Mijn hoofdzonden: Superbia

De laatste weken las ik bij een aantal bloggers geregeld over de zeven hoofdzonden, maar dan onder de vlag #ouderzonden die in het leven is geroepen door Romina en Annelore. Elke zonde is daarbij omgezet naar een concrete vraag over het ouderschap die alle bloggers in een post beantwoorden. Heel boeiend leesvoer, vond ik, al was het maar omdat de opvoedingsfilosofie van Romina helemaal mijn ding is.

Toen zag ik op het lijstje met bloginspiratie voor 40 dagen bloggen van Kathleen, waar ik met mijn gare ik-heb-net-wederom-11-uur-aan-een-stuk-op-kantoor-doorgebracht-brein doorheen zat te scrollen – want help, weer een nieuwe dag, wat moet ik hier nu weer uit mijn botten slaan?! – een vraag staan over de zeven hoofdzonden.

Dus ja, oké, universum, als je me ZO GRAAG hierover wil zien schrijven, dan doe ik het wel. Al is het maar omdat ik zo toch weer zeven blogposts kan vullen. (Heb je ooit al een deelnemer aan #40dagenbloggen zo hard horen zagen elke dag over het deelnemen en hoeveel posts je dan wel niet moet vullen en hoe godvergeten veel te druk ze het hier voor hebben? Ik ga voor het record, ja, inderdaad.) 

Ik steek ‘m wel net iets anders in dan de dames hierboven, want 1) ik heb geen kinderen, 2) ik ga ook geen concrete vraag beantwoorden maar gewoon wat bazelen over de desbetreffende zonde, en 3) ik ga elke hoofdzonde bespreken en niet simpelweg eentje, zoals het inspiratiedocument voorstelt.

Alléhoppa!

Superbia: hoogmoed, ijdelheid

Tja, hoogmoed. Wat is hoogmoed precies? Ik weet waar ik goed in ben en doe daar ook niet vals bescheiden over, neen. Het scheelt dan weer dat er maar een handvol dingen zijn waar ik écht goed in ben. Maar ja, als iedereen dat ook vindt en je dat al je hele leven vertelt, dan zie ik niet in waarom je zou moeten doen alsof je daar niks van gelooft. Ik weet waar m’n kracht ligt. Maar ik weet ook heel goed waar die niét ligt. Ik heb er absoluut geen probleem mee om dat te toegeven.

Ik ben zelfverzekerd over de dingen die ik goed kan, maar verlies dat ook weer snel als ik ineens geconfronteerd word met iemand die ik er zelf nog beter in vind. En neen, als ik heel eerlijk ben over mijn hoogmoed, dan vind ik dat niet zo vaak. Maar soms wel. En dan ben ik ook héél snel geïntimideerd en verander ik op slag in een totaal onzeker meisje.

Superbia betekent ook ijdelheid. Goh ja, ik ben ijdel. Geef ik gerust toe. Ik vind het belangrijk om er altijd verzorgd uit te zien. Ik denk na over outfits en welke kleur lippenstift daarbij hoort. Ik draag dagelijks make-up. Ik check mijn reflectie in etalages.

Ik weet ook heel goed waar dit vandaan komt: mijn mama. Zij is altijd al een erg trotse vrouw geweest. Zelfs toen ik pas geboren was, wilde ze absoluut niet op de foto gaan tot ze in ieder geval wat mascara had opgedaan en haar haar een beetje in de plooi zat. Laat staan dat ze bezoek toeliet. Ik heb mijn moeder nooit anders gekend dan de vrouw die zelfs nooit naar de bakker ging op zondagochtend tot ze in ieder geval een béétje moeite had gedaan om er niet uit te zien alsof ze letterlijk net uit bed was gerold. En als ze mijn zestienjarige teenage ass om drie uur ’s nachts kwam oppikken van een feestje, was ze zowat de enige ouder in de buurt die niét in pyjamabroek of trainingspak achter het stuur zat. Oké, meestal droeg ze gewoon een jas over haar slaaphemd en een broek eronder voor de schijn, but she bothered, en haalde zelfs nog een kam door haar haar.

Ik vond dat altijd wel fijn. En nu nog steeds. Ik ben heel blij en trots op mijn verzorgde mama, die moeite doet voor haar uiterlijk. Dus nee, ik vind mijn eigen ijdelheid op zich niet zo’n zonde. Ik doe namelijk precies hetzelfde als mijn mama. Dat betekent niet per se dat ik elke dag een uur besteed aan mijn make-up, maar ik doe wel iéts. Altijd. Niet omdat ik schoonheid het allerbelangrijkste ooit vind, maar omdat ik het wel als een vorm van zelfrespect beschouw. Take care of yourself. Bother with yourself. 

En neen, dat betekent niet dat ik vind dat iedereen die geen make-up draagt of in kleren geïnteresseerd is, dat niet doet. Maar ik voel me zelf veel fijner als ik daar wel aandacht aan besteed. En omdat ik dat zo aanvoel, doe ik dat. Voor mezelf. Ik gun mezelf dat. Ik geniet er ook echt van om ermee bezig te zijn. Daarnaast gebruik ik mijn uiterlijk deels om mijn persoonlijkheid en smaak weer te geven. Met mijn haarkleur- en stijl, mijn tattoos, mijn make-up en mijn kleren onderscheid ik me van anderen.

Dus ja, ik ben ijdel. Maar dat vind ik prima. Ik doet het tenslotte voor mezelf. Ik vind dat ik het verdien om elke dag de beste versie van mezelf te zijn. Of er in ieder geval zo uit te zien.

Your body is your temple, so why not decorate the fuck out of it?

 

5 thoughts on “Mijn hoofdzonden: Superbia

    1. Even googelen heeft me geleerd: ja, of toch iets dat erop lijkt. Disturbia ? en nu zit dat ongetwijfeld in mijn hoofd tot zondag.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *