Jazeker, het gastbloggen gaat gewoon nog even door hier, zelfs nu #40dagenbloggen al is afgelopen. Gastbloggers hoeven wat mij betreft namelijk niet aan de challenge deel te nemen. Het enige criterium dat ik van tevoren had bedacht, was dat ik enkel gastbloggers wou die bij mij en mijn blog passen. En daarmee bedoel ik niet alleen maar hysterische millennials die schrijven over hun werk en hoe moeilijk het is om goeie delivery pizza te vinden en altijd lange zinnen maken en HEEL GOED HUN CAPS-KNOPJE WETEN TE VINDEN. Neen, ik vind het juist tof om hier een wijde variëteit aan bloggers te verwelkomen. Qua schrijfstijl en schrijfonderwerpen, bijvoorbeeld. Maar ook qua leeftijd, woonplaats en beroep. Zolang ik bij elk van hen maar een zekere match voel.

Vandaag is het de beurt aan Tiny van Tiny Blogt. Tiny kan naar eigen zeggen van alles iets en van niets alles. Ze is West-Vlaams en heeft een blognaam die op die van mij lijkt, dus daar zat het al meteen goed. Bovendien heeft Tiny haar lief gekozen op een datingsite omdat hij zonder fouten schreef. Ja, kijk, she had me at neurotisch taalvrouwtje, hè. Wat ik verder nog herken in Tiny?

* Tiny doet yoga. Zij het driehonderd keer beter dan ik, die eens in de drie weken ga, maar wel het voordeel heb dat ik als halve slangenmens ben geboren zodat ik altijd kan doen alsof ik echt een supergetrainde yogi ben.

* Tiny is massagetherapeut. Ik ken daar hoegenaamd niets van, maar ik krijg wel heel graag massages. Maar echt. Mijn Lief wordt er zot van. Overigens: ik heb nog nooit een professionele massage gekregen. Omdat ik gewoon niet weet wat kiezen. Zoveel soorten en prijsklassen! Holla at a girl met professioneel advies, Tiny.

* Tiny blogde over Liesbeth, de voorzitster van Anti Broodfok Actie. Ik heb een gruwelijke schurfthekel aan broodfok en eigenlijk alles en iedereen die honden en katten koopt alsof het fucking tuinmeubels in de Action zijn. Adopt, don’t shop. Per se een rashond of -kat moeten hebben snap ik al helemaal niet, zeker als ze compleet doorgefokt en misvormd zijn. Ja, ik kijk naar u, pug-liefhebbers. Ik hou van mensen die van dieren houden, dus kudos voor Tiny om er een blogpost aan te wijden (die me naar deze website heeft geleid, waar ik meteen steunend lid ben geworden voor slechts 15 euro per jaar).

* Tiny lijkt mij een heel toffe. Ze is bijna dubbel zo oud als ik, maar ik had het niet gegokt toen ik voor het eerst haar blog las. En zo het hele internet uitnodigen om je een uitdaging te geven, tien dagen voor je vijftig wordt, dat vind ik dus best wel cool.

Tiny besloot om naar aanleiding van mijn lijstjes met pet peeves (hier, hier en hier te vinden) ook eens van lekker zagen over onbenullige dingen te doen. Sure, dat heeft lilith vorige week ook al gedaan, maar ik denk dat mijn hele blog het beste bewijs is dat er een eindeloos scala aan ergernissen in het leven bestaat. Plus: ik ben het met vrijwel alles van deze lijst eens. Genieten! Dus het is helemaal niet erg dat er twee keer over pet peeves gegastblogd wordt. En het was ook mijn schuld.

Bij deze… Tiny!

(Mijn gastblog bij haar kan je overigens hier lezen.)

Ken je Talitha? Ze heeft een blog: Talitha heeft een blog. Goh, dat lijkt verdacht veel op het (ahum) even originele ‘Tiny blogt’. Toch? Ze had onlangs een leuk idee om op elkaars blog even te gaan schrijven. Ofwel: zij gebruikt mijn podium en ik het hare. (Dus hoera: ik mag virtueel naar Amsterdam!!)

Ik ken haar niet persoonlijk maar ze heeft DRIE lijstjes met dingen die haar mateloos irriteren. Ondertussen heeft ons Kelly er al een schepje bovenop gedaan. Is het typisch Vlaams misschien dat wij ons aan zoveel dingen ergeren? Want ook ik kan zo uit het blote hoofd een aantal dingen opsommen die me de muren doen oplopen.

Voel je alsjeblieft niet persoonlijk aangevallen, het is totààl mijn probleem.

* Hallokes en Ciaokes! of Salukes! en Mercikes! Wat een onzintaaltje. Is het nu gedaan hiermee alsjeblieft? Daarom alleen al zou ik meteen naar Nederland verhuizen.

* Ik heb zoiets van… Oké, misschien heb ik te hard het boekje van Paulien Cornelisse bestudeerd (Taal is zeg maar echt mijn ding) maar dergelijke uitdrukkingen zijn totaal overbodig. Het is zelfs geen uitdrukking. Zeg dan gewoon “Ik denk…” Wie is hier in ’s hemelsnaam ooit mee gestart?

* Mensen die mij onderbreken. Ik ben iets aan het uitleggen, of ik vertel een verhaal, of ik probeer mijn gevoelens bloot te leggen en floep, mijn gesprekspartner gooit er iets tussen dat totaal niet met de zaak te maken heeft. Om dan daarna te zeggen: Sorry, wat zei je? Is het niet interessant misschien? Waarom ben je niet aan het opletten? Ben ik zo saai?

* Mensen die vragen of ik verkouden ben als ik één keer mijn neus optrek of moet niezen. Euh nee. Ik leef en heb soms last van mijn sinussen maar ik ben niet verkouden en (nog net) niet allergisch aan jou.

* Rode (ongelezen) bolletjes op het scherm van mijn smartphone. Ik wil altijd volledig mee zijn. Met mijn mails, met mijn berichten, met gemiste gesprekken… en probeer ze dan ook altijd meteen te beantwoorden. Als er iets blijft openstaan, dan word ik daar zenuwachtig van. En ik snap ook niet hoe andere mensen dat doen, rondlopen met een scherm die volstaat van rode bolletjes (ongelezen whatsappjes, smsjes, mails, facebookberichten,…). Ik ga ze eens een cursus geven, denk ik.

* Mamablogs. Wellicht haal ik de helft van bloggend Nederland en Vlaanderen nu onderuit, maar ik krijg er het heen en weer van. Mijn kind, schoon kind, ja ja, goed hoor. Maar wrijf het niet onder ieders neus. Er bestaat nog een leven nààst mama zijn. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik jarenlang een alleenstaande moeder was en alles niet zo op rolletjes verliep. Léés ze dan niet, hoor ik je roepen. En ja, inderdaad, bij de meesten ben ik afgehaakt. Bij sommigen hoop ik dat ze ooit toch nog eens het licht zien en over iets anders gaan praten.

* Instagram Stories met massa’s tekst. Misschien doe ik iets verkeerd, maar zijn die Stories niet bedoeld om snel te bekijken? En verdwijnen die niet na een aantal seconden? Hoe kan ik dan die tien zinnen lezen die ook nog eens in mini-lettertypes staan op mijn smartphonescherm? Waarom, zeg mij waarom! Instagram is goed op weg om mij te verliezen trouwens…

* Mensen die C O N S T A N T praten. Hoe doe je dat in godsnaam? Altijd en overal een gespreksonderwerp, of het nu zinnig of niet is. Nooit een stilte laten vallen. En dus ook nooit de kans aan anderen geven om iets te vertellen. En néé, het zijn niet alleen vrouwen!

* Mensen waarbij alles om het even is. Wat gaan we eten? ’t Is gelijk. Welk restaurant zouden we kiezen? ’t Is gelijk. Wil je thee of koffie? ‘t Is gelijk. Kiés dan gewoon, jongens toch.

* Vragen stellen aan kleine kindjes in plaats van zeggen wat ze moeten doen: Wil je je jas aan doen, Thijsje? Ga je in de auto stappen, Julieke? Wil je je bordje leeg eten, Jasmijntje, alsjeblieft? Serieus, mensen. Als ik dat kind zou zijn, zei ik altijd lekker néé.

* Op het toilet zitten en zien dat de wc-rol op is en er géén reserve meer staat. En je bent al klaar. Hoeft geen uitleg bij, hé?

* Mensen die door iemand gemanipuleerd worden maar dat zelf niet inzien. Ook niet als ze al tien keer hetzelfde hebben meegemaakt. Ook niet als je het al twintig keer hebt uitgelegd. Ook niet nadat ze dertig excuses hebben verzonnen waarom het allemaal zo erg niet is. Ook niet als ze voor de veertigste keer er over klagen.

* Oh en muggen! 🙂