Het liefste wat ik had

Vorige week sprak ik nog mijn vertrouwen uit in het nieuwe jaar. Vandaag moet ik constateren dat ik in de eerste dagen van 2020 al meer heb gebleit dan in het ganse voorbije jaar. Ja jongens, het leven.

Op zondagochtend moesten we, compleet onverwachts, onze fluff ball laten inslapen. Ze werd anderhalve maand geleden al gediagnosticeerd met darmkanker, maar kreeg medicatie en reageerde daar in eerste instantie goed op. En toen ineens niet meer.

Zondag was alleen maar wenen. Mijn Lief en ik rouwen. Elke minuut. Want onze fluff ball was elke minuut van de dag dat we thuis waren bij ons. En nu is ons appartement zo verpletterend leeg.

Er zijn mensen die vinden dat rouwen om een huisdier belachelijk is. Overdreven.
Er zijn mensen die ervan uitgaan dat je dan wel direct ‘een nieuwe zal kopen’, alsof het om een kapotte koelkast gaat die je eventjes vervangt.
Er zijn mensen die vinden dat de dood van een hond heel erg is, ja, maar een kat, goh ja, dat is toch niet hetzelfde?
Er zijn mensen die hun huisdier zomaar weggeven of in een asiel achterlaten omdat het ineens niet meer in hun leven past.
Er zijn mensen die hun dier dumpen.

Al die mensen mogen een eind off fucken dat het geen naam heeft.

Onze fluff ball bracht het liefst elke seconde van haar leven door op onze schoot. Als mijn Lief en ik samen in de zetel zaten, kon ze soms niet kiezen, en dan lag haar kopje op mijn schoot en haar achterpoten op zijn been. Ze vond spelen enkel leuk als ze het in haar eentje kon doen, niet met ons, maar verder deed ze het liefst álles met ons. Ze liep me overal achterna. Zat ik op de wc, dan stak ze haar pootje door de kier van de deur. Zat ik aan het bureau, dan moest ze op mijn schoot. Zat ik te schrijven in de zetel, dan moest ze op z’n minst met me mee kunnen kijken. Als ze dronk bleef er standaard nog een beetje water aan haar kin hangen. Je kon haar activeren door zachtjes in haar zij te porren als ze in relaxte standby-modus zat, en dan deed ze ‘prrrrt!’. Soms werd ze gestoord tijdens het wassen en dan bleef ze een hele tijd zitten met een klein stukje roze tong uit haar bekje en dat was betere entertainment dan 90% van wat je op tv ziet. Ze ging standaard op alle voorwerpen liggen die in de zetel rondslingerden, dus als ik m’n telefoon of de afstandsbediening kwijt was hoefde ik haar enkel op te tillen. Ze sliep altijd op mijn voeten. Soms snurkte ze een beetje. Ze had de allerzachtste vacht. Ze was lief en knuffelig en lui. Iedereen die haar ontmoette was instant verliefd. Wij ook.

Ik ben een stukje van mijn thuis kwijt.

Athena ❤️

15 thoughts on “Het liefste wat ik had

  1. Sterkte. Dat een huisdier verliezen geen pijn doet, is klinkklare onzin. Of zoals ik altijd zeg; pure zever. Een huisdier is een deel van je leven. Jij zegt wel dat rouwen om een kat gek is, maar ik heb zo ook een voorbeeld. Ik heb een vogeltje en die leeft nog gelukkig. Maar dat is mijn beste maatje. Als ik verdrietig ben komt ie op mijn schouder zitten en kusjes geven tot ik gekalmeerd ben. Als ik blij ben komt hij bij me zitten fluiten. Alles doen we samen thuis. Die is mijn beste maat en ik heb de afgelopen jaren overleefd door hem. Als mijn vogeltje overlijdt (wat hopelijk niet direct is) dan ga ik huilen net als jij. Huisdieren zijn soms betere vrienden in tijden van nood dan mensen. Dus ik wens je heel veel sterkte toe met het verwerken van het verdriet van je fluff ball ♥

  2. Jaaaa, ik ken het. Ik heb drie katten gehad en alledrie overleden. Niet tegelijk….. Vreselijk vond ik dat. Ik was er drie dagen kapot van, daarna ging het wel weer. Het is wel één van de redenen waarom ik daarna, sinds >15 jaar, geen kat meer heb genomen. Ik werk de hele dag dus zij of hij zat dan de hele dag maar te wachten op me. Het enige voordeel van geen kat is dat je niet meer zo veel hoeft te stofzuigen, maar ik mis nog steeds de gezelligheid en inderdaad, die suffe dingen die alleen katten kunnen doen. Sterkte met het verwerken en als de tijd rijp is, komt er misschien wel weer een andere. Overigens, twee van de drie katten zijn overleden aan kanker en ik verdenk nog altijd dat blikvoer. Als ik weer een kat neem, zal die uitsluitend ‘vers’ eten krijgen.

  3. Och, wat verdrietig. Ik heb weinig met dieren en noem mezelf ‘bewust huisdiervrij’, maar je beschrijft prachtig wat er zo bijzonder was aan jullie Athena (daar heb je niks aan, ik weet het). Het spijt me dat jullie zonder haar verder moeten.

  4. Ik vind dat sommige mensen beter hun gedachten voor zich kunnen houden. Pijn kan je nu eenmaal niet meten en je kan ook niet in iemand anders plaats gaan bepalen in hoeverre die van een huisdier mag houden. Probeer je hun uitspraken dus niet aan te trekken en bepaal zelf hoe jullie met het verlies van Athena, the fluffiest of them all, omgaan. Ik vind het super triest dat jullie zo onverwachts afscheid hebben moeten nemen van haar. Dikke knuffel!

  5. Onze twee poezen zijn als kinderen. We doen er alles voor. Ik neem een week sociaal verlof voor mijn katten als er iets mee zou gebeuren. So what dat dat enkel voor kinders kan. Mijn katten zijn mijn kinders.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *