Mijn boeken van 2019 (deel 2)

Traditiegetrouw deel ik in deze van twinkelende lichtjes en dampende glühwein overgoten tijd van het jaar een lijstje met alle boeken die ik heb gelezen, plus korte review en mijn bijhorend aantal sterren op Goodreads. (Alwaar u altijd welkom bent om mij te befrienden, trouwens.) Wie er geen genoeg van krijgt, kan ook mijn lijstjes van 2017 en 2018 nog eens raadplegen.

Als ik al mijn gelezen boeken zo eens op een rijtje zet, was het blijkbaar toch niet het jaar van de literaire ontdekkingen. Er prijken namelijk véél boeken met drie sterren op mijn lijstje, die ik dus wel prima vond maar toch ook niet veel meer dan dat. Geen enkel boek kreeg een perfecte score en slechts eentje vond ik zó slecht dat ik er ocharme maar één ster voor over had. Geen jaar met veel positieve dan wel negatieve uitschieters dus, en toch ben ik best tevreden. Daar zit mijn onnavolgbare boekenclub voor iets tussen, want dankzij mijn beste boekenvriendinnen heb ik in 2019 wel meer gevarieerd gelezen en dat vond ik tof. (De warme Nutella-chocomelkjes en vele schaterlachen zelfs nog meer.)

Mijn lijstje telt 24 boeken (als ik de tot in den treure herlezen Harry Potterreeks niet meetel), dus ik verdeel ‘m netjes over twee blogposts, want neen, zo’n easy content pakken ze deze luie blogger niet af. Dit is deel twee.

***

Nine Perfect Strangers – Liane Moriarty

Ahhh, Liane Moriarty. Ook zo’n guilty pleasure of mine, maar dan wel eentje waarvan ik graag toegeef dat ze goed kan schrijven. Ze knutselt misschien geen grammaticale hoogstandjes in elkaar, maar haar personages zijn altijd levensecht en met zoveel details en onverwachte – maar o zo herkenbare – kleine kantjes beschreven, dat ik er werkelijk elke bladzijde van geniet. Zelfs van de bewust irritante personages. Da’s een gave, hastn.

Dit boek was mwah qua plot, maar op het vlak van personages heb ik wederom genoten. Negen mensen arriveren bij een peperduur health resort voor verschillende redenen – zelfontwikkeling, gezondheid, rouwverwerking, you name it. De meesten kennen elkaar niet, maar iedereen is wel door iemand geïntrigeerd. Geweldig om het herkenbare spel te zien van ‘wat ik denk dat jij denkt dat ik over jou denk’ en allerhande varianten daarop. Gaandeweg ontdekken de gasten – shocking! – dat er toch iets niet helemaal pluis is in het resort…

Moriarty schrijft vlot as fuck: haar boeken zijn de definitie van pageturners. Ik heb Nine Perfect Strangers maar drie sterren (plus nog een mentaal halfje) gegeven, omdat het ‘mysterie’ me niet uitermate kon boeien en het einde me wat teleurstelde, maar dat alles wordt ook wel weer goedgemaakt door de talrijke rake observaties van human nature en Moriarty’s kenmerkende humor, die wederom van de pagina’s afspat. Zeer fijne read!

Carrie – Stephen King 

Ik, grote King-fan, had deze klassieker en zijn oorspronkelijke breakout story nog nooit gelezen. Kan niet, natuurlijk, dus bracht ik daar dit jaar verandering in. En tja… Wat moet ik zeggen? Dit boek is duidelijk een van zijn allereerste werken. Zijn schrijfstijl zat nog niet op zijn huidige niveau en de edele kunst der verhalen vertellen had hij toen ook nog niet zo feilloos onder de knie. Ik was best wel underwhelmed door Carrie. Ik wilde er echt heel erg hard van genieten, want Stephen King, maar het lukte me slechts half.

The Female Persuasion – Meg Wolitzer

Ik hield erg veel van The Interestings. Ik had dan ook heel erg hoge verwachtingen van The Female Persuasion. Maar ik werd teleurgesteld. Op Goodreads omschreef iemand dit boek als ‘a novel with little story and a lot of ideas, none of them particularly new ones’ en dat slaat wat mij betreft de nagel op de kop.

Het verhaal draait om Greer Kadetsky, een verlegen small town studente aan de universiteit, die een lezing bijwoont van een belangrijke feministe, Faith Frank. Ze is zwaar onder de indruk en spendeert een paar awkward minuten in het vrouwentoilet aan fangirlen en dwepen terwijl Faith haar handen staat te wassen. Om de een of andere reden denkt Faith daarom aan haar als ze jaren later iemand zoekt om bij haar feministische stichting te komen werken. Oké dan. Greer gaat voor haar werken en verliest langzaam maar zeker haar interesse in haar high school sweetheart, Cory, die op een bepaald moment zijn goedbetaalde carrière opgeeft om na de dood van zijn broertje voor zijn moeder te zorgen. Greer wordt steeds belangrijker op haar werk en wordt, wat mij betreft, ook steeds onuitstaanbaarder in haar arrogantie en eindeloze afgoderij van Faith.

Verder zit er niet veel verhaal in dit vuistdikke boek. Cory was by far het boeiendste personage met de meeste character development van allemaal en dat was niet eens de bedoeling van de auteur, want drie kwart gaat over Greer en Faith, die ik vooral immens irritante vrouwmensen vond. Er vonden zeer veel semi-interessant klinkende dialogen plaats tussen allerlei feministische mensen, maar échte diepgang of vernieuwing heb ik nergens gezien. Soms sloeg ik hele bladzijden over, eigenlijk, omdat het zo enorm hard nergens heen leidde. Achteraf gezien had ik het stiekem misschien wel twee sterren moeten geven.

I Am Pilgrim – Terry Hayes

Dit vuistdikke boek stond al heel lang op mijn to-read list, tot mijn boekenclub ‘m uitkoos en ik er eindelijk toch eens aan begon. Hier lees je wat ik van I Am Pilgrim vond.

Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children – Ransom Riggs

En bij uitbreiding ook de drie daaropvolgende boeken: Hollow City, Library of Souls en A Map Of Days. De oorspronkelijke trilogie heb ik jaren geleden al eens gelezen en had me zeer positief verrast, want het zijn eigenlijk een soort fantasy young adult boeken – twee genres die mij doorgaans niet erg liggen. Toen ik ergens las dat Riggs van plan was om er een tweede trilogie aan vast te knopen en het eerste deel daarvan (dus het vierde boek in de reeks) net in de winkel lag, besloot ik om de hele reeks maar eens opnieuw te lezen en daarna aan A Map Of Days te beginnen. 

Ik heb de vier boeken allemaal drie sterren gegeven, omdat het gewoon een driesterrenreeks is. (Enfin, als Goodreads halve sterren toeliet zou ik er misschien nog een halfje bij doen.) Ze lezen als een trein, de personages zijn interessant en likeable, de plotlijnen zijn spannend en mysterieus. Ik heb persoonlijk niet zoveel met Emma (aanstellerig kind) of de puberale dweperigheid waarmee hoofdpersonage Jacob aan haar voeten ligt, maar bon, de boeken zijn dan ook eerder bedoeld voor pubers dan voor mij. Het is de originele insteek met de creepy foto’s die het ‘m in deze reeks vooral doet voor mij. Riggs heeft jarenlang oude foto’s verzameld op rommelmarkten en in tweedehandswinkels, die hij nu in zijn boeken gebruikt om een narratief mee te bouwen. De foto’s komen allemaal in het boek terug en zijn dan zogezegd beelden van personages die ze ontmoeten of plaatsen die ze bezoeken.

Is Miss Peregrine’s boekenreeks zotte literatuur met mindblowing analogieën en rake maatschappijkritiek? Nee. Kruipt het onder je huid of raakt het je recht in alle feels? Nee. Is de schrijfstijl van een dusdanig niveau dat je verscheurd wordt tussen smoorverliefd verder lezen en huilend onder de zetel kruipen omdat je weet dat je het zelf nooit zal kunnen evenaren? Ook niet. Maar de verhalen van Riggs en het samenspel met de real life foto’s zijn wél heel clever gevonden – en ik ben een sucker voor clevere vondsten. De volgende twee boeken staan daarom al zeker op mijn to-read-lijst.

Stephen King: Biografie – Lisa Rogak

Ik ben een King-fan, en ik heb enorm genoten van On Writing, en ik kreeg een bon van de Standaard Boekhandel en wist niet goed wat ik ermee moest aanvangen (dit was vóór ik ontdekte dat je je niet hoeft te beperken tot hun standaard Nederlandstalige aanbod maar ook gewoon eindeloos veel Engelse titels online kan bestellen a.k.a. nog voor ik besefte dat boekenbonnen van Nog Steeds Mijn Minst Favoriete Boekhandel ter Wereld toch nog wel handig zijn), en dus kocht ik deze biografie. Helaas kocht ik ‘m in het Nederlands, wat ik me al snel beklaagde, want wederom pover vertaald. (Wat is dat toch met die Nederlandse vertalers?)

Ik gaf deze biografie drie sterren omdat het levensverhaal van Stephen King boeiende materie is. Ik gaf dit boek evenwel niet meer sterren (en eigenlijk wilde ik er nog een halfje afhalen, maar tja, Goodreads) omdat het niet bijzonder goed geschreven is en de inhoud een soort samenraapsel is van interviews en stukken uit On Writing in plaats van gesprekken met de man zelf – of op zijn minst mensen uit zijn omgeving. En da’s jammer, want ik dacht eigenlijk feitelijk altijd dat de essentie van een biografie toch wel is dat je iemand erdoor beter of op een andere manier leert kennen, dankzij eerder onbereikbare informatiebronnen. Maar neen, een beetje googelen en door King z’n Wikipediapagina scrollen levert je in dit geval zo ongeveer hetzelfde resultaat op. Jammer.

The Power – Naomi Alderman

Dit boek las ik recent nog voor mijn boekenclub. Ik had er nog nooit van gehoord, maar onze (niet toevallig all female) club heeft nog nooit zo snel zo unaniem gestemd om een boek te lezen als toen The Power eenmaal gepitcht was. De premisse: langzaam maar zeker ontdekken tienermeisje overal ter wereld dat ze een innerlijke kracht bezitten – een soort elektriciteit – waarmee ze anderen kunnen pijn doen en soms zelfs manipuleren. De kracht wordt razendsnel doorgegeven van meisjes op vrouwen en na enkele jaren worden alle babymeisjes er zelfs standaard mee geboren. Na enkele decennia is de wereld voorgoed veranderd, want eindelijk zijn de rollen omgedraaid: vrouwen zijn fysiek sterker dan mannen.

Mijn mening over dit boek is verdeeld. Enerzijds vond ik het enorm interessant om het gedachte-experimentje van Alderman mee te volgen: wat gebeurt er wanneer vrouwen ineens machtiger zijn dan mannen? Ineens worden mannen thuis gedomineerd door hun agressieve vrouwen, worden jongens voor gek verklaard als ze ’s nachts zonder begeleiding van een meisje over straat lopen en worden mannen in oorlogstijd door vrouwelijke soldaten verkracht. Er ontstaan nieuwe religies en nieuwe oorlogen. Het is fascinerend om te lezen, maar persoonlijk had ik liever wat meer ‘kleine’ en alledaagse verhalen gezien dan de grote geopolitieke verhalen waar Alderman vooral op focust. Daarnaast vond ik het handjevol hoofdpersonages redelijk inwisselbaar – het duurde zeker honderd bladzijden voor ik ze überhaupt uit elkaar kon houden. Alderman schrijft ook niet bijzonder vlot, waardoor m’n leestempo haperde. All in all een prima boek, maar nu niet per se eentje dat ik met heel m’n hart aanraad.

**

Het Wolfgetal – Laura van der Haar

Dit boek las ik voor de boekenclub en wat ik ervan vond lees je hier.

Bridge of Clay – Markus Zusak

Het eerste boek dat ik voor mijn boekenclub las en uhhhh… ik was niet zo’n fan. Hier lees je waarom. 

Een Klein Leven – Hanya Yanagihara

Ik durf het bijna niet te zeggen, gezien letterlijk al mijn Goodreads-vrienden die dit boek hebben gelezen het vier of vijf sterren hebben gegeven, maar toch: ik snap de hype niet, hastn. Dat ligt deels aan het feit dat ik de Nederlandse versie heb gelezen, denk ik, want ik vond de zinnen soms wat krom en zoiets stoort me dan het hele boek lang. Maar ik vond Een Klein Leven ook gewoon veel en veel te lang. Serieus: er kunnen makkelijk 200 pagina’s uit en dan heb je nog steeds precies hetzelfde verhaal. Namelijk: vier belachelijk getalenteerde (en op één na) homoseksuele vrienden wonen in New York en zijn stuk voor stuk immens succesvol in alles wat ze doen. Eentje van hen heeft de meest verschrikkelijke jeugd beleefd die ik waarschijnlijk al ooit in een boek heb zien beschreven, waardoor hij nu niet gek veel meer woorden in zijn vocabulaire lijkt te hebben dan ‘het spijt me’, en ook zijn volwassen leven bestaat uit niet veel meer dan één lange reeks gruwelijke tragedies en daaropvolgende zelfverminking en -destructie. Kortom: wreed tof verhaal, zeker lezen aan het strand.

Ik heb veel problemen met dit boek. Ten eerste: waarom zijn deze mensen vrienden? Ik lees overal dat het een boek over de kracht van vriendschap zou moeten zijn, maar ik snap van geen kanten waarom de vier hoofdpersonages überhaupt vrienden zijn. Ze zien elkaar op zich niet zo bijster vaak (en na een tijdje lees je zelfs helemaal niks meer over Malcolm en zijn leven?) en lijken elkaar eerlijk gezegd het merendeel van de tijd niet eens zo aardig te vinden. Ten tweede: wat heeft iedereen toch met Jude? Er zijn by far de meeste pagina’s over hem geschreven, maar toch ken je hem als lezer van alle personages toch het minst goed. Wat is zijn hele persoonlijkheid eigenlijk? ‘Getraumatiseerd’ is geen persoonlijkheid. Ook als kind is hij een soort verpersoonlijking van wit brood: compleet neutraal en nobody really hates it or loves it. En als volwassene zegt hij vrijwel niets, behalve ‘het spijt me’. Ten derde: waarom is letterlijk elke volwassen man die hij in zijn kinder- en puberteit is tegengekomen een stiekem homoseksuele sadistische verkrachter – or worse? Letterlijk. Elke. Volwassen. Man. Waar slaat dat in hemelsnaam op? Ten vierde: de personages zijn onuitstaanbaar elitair en ongeloofwaardig. Iedereen is rijk en succesvol en heeft een gigantische loft in New York en reist naar coole hippe buitenlandse plekken en weet alles over kunst en theater en architectuur en highbrow films. Oké dan.

Kortom: de personages interesseerden me niet en het verhaal deed niets met me. Af en toe was ik een beetje mee, maar dan vond er altijd wel weer een of andere over the top tragedie plaats of volgde er een ellenlange uiteenzetting over het zevenendertigste portret dat JB van zijn vrienden had geschilderd (meest beperkte kunstenaar ever, quoi?) en was ze me weer kwijt. Enfin, Een Klein Leven heeft véél mensen blijkbaar tot in het diepste van hun ziel weten te raken, maar ik heb persoonlijk geen flauw idee waarom.

The Seven Sisters – Lucinda Riley

De zeemzoete clichécover was voor mij voldoende om deze hype volledig over te slaan, maar toen moest ik het eerste boek uit de reeks lezen voor mijn boekenclub. Hier lees je wat ik ervan vond. 

*

Nice Girls Don’t Get the Corner Office – Lois P. Frankel

Geloof me vrij: die corner office ga je door dit boek niet verkrijgen. Nice Girls Don’t Get The Corner Office (goeie titel, wel, en daarom ook de titel van de vertaalde versie) bevat 300+ pagina’s vol open deuren en daarnaast nog wat belachelijke onzin zoals ‘pas je volledige uiterlijk aan aan wat je denkt dat je werkomgeving van je verwacht’. Ik vreesde van tevoren al dat dit een véél te Amerikaans corporate office verhaaltje zou worden en las dit daarom uitzonderlijk eens in het Nederlands, in de hoop dat de vertalers de moeite hadden gedaan om ook de context te vernederlandsen, but nope.

Naar mijn bescheiden mening hebben zeer weinig werkende vrouwen überhaupt iets aan dit boek, maar al zéker niet als ze geen sales managers binnen een groot Amerikaanse corporate bedrijf zijn. Freelancers, arbeiders, creatieven, onderwijzers, verpleegsters, you name it: driekwart van dit boek is nutteloos voor jullie. Yet another zelfhulpboek dat met een hoop grote woorden beweert verbazingwekkende informatie te delen die je volledige zijn zal transformeren, maar uiteindelijk een empty shell vol voorspelbaarheid blijkt te zijn. Thank u, next.

(Overigens ook best ironisch dat een boek dat haar lezers constant op een bijzonder denigrerend toontje vertelt dat wij vrouwen moeten stoppen met ons als meisjes gedragen toch wel lekker cliché voor een suikerspinroze cover kiest. Binnensmonds kotsen.)

9 thoughts on “Mijn boeken van 2019 (deel 2)

  1. Ik vond A Little Life ook echt saai. Zielig voor Jude en zo, maar ik moest me er echt doorheen slepen. Alweer een boek dat een hype werd en volgens mij stiekem door veel mensen niet echt zo graag gelezen.
    Liane Moriarty lees ik ook altijd graag. Ik heb nu Nog Eén Keer Feest van haar op de stapel liggen. Ik ben al benieuwd.

  2. Ik was bij Ransom Riggs zelf ook vooral fan van het concept en hoe origineel gevonden dat was. Maar toen ik na de oorspronkelijke trilogie de Kaart der dagen las had ik het plots een beetje gehad. Zijn boek met kortverhalen (dat verscheen tussendoor) vond ik nog wel tof en dat terwijl ik daar totaal niet van hou. Dit keer werden de foto’s vervangen door prachtige pentekeningen en die zorgen voor een heel mooie editie maar nadien was het dus blijkbaar wel goed geweest wat mij betrof.

    1. Ik had precies hetzelfde! Ik vond dat boek echt heel leuk, al ben ik ook geen fan van kortverhalen, maar die verhaaltjes waren wel mooi.

  3. Carrie was het eerste boek van Stephen King dat ik ooit las. Ik begreep haar, ik weet niet, en ik was ongeveer haar leeftijd toen, misschien ligt het daaraan dat ik fan van haar (en dus ook hem) werd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *