Keek op de Week #74

Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag (en, oké ja, soms eens op maandag), waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen.

Highlights van de week

* It: Chapter Two in de bioscoop. Anders dan het boek, maar nog steeds een goede verfilming en serieus veel grappiger dan dat het eng was. De monsters zijn zó grotesk gemaakt dat zelfs ik (notoir mietje) bij de ‘enge’ stukken vooral heel hard moest lachen.

* Sowieso: cola en popcorn. Geef mij een beker ijskoude Coca-Cola (Zero) en een bak (bij voorkeur nog een beetje warme) zoete popcorn en ik ben content. Er moet dan al een héél slechte film op volgen om het in mijn minder-vlinder-categorie te krijgen.

* We gingen naar het Red Star Line Museum en dat was best wel tof. Mijn Lief vond het nogal veel herhaling, maar ik vond alle individuele verhalen van mensen van lang, lang, lang geleden heel boeiend. Dikke duim voor Stad Antwerpen die zoveel musea gratis heeft gemaakt voor inwoners, trouwens. LEEST GE MEE, GEMEENTE AMSTERDAM? 

* Een tikje morbide, maar zo word je nu eenmaal als filemens: op vrijdagochtend stond de ganse ring van Antwerpen vast door een ongeval, dat weliswaar vlak vóór onze oprit vanaf Borgerhout alles blokkeerde, waardoor wij ineens in een buiten-de-maand-juli-ongezien-recordtempo van 34 minuten op kantoor arriveerden. (Voor zover ik kon zien was er enkel blikschade dus ik stond het mezelf toe om er alsnog stiekem tevreden om te zijn.)

* Een flinke smak geld terugkrijgen van de Belastingdienst omdat ik maar een paar maanden in België heb gewerkt in 2018 (maar wat van mijn loon werd afgehouden blijkbaar was berekend op basis van een volledig jaar). Dank u, Belgische Staat! (Voor wie nu spontane uitnodigingen voor wilde feestjes met tafels vol coke en gouden goodiebags verwacht: ik ga het zeer rock ende roll spenderen aan mijn pensioen- en onze grotemensenhuisspaarrekening.)

* Naar de bakermat voor het verjaardagsfeestje van ons eenjarige neefje, waar weliswaar ettelijke kinderdecibellen te horen waren en alle andere grote mensen voornamelijk over verbouwingen en schoolperikelen praatten, maar waar ook plenty taart en cava en hapjes en lasagne waren so all was well.

* Op zondag fancy gaan ontbijten in een viersterrenhotel in Ieper, omdat we dat nog nooit hebben gedaan en omdat het kan.

* Kouder weer = ik mag weer truien aan en mezelf begraven onder dekentjes in de zetel.

Dat was minder, vlinder

* De regen die met de herfstigere temperaturen gepaard gaat.

* Dit bericht was duidelijk ook geen hoogtepunt.

* Bij het uitstappen van de auto tegelijkertijd mijn hoofd keihard tegen de opening van het portier stoten, mijn telefoon met het scherm naar beneden laten kletteren én een pas gekocht cadeautje op het vieze asfalt laten vallen.

* Onze kat moest nog maar eens naar de dierenarts voor hetzelfde probleem (blaasgruis en blaasstenen) waar we ongeveer elke 2 jaar mee te maken krijgen. Weer ander (duur) voer moeten kopen en hopen dat het helpt, anders moet ze voor de derde keer geopereerd worden.

* Beseffen dat onze vakantie alweer een maand geleden is. (En de frequentie van mijn blogposts daarover behoorlijk inconsistent.)

Uitkijken naar…

* Het nieuwe seizoen van Peaky Blinders op Netflix deze week! (Ja, mijn leven is spannend.)

4 thoughts on “Keek op de Week #74

  1. Het Red Star Line Museum lijkt me interessant! En ik ben dus zo iemand die nog nooit ook maar íets van Peaky Blinders heeft gezien. Misschien toch ens verandering in gaan brengen.

  2. Ik heb ook een kat gehad met veel blaasgruis en dito stenen. De dierenarts heeft van de kater toen maar een poes gemaakt. Daarna geen problemen meer gehad. Maar het was geen fijne ingreep…. Bah, als ik daar nog aan denk…

    1. Die van ons is al een poes en al gesteriliseerd sinds we haar 5 jaar geleden adopteerden uit het asiel. Ze is er ‘gewoon gevoelig voor’ ☹️

  3. Highlight: Het is koud genoeg om mijn Hufflepuff-trui uit de kast te halen en er vervolgens in weg te duiken.
    Dat was minder, vlinder: De jaarlijkse traditie waarin mijn lichaam in september besluit om te transformeren in dat van de Blikken Man uit de Tovenaar van Oz geeft het blijkbaar nog steeds niet op. Qua beweeglijkheid van spieren en gewrichten hé. Het is niet dat ik hier nu plots rondloop met een glimmende metaalkleurige huid of zo.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *