Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad, maar we zijn ein-de-lijk verhuisd. Ik typ dit vanaf mijn heerlijke balkonnetje in de zon op een steenworp van de Zoo van Antwerpen – maar dan wel in Word om later in een of ander hip koffiehuis met gratis WiFi op WordPress te zwieren, want internet en tv is er nog steeds niet. Hebben we pas over twee weken. ZUCHT.
Waar te beginnen met deze monsterupdate, jongens? Bij het begin? Of nog daarvoor? Want ik heb natuurlijk twee Keeken overgeslagen. Misschien is dat wel het meest logische. Dan zaag ik later deze week wel een beetje over het verhuizen zelf. Over mijn laatste twee weken in Amsterdam kan ik relatief kort zijn: waren fantastisch. Ik heb een lekker lange afscheidstour gehouden op al mijn favoriete plekken met (bijna) al mijn favoriete mensen in de stad en ik heb er bijzonder hard van genoten.
Maar omdat ik natuurlijk mezelf ben, hou ik het helemaal niet bij ‘er relatief kort over zijn’. Woorden gaat ge lezen, bakken met woorden!
Mijn laatste week op werk vond plaats in het spiksplinternieuwe pand in West op 3 minuten fietsen van mijn toenmalige huis. Superhandig ja, en jammer dat ik daar niet langer (of beter gezegd: eerder) van kon genieten, ja, je hoeft het mij niet te vertellen. Het is een geweldig mooi, groot en vooral muizenvrij pand aan het water met een volledig uitgeruste keuken, een bar, een filmstudio, een podcaststudio en om de een of andere reden zelfs een inloopdouche die ongeveer dertig keer mooier is dan mijn hele huis in Amsterdam.
Het was een week van tegelijkertijd van alles voor de eerste keer en ook de laatste keer doen. Op maandag keek ik samen met collega’s België-Panama op de televisie in de gloednieuwe cafetariaruimte. Op donderdag nam een collega de hond waar ik een jaar geleden verliefd op werd mee naar werk, omdat-ie me ooit had beloofd dat nog eens te doen. Ik ging voor de laatste keer burrito’s the size and weight of a baksteen vreten met de leukste stagiairs ter wereld. Op vrijdag ging ik lunchen met mijn hele afdeling bij de nabijgelegen Foodhallen. Ik had m’n allerlaatste brainstorms, bokste m’n allerlaatste creatieve voorstellen in elkaar, schreef m’n allerlaatste interne nieuwsbrief. En toen was het tijd voor de vrijdagmiddagborrel.
Die was tegelijk de eerste in het nieuwe pand en mijn officiële afscheid, samen met nog één andere collega. Voor de gelegenheid hadden we een hele hoop oud-collega’s uitgenodigd, die massaal langskwamen. De borrel begon met een speech van mijn creative director en mentor, de man die me alles heeft geleerd waarmee ik nu bij Antwerpse reclamebureaus indruk kan proberen maken. Het was een lange speech vol mooie dingen. Vol ware dingen, ook. Dat ik verschrikkelijk irritant ben om te managen, bijvoorbeeld. Eigenwijs en brutaal en altijd vragen stellend. Om dan aan het einde van een met hoofdpijn gevulde dag toch wel vaak gelijk te hebben, gaf hij toe (YES!). Dat mij in je team hebben gelijkstaat aan ‘elke dag een kleine Broadway-show, want Talitha doet alles theatraal’. KAN IK ME DUS TOTAAL NIET IN HERKENNEN HE JONGENS, IK WEET NIET WAAR DIT VANDAAN KOMT?! En, verrassend: dat hij mijn eerste gesprek (weet je nog?) blijkbaar het beste sollicitatiegesprek ooit vond. (Snap ik nog steeds niet helemaal, want ik wist letterlijk niks over reclame, behalve hoe je het moet spellen.) Het was een eerlijke speech vol met mijn tekortkomingen, maar ook complimenten, en ik zat na vijf minuten al te janken. Ik heb ook cadeautjes gekregen: een customized Star Wars-mok met m’n naam op, een lightsaber-pen en een hele stapel boeken van m’n teamleden met persoonlijke boodschappen in.
Het was een avond vol huilen en knuffelen en lachen en blij zijn en oude vrienden terugzien en pizza eten alsof m’n leven ervan afhing en geweldig veel Superhelders wegtikken. Wacht, wat? Yeah, Superhelder: een eigen bedrijfsbiertje. Na wat rekenen bleek dat het bedrijf elke week zoveel Heineken bestelde dat het eigenlijk goedkoper is om een eigen bier te laten brouwen. En zo geschiedde. Op de achterkant van het flesje prijkt overigens mijn copy – toch een beetje legacy nagelaten.
En toen trok ik voor de allerlaatste keer de deur achter me dicht.
Mijn laatste week in de stad was gevuld met mijn favoriete plekjes bezoeken. Ik heb het hele centrum rondgezworven en overal herinneringen opgehaald. Toen ik de geweldige tentoonstelling ‘De mooiste stad’ (gecureerd door wijlen Eberhard van der Laan) ging bezoeken in het Amsterdam Museum, heb ik zelfs op hetzelfde bankje op het binnenplein gezeten waar ik tien jaar eerder tijdens een uitstap met mijn middelbare school als zestienjarige besloot dat ik in Amsterdam zou gaan wonen. En ja, daar heb ik ook nog een beetje zitten wenen, ja, want zo’n sentimentele muts ben ik dan ook wel.
O ja, en ik nam een tattoo om deze periode in m’n leven te vereeuwigen.
Ik heb ook afscheid genomen van mijn vrienden. Met de leukste collega’s bij De Klos, met spare ribs en bier. Met de liefste ex-collega’s bij Bazar met bergen voedsel en bier en een foutje op de rekening waardoor het zelfs mijn goedkoopste uitje van de hele afscheidstour werd. Met vrienden in Westerpark in de zon. Met vrienden bij Fuoco Vivo voor de beste pizza ter wereld. Met vrienden op terrasjes in West, in De Pijp, in het centrum. En dan heb ik alsnog niet iedereen gezien die ik wilde zien.
Maar dat komt goed. Ik zal nog belachelijk vaak in Amsterdam te vinden zijn. Het komt misschien allemaal wat dramatisch over, maar ik had mijn Lief er al weken van tevoren voor gewaarschuwd: ik zal emotioneel zijn. Ik zal af en toe random in tranen uitbarsten en in paniek zijn en vrezen dat het de grootste vergissing van mijn leven is. Omdat ik naar mijn gevoel alles achterlaat. Een heel leven dat ik in m’n eentje heb opgebouwd. Alles wat ik ken. Ik ben volwassen geworden in die stad. Heb alles zelf uitgezocht, geregeld, beslist en gedaan. Ik heb mezelf er leren kennen, wat ik kan, wat ik wil, hoe de wereld werkt. En da’s toch best wel wat. Dus ja, ik ben daar emotioneel over. Ik vind het eng. Doodeng.
Vorige week las ik ergens deze zin en die herhaal ik sindsdien constant als een mantra in m’n hoofd: “I’m giving up something I want for something I want more.” Vooruit gaan in m’n leven, eindelijk kunnen sparen en in een normaal huis wonen, niet meer constant de spagaat tussen twee landen en nationaliteiten en levens moeten maken,… Dat wil ik méér dan dagelijks kunnen fietsen over de grachten. Meer dan telkens 3,5 uur moeten reizen om een familieverjaardag bij te wonen, nooit onder de vijf euro kunnen lunchen en tegen vijftien andere mensen moeten opbieden voor een huur(!)appartement.
Ik heb gekozen. Dit is het. En het komt he-le-maal goed, jongens. Ik geloof erin.
(Slik.)
Afscheid nemen is zo kut, maar je afscheidstour klinkt heel mooi. Je uitzicht en balkon zien er heel lekker uit (en die paar parkeerplaatsen waar je gewoon in kunt rijden!) The end of an era, maar sowieso ook weer een mooi begin van een nieuwe periode.
Die parkeerplekken zijn ongeveer 0.5% van de tijd vrij ? Maar we hebben gelukkig geen auto, dus geen probleem! End of an era, inderdaad, en het voelt nog steeds een beetje als ‘de ongemakkelijke overgangsperiode’. Ik moet nog wat wennen, denk ik ?
Mooi stukje. Wat een complimenten van je mentor/baas! Zoals je het zelf zegt: als je iets opgeeft krijg je tegelijk ruimte voor iets nieuws. En dat nieuwe kan even mooi of zelfs mooier zijn. Even doodeng, dat ook. Maar je weet dat je moet doen wat je aan het doen bent en ooit, misschien morgen al, waarschijnlijk wat later, valt alles op zijn plek. En Amsterdam is het einde van de wereld nu ook niet dus dat komt helemaal goed! Veel succes met de start op je nieuwe stek en hopelijk is de wi-fi je goedegzind. Dat kan al eens aanslepen. Welkom terug in Belgie ?
Dank je! Da’s helemaal waar. Ik heb gisteren trouwens uw voormalige mentor gesproken! Ik stuur je straks nog wel een berichtje ?
Zo mooi geschreven, ik leef helemaal mee. En weet je wat het gekke is? Jij keert terug en ik ga waarschijnlijk volgend jaar of het jaar erna in Amsterdam wonen. Stiekem weet ik dat al een hele tijd en ik dacht altijd dat ik jou daar dan misschien eens kon opzoeken, maar kijk… Het loopt anders. Btw: je laatste alinea (of eigenlijk voorlaatste) doet mij efkes keihard stressen 🙂
Ohh, geweldig! Voor je werk? Voor een bepaalde periode of indefinitely? Wat ik met dat stukje bedoel is: het is niet de makkelijkste stad om te wonen. Qua sfeer en inburgering wel hoor – je hoort er meteen bij, voelt je meteen thuis, dat komt sowieso goed. Maar het is verschrikkelijk duur en competitief om er te leven en iets op te bouwen, en op den duur werd het mij te vermoeiend. Er wordt vb. daadwerkelijk boven de huurprijs van (reeds debiel dure) appartementen van 50m2 geboden, omdat de markt wanhopig is. Kopen is sowieso een utopie, want datzelfde mini-appartementje gaat makkelijk voor 300.000 euro weg. En ambitieuze hoogopgeleide millennials met 35 freelance side projects zitten er ook voldoende. Het is knokken voor je plekje in de stad, maar ik vond het wel 9 jaar lang keihard de moeite, dus dat zegt ook wat ?
Mij opzoeken zal er helaas niet meer in zitten daar (huilie), maar we kunnen altijd iets drinken in Antwerpen ?
Mijn lief werkt voor een Nederlands bedrijf dat in Amsterdam gevestigd is en als hij het aanbod om hogerop te klimmen in het bedrijf aanneemt, dan zouden we naar daar moeten verhuizen. Het is dan voor een onbepaalde tijd, dus dat is wel een beetje spannend. Ik ben nochtans niet bang om weg te gaan van België hé, maar het zou voor het eerst zijn dat ik geen idee heb wanneer en of we überhaupt zouden terugkeren. Hij zou liefst een huisje willen kopen omdat we die prijs er dan later sowieso weer uithalen (zegt hij), maar of dat haalbaar is…?
Misschien tegen die tijd wel. Momenteel zit de huizenmarkt in Amsterdam op een historisch hoogtepunt, ’t is een krankzinnige bubbel waarin mensen mini-appartementjes kopen zonder het zelfs te bezichtigen, gewoon om de eerste te kunnen zijn. Efkes googelen en je krijgt er een goed beeld van. Makelaars zeggen al een jaar dat het binnenkort uit elkaar moet spatten, want da’s onhoudbaar (hoe kan iemand ooit nog met winst verkopen?) maar voorlopig blijft het stijgen. Dus geen idee, misschien is het over 2 jaar weer normaal, of misschien is dit dan al het nieuwe normaal. Time will tell! (Maar op een huis ipv een appartement zou ik sowieso niet rekenen, niet binnen de ring.) Wel spannend hoor, keep me posted! ?
Ohh veel succes in ‘tstet!
Wat een stappen en veranderingen. Ik vind je tattoo ook wel echt tof met die gedachten erbij!
Van een afscheidstournee gesproken, zeg! 😀
Zo spannend allemaal, hè… Geniet vooral van je nieuwe stek en van de nieuwe dingen. Een nieuw begin is eigenlijk altijd wel leuk 😉
Ja, als ik iets doe, doe ik het goed hè 😉
En intussen zit je tussen de onbekende bekende Belgen die geïnterviewd worden, als dat geen vooruitgang is, begot! Succes hierrrrr gurl, let’s have coffee in een hipsterbar die je nu sowieso al beter kent dan ik die daar al zes maanden werk (schandalig, but then again ook weer niet, want Antwerpen hehehehe)
Hit me up any day, ik heb niks te doen xoxo #funemploymentlife
Misschien moet je gewoon elke twee jaar een Amsterdam-afscheidstournee doen. Als muzikanten meerdere afscheidstournees mogen doen dan mag jij dat ook.
“Evenveel enthousiasme, als koolstof uitstoten.” Het is dat ik niet meteen ga moeten/kunnen solliciteren anders zou ik deze tip zeker willen onthouden.
Wat leuk dat je zo’n tof afscheid op je werk kreeg! en een muizenvrij pand in Amsterdam, bestaat dat?? In mijn hoofd zijn muizen en Amsterdamse gebouwen (zelfs Haagse gebouwen) onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ik zou ook mega emotioneel zijn als ik zo’n belangrijke bladzijde in mijn leven omsloeg. Maar zoals je zei: Amsterdam is dichtbij dus je kan nog heel vaak terug.