Tot u spreekt een vrouw in quarantaine. Niet de voorzichtige ik-hoop-dat-ik-het-dan-niet-krijg-soort, maar de ’t-is-van-moetens-want-mijn-wederhelft-snottert-en-hoest-variant. Ikzelf heb precies nul klachten, maar als je een huis deelt is de kans natuurlijk groot dat je whatever hij onder de leden heeft, uiteindelijk ook krijgt, dus ik doe gewoon braafjes mijn burgerplicht. (Overigens heeft hij een gewone verkoudheid, vermoeden we, want hij heeft niet eens koorts. Maar ja, weetwel.)

In deze corona- en quarantainetijden lijkt half Instagram ineens bákken extra vrije tijd hebben, omdat er in het weekend niks meer te doen is en ze niet naar kantoor moeten. Boekenlijstjes zullen eindelijk uitgelezen worden, het huis wordt schoner dan ooit tevoren, finally hebben ze tijd om eens uitgebreid voor een week te koken. En bloggen, jongens, bloggen: ge gaat niet weten waar te beginnen lezen de komende tijd! Ik weet niet hoe het met jullie zit, beste lezers, maar persoonlijk ben ik zo saai dat ik in het weekend sowieso al vaak binnen blijf en ik werk drie dagen op vijf al van thuis uit (en kan dat voor de twee eindredactiedagen ook prima doen), dus ik merk eigenlijk geen verschil. Voor dat bloggen zou ik dus alvast mijn hopes ook niet te veel up krijgen.

En toch! Toch ben ik er nu weer! Ik was namelijk donderdag van plan om een dag lang foto’s te maken en te ploggen, want zo volledig onorigineel ben ik wel, maar toen brak de volle coronahysterie uit en was er ineens niet zoveel meer om te doen/fotograferen, en vergat ik het ook steeds urenlang omdat ik met mijn newsjunkie-ogen aan diverse schermen geplakt zat. Vanmorgen zat ik met een warme chocolademelk een boek te lezen in de zetel (onder een denkentje met twee katten aan mijn voeten, jawel, ik zei toch dat ik een hopeloos saai vrouwmens ben?) en bedacht ik ineens dat ik er ook een soort grote plog van een paar dagen van zou kunnen maken. Omdat, wel ja, er hier dan nog eens iets zou verschijnen, en ook al is het dan niet zeer logisch of samenhangend, zeg nu zelf, did that ever stop you from reading it before? Dacht het niet. Dus in plaats van een mental note ervan te maken die ik ongeveer een uur later weer compleet zou vergeten, legde ik mijn boek weg en pakte er mijn laptop bij om het nu meteen direct stante pede in elkaar te flansen. En zo geschiedde.

Langste nergens op slaande intro ooit? Kan je altijd op rekenen hier. Graag gedaan.

Donderdagochtend zat ik in de zetel met een warme chocolademelk een boek te lezen. Jaja, hastn, ik leid een zeer afwisselend leven vol verrassingen. Het zonnetje scheen eindelijk een beetje en ik verzuchtte nog eens hardop tegen mezelf hoe blij ik ben in ons huis. Niemand antwoordde, want mijn Lief zat toen nog in Duitsland op een kleinschalige tour met zijn band.

Met de katten des huizes gaat het goed, al zijn ze niet altijd even braaf en lui en 90% van de tijd chillend en slapend als we gewend waren van onze vorige fluff ball. Ze hebben wel hun momentjes. Op dit gefotografeerde momentje, however, snapte slechts 1 op 2 katten wat nu precies de bedoeling was. Ja, dat is een kattenklimboom die mijn Lief speciaal voor hen in elkaar getimmerd heeft. Nee, dat ding aan de muur met foto’s en prulletjes niet.

Voor de middag deed ik wat administratieve dingetjes, waaronder het retourneren van de post voor de vorige bewoner. En met ‘vorige’ bedoel ik niet eens de mensen van wie we het huis kochten, maar de bewoner DAARVOOR. Dat mens woont hier al bijna vijf jaar niet meer, maar kon blijkbaar nooit be bothered om haar adres bij dingen als de KBC (?!) te veranderen. Beetje passief agressief duidelijk gemaakt dat ze bij de bank deze zaak maar eens zelf met haar moeten opnemen.

Ik douchte en kleedde me om in de slaapkamer, met een Netflix-serietje dabei. Vinden andere mensen altijd raar, vindt mijn Lief inefficiënt en is het waarschijnlijk ook, maar ik vind het chill, dus laat mij.

Vervolgens prevelde ik ongeveer vijf minuten lang zoete woordjes en diverse bewoordingen over zijn uiterlijke schoonheid tegen mijn kat like the crazy cat lady that I am.

Ik wandelde naar het centrum van Kortrijk en genoot van het feit dat ik dat gewoon kan, zeg, wandelen naar het centrum van de stad waar ik woon! Het zonnetje scheen zelfs and everything. Bij het station trapte ik voor de 486ste keer in mijn leven in de val van ‘mens met buitenlands accent vraagt vriendelijk of hij me iets mag vragen’, waarop ik mijn blanke medemensen op een positieve manier wil vertegenwoordigen en steevast glimlachend ‘NATUURLIJK!’ roep, klaar om de weg te wijzen of te vertellen hoe laat het is, en ik een beduimeld briefje in de handen gedrukt krijg met de vraag om geld te geven. Ik heb nooit cash bij me, dus dat zei ik ook, waarna hij vertelde dat er even verderop gewoon een bankautomaat is hoor, of hij efkes moest meegaan?

Toch maar niet gedaan.

Daarna ging ik naar Ace & Tate, omdat ik ontdekte dat het voorschrift van de oogarts na mijn laatste meting een whopping 1,25 punt in sterkte verschilt met wat ik al drie jaar draag – oepsie – en dat wellicht verklaart waarom ik ongeveer wekelijks moet zagen over hoofdpijn. Deze hipsterwinkel met hipsterbrillen bij uitstek verkoopt bijna uitsluitend GIGANTISCHE exemplaren die allemaal belachelijk veel te groot zijn voor mijn immer te klein hoofd, waardoor slechts één model (hun ‘most petite frame‘) een beetje bij mij paste. Ik ben echter te lui om veel winkels aan te doen en te gierig om naar een echte opticien te gaan voor een bril (die met mijn torische en extreem slechte ogen sowieso al snel zeer duur is), dus ik ben vrij zeker dat ik dat model gewoon neem. Ik draag mijn bril toch voornamelijk thuis en mijn Lief zit al met mij opgescheept, dus meh. Omdat ik geen brillenhoofd heb en een bovengemiddeld erge resting bitch face had op de foto’s die ik daar in de spiegel nam, plaats ik die hier toch maar niet.

Daarna ging ik naar Kaffee Renée, waar ik afgesproken had met de schoonzus van een vriendin voor een interview. (Ik maak namelijk een reportage voor Flair over mensen die veel sneller dan ‘normaal’ een grote stap in hun relatie hebben gezet. Daarvoor zoek ik nog specifiek mensen die snel zwanger werden, snel trouwden of snel een grote reis maakten/emigreerden. Holla at me als je die persoon bent/kent en eens in een boekske wil staan. Dank!) Ik was een uur te vroeg, dus dronk ik koffie en at ik een rodevruchtenmeringuetaartje (Scrabble-punten!) en werkte ik verder aan een ander artikel.

’s Avonds brak alle zottigheid uit, met drastische maatregelen voor de horeca en hamsteraars in de supermarkten, en vergat ik compleet om nog meer foto’s te maken. Vrijdagochtend ging ik nog snel naar de Colruyt voor ocharme vijf items, in een poging om de hysterische medemensen voor te zijn, maar blijkbaar hadden die allemaal massaal verlof genomen om naar de winkel te gaan, want ik stond alsnog een half uur aan te schuiven om – ik herhaal – vijf fucking dingen af te rekenen. Om me heen stonden mensen met karren waar zo ongeveer de halve winkel in lag. Ik heb mijn oogbollen bijna uit mijn hoofd gerold naar each and every one of them, met hun stapels wc-papier en flessen water (ALSOF HET WATER GAAT AFGESLOTEN WORDEN OFZO?) en hun karretjes vol bacteriën van de andere hamsteraars. Be-lach-e-lijk. En egoïstisch. En UGH. Ik werd er zo boos van, maar tegelijk ook zo lacherig, dat ik een soort Instagram live feed van mijn ergernissen maakte all day long, en het deed me goed om te zien dat er zoveel mensen ook gewoon chill en redelijk zijn.

Then again: als werkelijk niemand die ik ken toegeeft dat ze een hamsteraar zijn, waar komen al die hamsteraars dan vandaan? Stiekem hamsteren, het moet een ding zijn.

Bij thuiskomst stak de Krant van West-Vlaanderen in de bus, inclusief KW Magazine en een weekendbijlage, waarin een paar van mijn artikels prijkten. Daarbij wil ik wel graag vermelden dat dingen zoals “enkele knappe staaltjes street art” en “een route geknipt om straks te ontdekken” nooit van z’n leven uit mijn pen zouden rollen. Verderop staat er zelfs iets in de trant van ‘een leuke route met als doel om de leuke hotspots in de regio te ontdekken en er een leuke dag van te maken’, of zoiets wat duidelijk rechtstreeks van de toeristische dienst komt, en daar moest ik een beetje binnensmonds van kotsen omdat mijn naam erbij staat, maar tja, soms is het niet anders.

Gelukkig waren mijn katten nog steeds adorable as fuck.

Verder deed ik niet veel meer spannends dan schrijven en een paar deadlines halen. ’s Avonds kwam mijn Lief twee dagen vroeger dan gepland thuis, omdat de resterende shows van hun tour waren afgelast, en inmiddels had hij ook een hardnekkige snotvalling. Dan maar quarantainepizza besteld. Doctor Who gekeken. Vroeg naar bed gegaan.

Zaterdag ruimde ik op en maakte (een deel van) het huis schoon. Ik las een boek. Ik aaide mijn katten. Same old, same old. Ik voel me nog steeds allesbehalve ziek, dus het valt hier allemaal best wel mee. Ik hoop bij jullie ook – moge iedereen de komende weken plenty of steun en toeverlaat hebben, maar natuurlijk ook vooral plenty of wc-papier.

Stay safe!