelbaar uit de hoek kunnen komen, en je als mens absoluut geen kans maakt tegen hun grootte, gewicht en de impact van hun gewei. Oké. Topinformatie om pas achteraf te horen, kan ik u verzekeren.

Helemaal hyped van deze toevallige encounter gingen we verder de bossen in, all day long, maar spoiler alert: verder geen beren gespot. Of meer elanden. Of enig ander beest, eigenlijk. Behalve muggen. Dozijnen muggen die zich helemaal geen bal aantrokken van het feit dat ik een panty droeg en er gewoon pontificaal doorheen prikten. Gezien ik in Nederland al het favoriete tussendoortje van muggen ben, zou je denken dat ik in de bossen van Canada toch wel zo slim zou zijn om muggenwerende middelen te dragen, maar niets is minder waar, liefste lezers, for I am a dumbass.

Resultaat: op elk been een stuk of vijftien muggenbeten, met nog een tiental scattered around mijn armen, buik en zelfs mijn rechteroksel. Geweldig. En groot. En dik. En rood. En JEUKEN DAT DIE DEDEN. En hardnekkig: ik heb er de rest van de vakantie mee rondgelopen (letterlijk alsof ik de mazelen had, zo erg) en drie weken na ons bezoek aan Algonquin waren ze nog niet helemaal verdwenen op mijn benen. Laat het dus de beste tip van uw leven zijn: DEET in de Canadese bossen. Altijd. Overal.

Verder enorm genoten van alle natuur. Ik had het niet verwacht, maar ik werd toch wel een klein beetje een natuurmens daar. Tot het keihard ging regenen ’s avonds en ik niet rap genoeg weer in de auto kon zijn. Die nacht brachten we trouwens door in een lodge in the middle of nowhere, middenin de bossen bovenop een berg, waar blijkbaar ook wolven zaten. Top. Heel sympathieke eigenaar though, die nog redelijk lekkere eieren kookt voor uw ontbijt ook.

Kingston

Kan ik kort over zijn: niet heen gaan. Is niks. Behalve een leuk winkeltje waar ik coole oorbellen kocht.

Montréal

Daarna kon dit stadsmeisje haar hartje weer ophalen met een paar dagen big city life in Montréal. De grootste mind fuck: je bent in Canada maar het ziet eruit als Amerika, en iedereen spreekt Frans. Gelukkig zijn de meesten wel tweetalig en kon ik lekker in mijn irritante yeah-like-yeah-i-know-right-yeah college Engels blijven voort lullen. Montréal bleek qua architectuur duidelijk erg beïnvloed te zijn door de Franse (meer bepaald Parijse) stijl.

Saint-Denis is by far de leukste straat in Montréal. Oneindig lang met een, toegegeven, erg irritant en lelijk toeristisch beginstukje, maar eens je daar doorheen bent zie je alleen nog maar leuke bars, restaurants, koffietentjes, winkels en galerijtjes. Alles zit zij aan zij gepropt in een kleurrijke en gezellige straat, vol bomen, bloemen, lichtjes, fonteintjes en terrasjes.

In deze straat hebben we onder andere Geekatorium ontdekt (waar ik alles wilde maar slechts weinig kon betalen) en de tweede vestiging van The Lockhart. Jawel, de Harry Potter themed bar in Toronto… Blijkbaar zijn er dus twee. Hield ons in ieder geval niet tegen om er nog eens heen te gaan, deze keer voor brunch!

Interessante adresjes om uw innerlijke mens te stillen zijn verder zeker: Le Saint-Bock (craft beer en heel lekker eten, zoals de beste tomatenrisotto die ik ooit heb gehad), Artigiani voor yummy pizza, Universel voor insane veel keuze aan ontbijt en brunch dat allemaal extreem lekker is, en St-Viateur voor de beste bagels van uw leven.

In Montréal zijn we verder nog eens in de herhaling gevallen door ook daar het lokale kattencafé te bezoeken, al ZWEER IK dat het niet gepland was! We liepen er compleet toevallig langs, net toen de katten op hun ontbijt zaten te wachten en allemaal voor het raam zaten te miauwen naar elke voorbijganger. Wij meteen verkocht, natuurlijk, en zodoende zaten we weer een uur koffie te slurpen, achter oortjes te krabben en een diverse collectie kattenhaar te verzamelen.

Ook toevallig verzeild geraakt: RIO X20, een onafhankelijke winkel met de grootste collectie Converse All Stars ter wereld, inclusief limited editions en modellen die al jaren niet meer verkocht worden. Ik wilde veel maar kocht slechts één paar, deze goudbronsmetallicweetikveel high tops, voor ongeveer 50 euro.

Zeker de moeite om te doen in Montréal is de beklimming van de Mont Royal, die een royaal (WAT EEN PUN ZEG WAUW TALITHA JE ZOU EEN BLOG MOETEN BEGINNEN OFZO GRAPJAS!) uitzicht biedt over de stad, zoals ik hieronder met mijn beste tandpastareclameglimlach laat zien.

Mont Royal is daarnaast dé locatie om alle insanely grote mooie villa’s van belachelijk rijke mensen te spotten, want ze wonen er allemaal. Als je net als ik een seut bent die na een uur wandelen al moe is en begint te zagen, kun je ook de bus nemen om terug naar beneden te gaan #protip.

Ook de moeite: de oude havenbuurt. Toen wij er waren, althans, want er was net van alles te doen ter ere van de 375e verjaardag van de stad Montréal. Maar anders is het ook wel een levendige buurt, lijkt mij. Er staan allerlei winkelkraampjes en food trucks, en ook een 25 meter hoge zipline. Wat mijn Lief natuurlijk meteen wilde doen.

Op onderstaande foto zie je dan ook alweer mijn Lief op de achtergrond die iets spannends doet en mezelf op de voorgrond, want hoog en snel en eng en nee. Gewoon nee.

Er is zelfs bewegend, zij het scheef beeldmateriaal om het te bewijzen! Mijn mad filming skills in actie:

 

Stay tuned voor de volgende blogpost in deze serie, waarin we weer de grens oversteken richting de VS naar Vermont om de Indisch-Amerikaanse bruiloft van mijn vriendin uit NYC bij te wonen.

---

De vorige updates kan je hier en hier lezen.