2019: het jaar van de ‘meh’

Eigenlijk had ik al besloten dat ik deze keer geen blogpost zou wijden aan een jaaroverzicht, zoals ik dat de voorbije jaren wel deed. Om de simpele reden dat er naar mijn gevoel bitter weinig te vertellen valt over 2019. Tot ik toch even kort probeerde te omschrijven waarom dat zo was. En ineens was er deze blogpost.

2019 was ‘meh’. Een jaar zonder noemenswaardige ups of downs. Oké, op de valreep hebben we nog eens iets zots gedaan, dat duidelijk als enorm hoogtepunt telt, maar verder hebben zowel mijn Lief als ik geen al te sterke gevoelens over 2019. Nochtans wisselden we al vroeg in het jaar allebei van job (en werden zo ineens soort-van-collega’s), wat doorgaans toch een gebeurtenis is die je leven redelijk ingrijpend verandert. And it did, maar dan op een manier waardoor ons leven sindsdien vooral een eindeloos patroon van opstaan-in de file staan-op werk zitten-in de file staan-Netflix kijken-slapen lijkt te zijn. Dat heeft verschillende oorzaken, waarover ik me niet allemaal kan uitspreken, maar dat we bijvoorbeeld ineens elke dag moesten pendelen naar en van werk heeft zéker impact gehad. Zowel mijn Lief als ik werkten tot voor kort altijd in dezelfde stad als waar we woonden en fietsten naar ons werk. Als het echt hard regende, dan namen we de tram of metro. Maar naar huis reizen duurde nooit langer dan twintig minuten. En ineens kwamen we terecht in de dagelijkse malaise van standaard minstens een half uur – bovenop de normale reistijd van 35 minuten – compleet vaststaan in rokerige rijen auto’s vol miserabele mensen op troosteloze snelwegen. Bij mijn Lief wekte ons nieuwe ritueel vooral frustratie op, bij mij creëerde het een soort nonchalante lamlendigheid.

Dat gevoel was typerend voor het afgelopen jaar. ‘Goh ja’, hoorde ik mezelf vaak zeggen. ‘Zo is het nu eenmaal’. Dat we er toch niet veel aan konden doen. Maar zo zit ik eigenlijk niet in elkaar. ‘Meh’ was mijn overheersende gevoel dit jaar, op veel vlakken. Maar ik ben helemaal geen ‘meh’-persoon. Als ik er nu op terugkijk, herken ik de versie van mezelf van het voorbije jaar niet echt.

Ik ben geen persoon die schouderophalend door het leven gaat, maar in 2019 heb ik me bij veel dingen neergelegd. Ik heb veel tijd doorgebracht met mensen die me shitty over mezelf deden voelen. Veel tijd weggegooid in files. En in de zetel. Ik heb veel met mijn ogen gerold maar niks gezegd en niks gedaan. Ik heb veel nieuws gelezen, de hele dag door, elke dag, en er mezelf slecht door gevoeld. En ik heb mezelf te veel opgesloten in mijn cocon met mijn Lief en mijn kat. Daar waren we beiden schuldig aan, trouwens. We zijn immens enthousiast over onze aanstaande verhuizing, omdat we truth be told nooit onze draai hebben gevonden in Antwerpen. Mijn Lief heeft hier een band waar hij enorm graag mee speelt, wekelijks mee repeteert en binnenkort ook vaak mee optreedt. Ik heb de beste boekenclub ooit opgericht en amuseer me bij elke date weer kostelijk. In het begin hebben we wel degelijk ons best gedaan om een leven op te bouwen, maar daar is het eerlijke gezegd wel bij blijven steken. Behalve die paar lichtpuntjes in ons sociale leven zijn we vaak binnen gebleven.

Ik ben zelf vaak naar Amsterdam gevlucht, om mijn batterijen weer op te laden in de stad waar ik mijn hart heb achtergelaten, en – zo voelde het dit jaar soms – toch een deel van mijn ziel. In Amsterdam was ik enthousiast en ambitieus en witty en uiterlijk onbevreesd (terwijl ik het stiekem elke dag in m’n broek deed) en aanwezig en schaamteloos mezelf. In Antwerpen – en bij uitbreiding, terug in Vlaanderen – ben ik het voorbije jaar ietsje te vaak afgestraft voor die eigenschappen. In Vlaanderen ben ik enorm zelfbewust geworden. Ik ben meer gelaten en meer ‘meh’. Ik zeg meer dingen niet dan wel, slik gesprekken al in nog voor ik ze begin, haal mijn schouders op en zwijg. Ik voel me soms een enorme olifant in een porseleinwinkel waar iedereen weet hoe ze zich moeten gedragen behalve ikzelf. Het zit ‘m in kleine dingen, maar er worden hier soms subtiele opmerkingen gemaakt waarmee ik me meteen op m’n plaats gezet voel, juist wanneer ik weer een klein beetje mijn Vorige Zelf ben. Dingen worden niet gezegd of met een grap bespreekbaar gemaakt – zoals ik gewend was – maar eerder onderhuids en veelal kleinerend langs de neus weg geïnsinueerd. Ik heb het gevoel dat eigenschappen waar ik vroeger voor beloond en aangemoedigd werd, hier vaker bestraft en veroordeeld worden. Dat ik mezelf moet veranderen, intomen, aanpassen. Het gevolg is dat ik me gewoon liever helemaal wegsteek. Het idiote is dat ik dit zelf doortrek naar alle aspecten van mijn leven. Als ik een gezellige avond achter de rug heb met vrienden, fiets ik in eerste instantie gelukkig naar huis, om vervolgens onderweg me ineens zo hard zorgen te maken over mijn gedrag – heb ik niet te veel gepraat, te hard gelachen, te veel grappen gemaakt, de verkeerde mening gegeven, ben ik niet te hard mezelf geweest? – dat ik vaak thuiskom met het gevoel dat iedereen zich waarschijnlijk urenlang aan me geërgerd heeft, zelfs al heb ik precies nul redenen om dat te denken.

Dat heb ik dus nooit als ik een dag lang vrienden en oud-collega’s heb gezien in Amsterdam. Ik ben er zo compleet mezelf, altijd, de hele tijd, en ik voel me daar achteraf ook perfect zorgeloos over. Het gekke is: ik heb ontdekt dat ik precies hetzelfde heb in West-Vlaanderen. Weekendjes in de bakermat waren afgelopen jaar heerlijk zorgeloos. Alleen maar fijne momenten met fijne mensen. Het gevoel mezelf te zijn. Merken dat ook mijn Lief er ontspant. Het is vreemd, want ook de Westhoek is gewoon Vlaams, maar het heeft wellicht vooral te maken met het feit dat er zoveel mensen wonen die we graag zien. Die ons graag zien zoals we zijn. Die oprecht allemaal zó blij zijn dat we binnenkort dichtbij zullen wonen. Het is een gekke vaststelling: ik heb me zo lang allesbehalve West-Vlaams gevoeld en nu voelt het verdomme meer als thuis dan anywhere else.

Zoals ik al zei: het ligt een beetje aan van alles. Mensen, situaties, werk, files, waar we wonen. Antwerpen is een toffe stad, maar wij horen hier niet. Om de een of andere reden. We ergeren ons aan a l l e s. De buurt, de mensen, het lawaai, dat de vuilniszakken op straat moeten staan, dat onze garage al maandenlang onder water staat en niemand er wat aan doet, de eindeloos rondjesrijdende auto’s op zoek naar onbestaande parkeerplaatsen, het ouderwetse ov-netwerk, de belabberde fietsveiligheid, dat onze buren rond stampen als olifanten. Ik weet niet goed waarom, maar het is het gewoon niet voor ons. Dus sluiten we de wereld buiten. Trekken ons terug in onze cocon en het hersendode patroon van slapen-eten-werken-eten-slapen. Daar hebben we allebei inmiddels schoon genoeg van. Zo leefden we vroeger niet, en zo zal het ook niet meer zijn.

Omdat ik in de blogwereld dezer dagen alleen maar enthousiaste lijstjes met hoogtepunten van 2019 zie, wilde ik deze blogpost eerst liever niet schrijven. Ik wil het allemaal niet te dramatisch of deprimerend maken. Then again wil ik wel eerlijk zijn. En mezelf niet meer wegsteken. Dus fuck it: 2019 was gewoon een ‘meh’-jaar, klaar. Het was niet bijster tof, maar ook niet superkut. Het was er. Wij waren er. En toen kochten we een huis. That’s about it. Ik geloof er wel in dat 2020 het jaar wordt waarin we écht ons leven in Vlaanderen gaan opbouwen. Het jaar waarin ik probeer mezelf weer terug te vinden. Ik heb het gevoel dat de vrijheid en de afwisseling van het freelance leven me daar enorm mee gaan helpen. En ik heb er zin in. Het komt allemaal keihard weer goed.

Thank you, next.  

23 thoughts on “2019: het jaar van de ‘meh’

  1. Wat een geweldig mooie post dit, ik word er zelfs een beetje stil van. Nu begrijp ik helemaal waarom jullie een huis kochten in west-vlaanderen. Toen je dat nieuws hier neerschreef, dacht ik echt: maar huh, van waar komt dat hier nu ineens? 😀 Thx om dit te delen! Ik denk dat het andere mensen ook zeker tot nadenken zal aanzetten.

    1. ’t Is waar. Volgens mij had ik vorig jaar ook al geschreven dat 2018 maar middelmatig en doorsnee was, en 2019 veel beter zou worden :’)

  2. Ik herken het zo goed, dat ongemakkelijk gevoel tijdens en na sociale contacten. Je omschrijft perfect welke dynamieken dit veroorzaken. Ik kom ook uit de Westhoek maar woon in Brussel. Ik krijg vaak te horen dat ik goed zou aarden in Nederland. Dat is dan niet bedoeld als tip of compliment. Heel straf dat jullie op amper een jaar tijd zo goed hebben kunnen definiëren wat er scheelt. Heel blij te lezen dat jullie het roer hebben omgegooid. Ik wens jullie het allerbeste voor 2020!

    1. Ik ben trouwens degene die een collega van jou op een boekvoorstelling ontmoette en hem spontaan liet weten hoe leuk ik je blog vind. Blijf no matter what je uitgesproken zelf!

      1. Ahh, leuk! Ik vond het echt heel tof om dat te horen! (Enfin, eerst vooral raar, omdat ik nog moet werken aan mijn influencerschap ;))
        Voor mezelf snap ik inmiddels wel waarom ik minder mezelf was. Het contrast was zo groot dat het me wel snel opviel. Ik kon altijd makkelijk overal aarden vroeger en ineens leek dat veel minder vlot te gaan. Waarom zowel mijn Lief als ik in Antwerpen niet goed onze draai vinden weten we nog steeds niet goed, en beseften we eigenlijk ook pas echt toen we eenmaal dat huis kochten en merkten dat we echt héel erg uitkeken naar verhuizen. Soms snap je het pas achteraf en niet als je er nog middenin zit, denk ik. Dan kan je ’t minder objectief bekijken.
        (Altijd welkom om koffie te drinken in Kortrijk als je nog eens naar de bakermat gaat, trouwens! Ik vind mensen die goed aarden in NL tof :))

  3. Ik ben in ieder geval heel blij dat je deze blogpost hebt geschreven, want jezelf kunnen zijn is iets wat zo belangrijk is en ik heb er voor mezelf ook mijn thema voor het nieuwe jaar van gemaakt.
    Was jouw 2019 er niet geweest dan was je misschien niet tot de conclusies kunnen komen die je nu wel hebt kunnen trekken dus het is toch alleen maar mooi dat jullie zoveel zelfinzicht hebben en er ook iets mee gedaan hebben.

  4. Ik denk dat af en toe een periode die maar ‘meh’ is nuttig is om te weten te komen wat er ontbreekt en wat echt belangrijk is. Goed voor jullie dat jullie het roer omgooien. Veel succes met het nieuwe huis, de nieuwe thuis en het terugvinden van jezelf. En zoals je zelf al zei: het komt allemaal keihard goed!

  5. Ik vind da juist verfrissend da gij da hier gewoon zegt gelijk da is in plaats van weer een lijstje hoe schitterend dit en dat was, precies alsof als we terugkijken we enkel maar alles da blinkt mogen zien en alle stront ineens in de bermuda driehoek gegleden is 🙂 Ni da ge het omgekeerde moet doen ma ik denk da het ook goe is om te beseffen wa ge wilt achterlaten om het in het nieuwe jaar anders te doen. Iets afsluiten is toch altijd beetje bezinnen ook. Voor mezelf heb ik besloten da ik minder negatief wil proberen zijn want ik ben me toch soms een zeiktrut 🙂 En wa socialer proberen zijn want ben nogal op mezelf en hoewel ik da ook ergens gewoon aanvaard denk ik toch da ik wa meer moeite kan doen om te investeren in sociale relaties omdat – egoïsten als we allemaal toch een beetje zijn – mij da uiteindeljk wel de investering waard lijkt 🙂

  6. Supermooie blogpost. Jammer dat jullie niet echt je draai hebben kunnen vinden in Antwerpen, maar ik snap dat helemaal. Toen ik moest beslissen of ik er wilde gaan wonen heb ik even getwijfeld, maar het was gewoon ‘neen’, en ik ben nog altijd blij met die beslissing. Ofwel voel je je er helemaal thuis, ofwel wil je er zo snel mogelijk weer weg. Veel succes aan den ‘andere kant van’ t water op de parking!

  7. Antwerpen is ook wel gewoon een apart stukje Vlaanderen. Ik kan het niet goed uitleggen, maar either you love it or you hate it en ik val ook in die laatste categorie vrees ik. Heel mooie post en het klinkt allemaal heel logisch nu, maar als je er middenin zit is het zeker niet makkelijk om er de vinger op te leggen waarom je nu juist jezelf niet kan zijn. Veel succes met de verhuis alvast!

  8. Serieus, 2019 gaat gewoon de boeken in als kak-jaar bij. eender. wie.
    En gelijk heb je dat je er gewoon open en eerlijk over bent. ’t Leven is niet altijd unicorn glitter enzo… soms is ’t al eens unicorn shit. Voila.
    Ik hoop keihard voor jullie dat jullie je draai wèl vinden in de Westhoek. En nog een dikke proficiat met de aankoop van jullie huis! :*

  9. Hoe jij jezelf omschrijft onder de mensen in Antwerp…zo voel ik me meestal overal. Ik ben nogal een optimische sociaal persoon, een character trekje van mijn Canadees zijn, maar daar kunnen blijbaar veel mensen niet goed mee om. Oh well…blij om te lezen dat ik niet alleen ben die zich afvraagd om ik mensen geergd heb.

    Fijn blogpost, de “meh” jaren mogen er ook zijn.

  10. Ik vind het eigenlijk heel fijn dat je deze post net wel gedeeld hebt. Sommige jaren zijn nu eenmaal geen uitschieters. Ik hoop trouwens dat jullie nieuwe woning en woonplaats daar verandering in kan brengen. Dat jullie daar wel je draai kunnen vinden waardoor 2020 plots helemaal het tegenovergestelde van ‘meh’ wordt.

  11. Heel knap dat je dit gewoon deelt. Tegelijk ook zo vreselijk herkenbaar voor mezelf. Ik ben zo ontzettend onzeker geworden. Het gevoel dat je voor niemand goed kan doen. En daar heb ik best wel moeilijk mee. Een projectje voor 2020 dus. Ik wens jou in elk geval een mooi 2020 toe, de plannen zien er in elk geval goed uit.

  12. Heel mooie post! Je omschrijft dat zo goed dat ik je helemaal volg en er helemaal achter sta. Ik woon en werk in Antwerpen en voel me daar wel enorm thuis, maar al mijn vrienden wonen hier, dus dat is gewoon anders. Ik zou me in een andere willekeurige Vlaamse stad wellicht net zo voelen als jij je voelt in Antwerpen. Ik haat trouwens dat idee dat elk jaar spectaculair moet zijn en dat je daar dan enthousiast over moet zijn en allerlei voornemens moet nemen voor het nieuwe jaar. Soms is het leven gedurende langere tijd gewoon “meh”. Sterkte ook met het verlies van jouw kat, dat slaat een gat en dat is kak.

  13. Oh, ik heb met zoveel plezier jouw mooie blog post gelezen. Eerder toevallig ben ik hier beland, maar jij hebt mijn 2019 omschreven! Nagels met koppen, of hoe zeggen ze dat ook?
    Ik vond er ook geen goei woord voor, maar ‘meh’ omschrijft mijn 2019 ook helemaal! Wij kochten ook een huis vorig jaar (eind februari verhuizen we dan eindelijk), maar wij verhuizen van Brugge naar het landelijkere Damme. Ik ben wél van Antwerpen en ik heb soms nog dat gevoel die olifant in de porseleinwinkel te voelen als ik iets zeg, want ik ben vaak -voor sommigen dan toch- nog steeds die dikkenek van een Antwerpenaar. En toch… ik ontmoet ook zoveel lieve mensen die niet die vooroordelen hebben over iemand uit het Antwerpse, die me accepteren voor wie ik ben, maar het heeft bij mij héél lang geduurd eer ik mezelf dierf te zijn hier in West-Vlaanderen. Ik verhuisde 14 jaar geleden voor de liefde naar Brugge, maar in mijn hart mis ik mijn stukje waar ik opgroeide ook heel erg. Daar voel ik me ook nog steeds thuiskomen, hoe raar dat ook klinkt. Al heb ik er wel vrede mee kunnen nemen, en mijn eerste gevoel toen we dat huis daar kochten, was heel mooi en positief, dus ik kijk er eerlijk gezegd heel erg naar uit. Ik hoop gewoon dit jaar een heleboel nieuwe vrienden (off-en online) te maken, én terug eens wat meer tijd in mijn eigen blog te steken. ?
    Blij jouw blogje te leren kennen, hier kom ik nog eens terug!
    Liefs, Inge x

  14. Ik vind die ‘best of 2019′ lijstjes grotendeels fake. Iedereen weet dat een jaar niet enkel uit hoogtepunten kan bestaan, dus waarom doen alsof? Mijn lijstje is een weergave van zowel diepte- als hoogtepunten (want zonder het één kan het ander niet bestaan enzovoorts) en that’s life. En daarover/daarom blog ik. Het is spijtig dat je in Antwerpen niet hebt kunnen aarden (ooit wou ik er gaan wonen, maar het is er niet van ge komen) maar zo fijn dat jullie een nieuw hoofdstuk kunnen beginnen dichter bij je roots. Ik hou wel van het dorpsleven ❤

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *