De Grote Remigratie: 1 jaar later

Exact een jaar geleden ben ik terug naar België verhuisd. En jongens, het is voorbij gevlógen. Ik sta er serieus versteld van dat we alweer een jaar later zijn. Ik weet het, dat fenomeen zal zich nog veel vaker en sneller voordoen naarmate ik dichter (en verder voorbij) mijn dertigste levensjaar geraak, maar ik vind het toch redelijk zotjes.

365 dagen geleden alweer, dat ik tegen al m’n wilskracht in toch een beetje zat te wenen in het bestelbusje vol met de allerlaatste stukjes van ons leven in Amsterdam, op weg naar het zuiden, met een compleet in de war zijnde kat op mijn schoot en gelukkig ook de man die me altijd overal doorheen sleurt naast me. Diezelfde kat heeft toen trouwens van pure stress ook doodleuk pipi gedaan op haar teergeliefde baasje, in een auto waar we vervolgens nog anderhalf uur in 31 graden moesten doorbrengen, did I ever tell you that? Tof verhaal, waarlijks.

Anyway, inmiddels zijn we een jaar later en ik zou mijn lichtelijk sentimentele zelve niet zijn als ik daar dan toch niet eens op zou terugblikken.

1 jaar geleden lag ik op de grond en wilde ik nooit meer opstaan, laat staan nog eens verhuizen

6 dingen die ik het afgelopen jaar heb geleerd

* de helft van je werkende leven in Vlaanderen bestaat uit meetings. De helft van die meetings kan net zo goed door een mail vervangen worden. Je kan je verbazing daarover nog zo hard roepen als je wil: iedereen lacht ermee, haalt z’n schouders op en doet gewoon verder, want zo doen we het nu eenmaal want zo is het altijd al geweest, dus ja.

* hoe ziekenfondsen en pensioensparen en maaltijdcheques en ecocheques en al die andere gekke dingen in dit land werken. Dat het wel tof is om in een land te wonen waar secundaire arbeidsvoorwaarden normaal zijn.

* hoe ik een brood kan snijden in zo’n brullend apparaat in de supermarkt zonder er allerhande ledematen bij te verliezen.

* Azerty. Fucking Azerty.

* hoe centraal De Auto is in het leven van de Vlaming. Hoe schrikwekkend weinig die zich daar zelf van bewust is. Het gemak waarmee eenieder meerdere keren per dag, elke dag, z’n motor in gang steekt en CO2 uitstoot en zich daarbij nooit afvraagt of het eigenlijk wel écht nodig is en of die afstand niet ook op een andere manier af te leggen is. (Behalve als het zondag is en/of 25 graden, want dan zijn ze ineens allemaal halve wielrenners.)

* dat mijn Frans echt abominabel is. Hoe beschamend dat in dit land eigenlijk wel is. Dat ik daar toch eens iets aan zal moeten doen. (Ik hoor de collectieve zucht van al mijn Franse leraressen through the highschool ages al bijna. Told me so, jaja, kweetet.)

11 dingen die ik het afgelopen jaar heb gedaan

* ‘ja’ zeggen op een huwelijksaanzoek. En volgens het getrouwde deel van de maatschappij daarna schrikbarend weinig concreets gedaan in de categorie ‘bruiloft plannen’. Ook al is het al over VEERTIEN MAANDEN JEZUS ZO KORT EN JE HEBT NOG NIKS ALLES ZAL AL WEG ZIJN OMFG?1??

* een job gevonden. Daar na een half jaar mee gestopt. Een nieuwe job gevonden en nu soms in dezelfde rij staan aanschuiven voor spaghetti als de mensen die het nieuws voorlazen op de dag dat ik geboren werd.

* keihard en met mijn hele hart gesupporterd voor de Rode Duivels. Het is dat Oranje er niet bij was dit jaar, maar ‘k vond het toch verbazingwekkend nationalistisch van mezelf.

* random dingen voor Charlie Magazine, zoals bushcraften in de Ardennen en uit eten gaan met wildvreemden.

* de leukste boekenclub ooit opgericht.

* de rijangst overwinnen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had tot ik elke dag tijdens de spits op de ring van Antwerpen en de E19 moest rijden. Oké, er is een incidentje met een afgesloten rijstrook van de ring en het noodnummer aan te pas gekomen, maar uiteindelijk kwam alles goed. (Funny story. Intens traumatiserend, but funny.)

* met ontsteltenis naar de verkiezingsuitslagen gekeken.

* wederom geen flauw idee hebben wie de Mol was.

* mijn Facebook-account verwijderd en het sindsdien nog geen seconde gemist, behalve misschien die keer toen ik echt heel graag een lang vergeten en ineens weer herinnerde klasgenoot wilde stalken.

* het Schlagerfestival. Ik snap ook nog altijd niet goed waarom.

* een enge rollercoaster in Walibi, dus wat mij betreft ben ik weer off the hook voor de volgende tien jaar.

7 dingen die ik het afgelopen jaar desondanks wel heb gemist

* mijn favoriete koffiebar op de hoek van de straat waar ik elke zondagochtend trouw ging ontbijten (met de beste vanilla latte en nog steeds de lekkerste croissantjes ter wereld) en bloggen. Daar is het dus allemaal misgelopen hé, sedertdien.

* de grachten. Oh man, water en bruggetjes en open ruimte in de stad: ik drink het allemaal gulzig op als ik er dan toch nog eens ben. Want eerlijk, jongens, die Schelde, dat is toch ook dat niet hè?

* naar mijn werk kunnen fietsen. Aaaaahhh, alle filevrije tijd die ik once upon a time had.

* dingen gewoon schaamteloos ‘kut’ en ‘klote’ en ’takke’-iets of ’tering’-dat kunnen noemen. Zowel positief als negatief, mind you, want mijn broodje kon in Amsterdam gewoon teringlekker zijn. Als ik dat hier nog in een onoplettende bui probeer te opperen, krijg ik toch wel redelijk wat scheve blikken geserveerd. (Wel goed voor mijn manieren, die remigratie, het moet gezegd zijnde.)

* maar in het algemeen toch ook wel: ongegeneerd uitbundig of enthousiast kunnen zijn en de dingen benoemen zoals ze zijn. Treading lightly in Vlaanderen, fieuw, ik heb er toch wel een halve dagtaak aan.

* een deftige kaasschaaf kunnen kopen. Überhaupt deftige blokken kaas kunnen kopen om te schaven. Wat is die obsessie met plakjes?!

* alles kunnen pinnen. Alles digitaal kunnen regelen. Technologie in general. Dat was tof.

8 thoughts on “De Grote Remigratie: 1 jaar later

    1. Haha, yep. Ik heb sowieso al sterk de neiging om accenten over te nemen en toen ik er eenmaal fulltime woonde en enkel door NL omringd werd, ben ik vrij snel schaamteloos NL beginnen praten. Het record van ‘langste tijd dat iemand me kende zonder te weten of zelfs te vermoeden dat ik niet NL was’ staat op een half jaar. Ook als ik er nu nog een dagje heen ga, praat ik weer NL, omdat iedereen daar me nu eenmaal zo kent. Beetje schizofreen soms, maar bon. Het werkt 😉

  1. Fijn om te horen 🙂 Ik daarentegen ga binnenkort emigreren naar België. Weet niet of ik daar zo lyrisch over kan zijn… Kan nu al bijna een boek schrijven over wat ik beleef in Belgiëland. En ik woon er nog niet eens… Maar kan er misschien eens zo’n opsomming aan wagen zoals jij hierboven doet.

  2. Bijna niet te geloven dat het al een jaar geleden is dat je verhuisd bent. De tijd gaat echt snel! Er zit inderdaad echt wel een meetingcultuur in de Belgische bedrijven. Wij proberen daar niet aan toe te geven, maar soms nja, macht der gewoonte denk ik :D.

  3. En gij woont dan nog in het wereldse Antwerpen. Kom es naar de West-Vlaanderens, de technologie is nog veel meer zoek hier. Zwijnen en patatten in overvloed wel ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *