Een tijdje geleden schreef Sam van Single & Ready To Mingle hier een gastblog, waarna ik bij haar ging lullen. Ik was heel enthousiast om ook eens bij haar te kunnen schrijven, ware het niet dat ik nul komma nul ervaring met Tinder heb. En haar hele blog draait om Tinder. Of in ieder geval, single zijn (you don’t say?) en dating. Dingen die ik niet ben noch doe. Hm. Ik heb het dan maar een beetje in general over mijn liefdesleven gehad. En over het liefdesleven van mijn leeftijdsnoten. En over altijd de korstjes van je boterhammen opeten.

Het wilde liefdesleven van De Millennial is een van de hardnekkigste clichés sinds de geboorte en razendsnel skyrocketed populariteit van Tinder. Een cliché dat ongeveer zo luidt: De Millennial hopt van de ene fuckboy naar de andere friend with benefit*, wisselt maandelijks van seksuele geaardheid, is zowat vaste klant bij de soa-kliniek en sex text zich een dubbele duimbreuk. (En ja, ik weet dat de term sexting is, maar in derde persoon enkelvoud is dat gewoon ‘sext’ en da’s gewoon raar in de context van een duimbreuk, of in elk geval wat betreft mijn seksleven.)

(*Of is dat hetzelfde? Wat betekent fuckboy eigenlijk? Holla at a vroegtijdige oma die het niet durft te googelen.)

Clichés zijn er om overdreven te worden, dus in werkelijkheid valt het wel mee met Die Millennial. VICE – wereldwijd een van de populairste platforms voor millennials – schrijft zelfs regelmatig over het feit dat millennials ‘niet meer aan seks doen‘. Serieus: millennials zouden minder vaak seks hebben dan elke vorige generatie (tot aan de babyboomers toe) op dezelfde leeftijd, zo blijkt uit studies. Hoe dat komt? Millennials hebben geen tijd. We lijden onder prestatiedruk. En, nog het meest tragikomische van allemaal: we hebben zo verschrikkelijk weinig kansen op de arbeids- en huizenmarkt dat we tot ons dertigste bij mama en papa wonen, waar het toch een stuk moeilijker is om casually een hele rits pieces of Tinder ass naar je slaapkamertje mee te nemen. I kid you not.

Enfin. Het is wel een feit dat veel millennials single zijn. Serieuze relaties zijn vaak iets voor na de studies (die steeds langer duren) of nadat ze hun carrière (die steeds onvoorspelbaarder is) hebben gekickstart. Een écht serieuze relatie is iets voor wanneer je besluit de grotemensenwereld binnen te stappen en saaie dingen gaat doen als huizen kopen en ingewikkelde belastingaangiftes invullen en altijd de korsten van je boterhammen opeten en al dat soort silliness. Millennials blijven dan ook veel langer ‘jong’. Jong als in: flexibel, spontaan en war van verantwoordelijkheden. Want waarom al vroegtijdig fulltime saai en verantwoordelijk zijn, wanneer je dat de rest van je leven nog zal moeten? Millennials, toch vaak gedoemd om te freelancen of tijdelijke baantjes aan te nemen en nog bij mama of met vijf huisgenoten samen te wonen, kunnen nog een beetje wild en roekeloos zijn. Die mogen ook nog schaamteloos hun moeder bellen voor instructies over dweilen of eieren koken. Die kunnen nog op woensdag uitgaan tot zes uur ’s ochtends en vervolgens met een flinke kater bij hun part-time baantje uitbrakken.

En toch. Toch zijn veel millennials juist wel op zoek naar iets serieus. Tinder is een booty call platform, jazeker, maar er zijn genoeg gebruikers die stiekem hopen dat er iets échts uit zal voortkomen. Toen ik zelf een jaar of 20 was, schudde ik meewarig het hoofd wanneer ik vriendinnen zo hoorde praten. Over de ware vinden. Over serieuze relaties. Over samenwonen. Pfff, dacht ik. Moet dat nu echt? Ben je je sociale leven dan echt beu? Is je persoonlijke vrijheid een luxeprobleem?

Tot ik natuurlijk zélf zo’n meisje werd. Zonder er erg in te hebben. Ik was er niet naar op zoek, maar ineens was het er. Een relatie. Eentje die inmiddels al zes jaar standhoudt. Ja, u leest het goed: Z E S jaar. Ik vind dat zelf ook extreem veel, geloof me. Ik had nooit gedacht dat ik dat kon. Laat staan samenwonen.

Ik vond het allemaal best wel lastig, in het begin. Dat je in een relatie ineens zo beperkt bent. Ik was als student namelijk ook financieel beperkt, en het risico op dehydratie bij het uitgaan kon ik doorgaans enkel inperken met een strategische portie flirten. Op vakantie ging ik bovendien graag couchsurfen, waarbij ik de host bij voorkeur uitkoos op basis van zijn ogen/kapsel/wasbordje. In een serieuze relatie wordt er echter niet meer zomaar geflirt, en die host mocht ook geen ‘hij’ meer zijn. Dus tja, ineens was ik beperkt. En ja, dat vond ik soms wel jammer. Ik vond flirten leuk, ik vond gratis drankjes leuk – en wasbordjes, daar kon ik ook wel mee leven.

Ik kan het nog steeds soms wel jammer vinden. Het idee dat je misschien voor de rest van je leven nooit meer met iemand anders kan flirten of daten of de eerste keer kussen. Ik leef mee met de dating-perikelen van single vriendinnen en tja, dat kan weleens confronterend zijn.

Maar eerlijk? Ik ben bijna 27 en heb nu 6 jaar een relatie. We wonen al 4 jaar samen en overwegen om in de nabije toekomst een huis te kopen. Dat klonk me vroeger verschrikkelijk saai en verantwoordelijk in de oren. Maar in werkelijkheid moet ik nog steeds mijn moeder bellen wanneer ik restjes een tweede keer wil opwarmen maar Google me niet precies kan vertellen of ik daar nu al dan niet van zou doodgaan. Restjes van avondeten dat mijn Lief voor me heeft gemaakt, want ik kan nog steeds niet koken. Als hij er een avond niet is, schrijft mijn Lief een recept voor dummies voor me op. Waarna ik alsnog de uien laat aanbranden bij stap 2 en de rookmelder tilt laat slaan. Ik snap nog steeds niks van belastingen of hypotheken, laat liever m’n moeder de afspraak bij de tandarts maken, eet niet altijd al m’n korstjes op en weet eerlijk gezegd zelfs met een rijbewijs van 8 jaar oud nog niet eens wat elk verkeersbord betekent.

Kortom: ik ben nog steeds een compleet hulpeloos exemplaar van De Millennial. Ik zit aan m’n vierde baan in twee jaar. Ik heb m’n tv-abonnement al lang ingeruild voor Netflix. Ik hou van avocado’s en belachelijk ingewikkelde koffies van vijf euro. Ik ben precies hetzelfde als al m’n single leeftijdsgenoten.

Het enige verschil is dat ik elke ochtend naar dezelfde lief slapende man naast me lig te kijken. Eentje die ’s morgens niet het huis uit geschopt hoeft om vervolgens nooit meer gebeld te worden. Het verschil is dat ik elke dag doorbreng met mijn allerbeste vriend ter wereld. Iemand die me door en door kent en me altijd steunt en altijd helpt en is always, always, aways on my side. En dan besef ik: my fucking god, wat ben ik godsgruwelijk saai geworden.

Maar my fucking god, wat is dat ook fijn, dat ik niet meer in die wachtkamer moet, en dat mijn duim eindelijk rust heeft. Het is he-le-maal goed zo.

Schreef ze vanonder haar fleece dekentje in de zetel naast haar Lief en haar kat. #thuglife