Hit-and-run: deel 2

Kleine Atlas begon ermee: een blogpost gebaseerd op de vragenlijst Hit-and-Run van De Standaard. En ik doe haar dat graag na. Hier lees je deel 1.

Over welk deel van uw uiterlijk bent u het minst tevreden? 

Mijn knokige knieën. En mijn haar. Mijn droomhaar is een volle bos losse krullen tot aan mijn ellebogen. Ondertussen heb ik een dun bosje haar dat altijd slap naar beneden hangt, op de een of andere manier tegelijkertijd droog én vet is en dan ook nog eens tergend langzaam groeit. Super.

Oh en ik zou ook wel wat langer willen zijn.

Als u iets wat uitgestorven is, zou kunnen terugbrengen, wat kiest u dan? 

De gewoonte uit de jaren vijftig en zestig om altijd piekfijn gekleed voor de dag te komen. Je haar altijd zo glamoureus in de krul, alle vrouwen met lippenstift en hakken, alle mannen in pak en met een hoed die ze dan eerbiedig afnemen voor vrouwen, die hele zooi. Lijkt me wel vermoeiend (en nogal iedereen-in-een-keurslijf-dwingend), maar soms loop ik door een drukke winkelstraat en zie ik zoveel miserabel sjofele mensen rondsloffen in stukjes textiel die hun beste tijd echt al eeuwen geleden hebben gehad, dat ik er weemoedig aan terugdenk. (That is: aan de afleveringen van Mad Men, want dat is mijn enige referentiekader.)

Wat was uw grootste teleurstelling? 

Dat ik niet ineens vanaf mijn eerste baan mijn ultieme roeping had gevonden, om vervolgens op logische en stelselmatige wijze vlotjes op te klimmen naar de hogere regionen der carrière, zoals je eigenlijk je hele leven lang wordt voorgehouden. Dat mijn diploma’s ook geen bal uitmaken is ook een van mijn grootste frustraties des levens. Dan draai je zes jaar lang je botten af om vier diploma’s binnen te harken en blijkt geen enkele werkgever er eigenlijk echt om te geven. What a lie.

Wat beschouwt u als uw grootste prestatie? 

Dat ik op mijn zeventiende in m’n eentje geëmigreerd ben en een leven heb opgebouwd from scratch. (Ook al was het dan maar in een buurland. Toch.) En dat ik ineens, na twee jaar aanmodderen in het bank- en overheidswezen, zomaar van carrière ben geswitcht en dat helemaal eigenhandig (en met een portie goedgeplaatste lef) heb gedaan.

De liefde, hoe voelt dat? 

Als thuis. Een onvoorwaardelijke, eeuwig geruststellende en warme thuis waar ik altijd terechtkan en heerlijk in m’n chillpants met ongewassen haar mezelf kan zijn. Zo’n thuis waarvan ik nooit goed weet waar ikzelf eindig en hij begint.

Hoe komt u tot rust? 

Lezen. Netflix kijken. Knuffelen met mijn kat. Knuffelen met mijn Lief.

Van welke gewoonte zou u graag af ­willen?

Dat ik steeds van alles wil doen maar dan toch geen zin heb om eraan te beginnen en ik het uitstellen dan maar goedpraat, waarop ik mezelf volledig gelijk geef en het uitstel en uitstel en uitstel en uiteindelijk toch maar niks doe.

Wat zou uw superkracht zijn als vleesgeworden stripheld?

Gedachten manipuleren. Zodat ik mensen kan dwingen om zich aan de snelheid te houden in het verkeer, om hun afval op te rapen en gewoon te stoppen met roken. Een micro-superheld, ja, maar eentje die nodig is, denk ik.

Wanneer hebt u voor het laatst gehuild en waarom? 

Het stukje over fietsveiligheid in de vorige aflevering van Make Belgium Great Again.

Hebt u ooit ‘ik hou van u’ gezegd zonder het te menen?

Nee. Zelfs geen ‘kziejehirn’, wat ik dus in werkelijkheid zeg met mijn charmante onverstaanbare Westhoekse tongval.

Welke stopwoordjes en -zinnetjes gebruikt u te veel?

Ik weet dat ik te vaak ‘oprecht’ gebruik (als ik: ik weet oprecht dat ik oprecht te vaak het woord ‘oprecht’ gebruik). Ik noem dingen en mensen en situaties ook te vaak een bitch of ronduit kut en merk dat Vlamingen daar nog steeds niet aan gewend zijn. (Maar ik bedoel het dus veel meer Amsterdams casual dan het overkomt.)

Wat was uw ergste job ooit?

Garagisten bellen als mystery caller (a.k.a. constant liegen over wie ik was en waarom ik belde) om naar winterbanden te vragen en ze dan proberen te tricken om een soort top vijf van hun favoriete merken op te noemen. Sommige garagisten werden door een glitch in het systeem door meerdere collega’s gebeld, waardoor ze me bij mijn telefoontje na vijf seconden ontmaskerden en tegen me begonnen te schreeuwen, terwijl ik de leugen moest volhouden omdat de supervisor meeluisterde. Echt ver-schrik-ke-lijk, ik heb het ongeveer vier dagen volgehouden voor ik huilend mijn ontslag indiende.

Oh en als kamermeisje bij Novotel moest ik ooit een hele fucking dag lang alleen maar kamerdeuren afwassen en muggen van de muren schrapen. Dat was het. Dat was de job. Heb ik twee dagen volgehouden. (Ja, ik ben een quitter. Don’t care.)

Als u het verleden kon veranderen, wat zou u dan veranderen?

Ja, hier zou ik dus eigenlijk een hele waslijst over mensenrechten en oorlogen en zo moeten noemen hè, maar dat is niet echt de bedoeling, denk ik, want dan houdt dit antwoord nooit op. Het is ook zo debiel om bijvoorbeeld de Holocaust te noemen maar dan slavernij in Amerika te negeren, alsof het ene erger is op de trapladder der miserie dan het andere en ik het recht heb om dat te bepalen? Dus weet je, laat maar.

En in uw eigen verleden? 

Ik zou wel wat empathischer en vriendelijker willen geweest zijn tijdens mijn puberteit. Wat minder dramatisch, ook. (Ja, jongens, wat jullie tegenwoordig op deze blog zien is mijn serene volwassen zelve!) Ik zou misschien ook wat minder vakken gedaan hebben op de universiteit en in plaats daarvan toch maar eens een stage.

Als u terug in de tijd kon reizen, waarheen zou u gaan? 

Tijden van hoop en optimisme. Bevrijdingsdag, bijvoorbeeld. Of de roaring twenties.  

Noem één ding dat de kwaliteit van uw leven zou verbeteren?

Mijn eigen kleine leventje? Meer geld en minder files. Mijn leven in het grote perspectief van de wereld? Fietsveiligheid, verkeersveiligheid, bewuster stemgedrag en meer bezorgdheid om het klimaat.

Wat is de belangrijkste les die het leven u geleerd heeft? 

When you don’t succeed at first, try again. Als je het echt wil. En als iets je niet gelukkig maakt, dan mag je dat ook gewoon opgeven. Het leven is te kort om een job te doen die je niet blij maakt, om een film uit te kijken die je verveelt of om een bord leeg te eten tot je misselijk bent, gewoon omdat het zo hoort. En dat het niet erg is om je soms kwetsbaar op te stellen, om toe te geven dat je iets niet weet of ergens hulp bij nodig hebt. Ik kan het nog steeds niet zo goed, maar ik probeer het wel.

Waar zou u nu het liefst zijn? 

Amsterdam. Always. 

Wie moet u spelen in de film van uw leven? 

Kristen Bell, als ze haar haar verft. Zooey Deschanel, zei iemand ooit, maar ik vind haar eigenlijk niet zo tof.

Welke song mogen ze spelen op uw begrafenis?

Wauw, daar heb ik nog nooit over nagedacht. Misschien Smokers Outside The Hospital Doors van Editors, want dat is een van mijn favoriete nummers. Of iets van Arctic Monkeys, want elk liedje van hen is mijn favoriete nummer. Als ik nadenk over langzame zielige liedjes hou ik ook wel heel erg van I Can’t Make You Love Me in de versie van Bon Iver.

Hoe wilt u herinnerd worden? 

Als iemand die uitzonderlijk was op haar eigen kleine manier.

4 thoughts on “Hit-and-run: deel 2

  1. Leuk om te lezen! Ik herken best veel, vooral die gewoonte waar je vanaf zou willen. ? Wel confronterende vragen. Ik ga maar eens kijken of ik ze ook kan beantwoorden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *