Gastblog: Delphine van Failing To Be Superwoman

Delphine is niet alleen blogger en mama, maar ook o.a. danser, copywriter, zelfverklaard neurootje, keukenprinses, yogi en – oh, de horror – wielerterrorist. Ik word al moe van het allemaal neer te typen, laat staan dat ik het zou kunnen in real life. Delphine komt hier al een tijdje lezen en wilde graag gastbloggen, dus ging ik ook eens langs bij haar. (Passief, however, ik moet dringend nog eens actief langsgaan en zelf iets schrijven – sorrysorrysorrykomteraan!) Ik vond haar gastblog tof en las op haar blog dat ze ook als copywriter werkt én laat ik nu juist op zoek zijn naar goeie freelance schrijvers aan wie ik mijn campagnes op werk kan toevertrouwen: één plus één is verdomme drie en dus zijn we nu al een soort-van semi-collega’s. Of zoiets. Als in: ik smijt briefings met krankzinnige deadlines haar kant op en zij stuurt een factuur naar mijn baas. TOPCOMBO.

Anyway, hoewel Delphine een fijn mens lijkt te zijn (die binnenkort maar eens in real life koffie moet komen drinken op de Medialaan, zeg ik!), ergert zij zich soms ook geel en groen en de rest van de regenboog aan, uh, alles. Bij deze een kleine bloemlezing.

Dingen waar Delphine zich abnormaal hard aan ergert

Ik weet het, hetzelfde onderwerp kiezen als de grote Lilith en de fantastische Tiny voor een gastblog is misschien niet echt slim, wegens totaal onnavolgbaar. Maar ik wilde de pet peeves van Talitha sowieso eens overnemen, dus dit is de ideale gelegenheid. En eigenlijk voel ik me wel in goed gezelschap: als zij hier hun gal mogen spuien, dan mag ik dat ook.
Bij deze: het ligt aan mij, niet aan u. Or so they say.

* Mijn kinderen. Ik hoor de afgevaardigde van Kind en Gezin al in zijn auto springen richting Anzegem. Hoe graag ik mijn kinderen ook zie en hoeveel plezier ze in ons leven brengen, soms kan ik me écht ergeren aan de zoveelste mamaaaaaaaa-reeks in 10 minuten. Of aan een hele resem andere kleine dingen die de meeste ouders wel herkennen (maar niet durven uit te spreken wegens politiek incorrect. Pussy’s). Versterkende factoren voor dit gevoel: ziekte (van kind of mezelf), slaaptekort, maandagochtend, vermenigvuldiging van het aantal kinderen… #kleinefuckers enal. En toch zie ik ze zo graag. *itscomplicated*

* Mensen die het verschil niet kennen tussen die en dat. Ja, ik ga hen daarop wijzen, zo irritant ben ik dan weer.

* Als en dan, nog zo twee van die kleine woordjes. Je bent niet groter als je buurman. Wel dommer dan hij, zoveel is zeker.

* Mensen die mij op de autosnelweg eerst keihard voorbijsteken om dan te vertragen, waardoor ik moet voorbijsteken. Om dan, o ja u raadt het al, even later weer door diezelfde kerel met zijn dikke Mercedes voorbijgestoken te worden. Dat hele spelletje, je snapt het wel. Hate. It. Cruise control, hastn. Constante snelheid. Try it.

* Nog meer in het verkeer: mensen die beginnen te versnellen op het moment dat je aan het voorbijsteken bent. Serieus. Het is geen race!

* Mensen die hun hand niet opsteken als je hen laat voorgaan op een smalle baan. Ik ben met plezier half weggezakt in de berm hoor, kalf. Ik ben een echte bitch in het verkeer, I know.

* Iedereen die zich beter waant dan een ander op eender welk vlak. Want die zijn het meestal niet. Punt.

* Mensen die van alles een wedstrijdje maken: elk verhaal – positief of negatief – willen ze overtreffen. Ugh.

* Kleren die niet 100% goed zitten. Of etiketjes die kriebelen. Mijn kleren hebben geen etiketten meer.

* Presentatoren die ervan uitgaan dat het Brabantse accent de standaard is op radio en tv. Het. Is. Geen. Standaardnederlands. Weg sympathie.

* De besluiteloosheid van zowel mezelf als mijn wederhelft. Wreed handig bij gemeenschappelijke aankopen.

* Instagrammers of (zelfbenoemde) influencers die klagen over hoe oneerlijk dat hele spelletje geworden is en hoe zij enkel nog de liefde van hun oprechte volgers willen voelen. En die dan zo obviously gewoon zélf verder meedoen in dat spelletje. Klaag er dan niet over! #unfollow

* Het zinnetje: “je zou toch veel mooier zijn als je zou lachen, hoor!”. That’s my face, dude, deal with it.

* Het gepiep van de wasmachine die klaar is, net als ik mij in de zetel heb laten neervallen. ’t Zal voor in de reclame zijn.

* Van die mensen die blijven klagen over wat hen ooit toevallig op hun paard gezet heeft. Oké, er moeten mensen op de barricaden gaan staan. En ja, ik ben er voor dat mensen blijven vechten voor iets waar ze zich om bekommeren, maar op een positieve manier, alsjeblieft, als het even kan. Denk maar aan de klimaatbetogingen, zo trots op die gasten. Maar klagen over hoe slecht je behandeld werd door je allereerste lief of hoe oneerlijk de wereld is gaat écht niets aan de situatie veranderen. Doe er iets aan of doe er niets aan, maar move on en blijf u niet eeuwig wentelen in uw zelfmedelijden, het geraakt afgezaagd. Doe zoals ik: ik heb mijn zegje gedaan, I’m over it.

En nu terug naar de immer happy me. (Sarcasm is still going strong here, jongens en meisjes.) Al kan ik niet beloven dat er geen vervolg komt op mijn eigen blog. Het is de max, zo eens ongegeneerd foeteren. We zouden dat allemaal minstens één keer per week moeten doen. En dan zand erover.

4 thoughts on “Gastblog: Delphine van Failing To Be Superwoman

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *