De laatste weken kreeg ik nogal wat vragen en opmerkingen over mijn nieuwe bestaan als freelancer. Moet ik binnenkort maar eens een blogpostje aan wijden, dacht ik toen. En dan niet alleen maar het suikerspinroze ‘hoera!’-verhaal vol regenbogen en pony’s die het merendeel van de freelancers ophangt, zowel in het echte als (vooral) in het virtuele leven, maar ook de dingen die kak zijn.

Ik kan u in ieder geval al zeggen: freelancer zijn in coronatijden is best wel kak.

Zeker als je echt nét bent begonnen en dus niet het befaamde spaarpotje achter de hand hebt. Maar integendeel zelfs amper nog een spaarpotje die het klappen weerd is, want ook net verhuisd. HAHAHA. Fun times were had by no one.

Neen, lezers, ik overdrijf. Al bij al ben ik eigenlijk vrij kalm en gelukkig dezer dagen, ook al zijn het rare dagen. Ik woon nog steeds graag in ons huis – dat dankzij de extra vrije tijd van mijn Lief en het vriendelijk doch dwingend geformuleerde ‘klusjes die nu echt serieus wel eens moeten gedaan worden, vint’-lijstje van mijn hand nu ook al bijna helemaal in orde is – en in onze stad, ik vind onze twee pluizenballen nog steeds equal amounts of belachelijk lief en vreselijk irritant, en ja, ik doe mijn freelance werk ook nog steeds graag.

Sure, we keken er na de verhuis naar uit om ein-de-lijk eens vaak vrienden en familie op bezoek te krijgen en etentjes en spelletjesavonden te kunnen organiseren enal. Maar gezien het deze zomer toch van staycation wordt, schuiven we het allemaal wel even op. No biggie. Mijn Lief is inmiddels alweer helemaal beter, dus dat is ook top. Suckt het boodschappen doen nog steeds, ook al snap ik al een week niet meer waar alle hamsteraars al dat eten en wc-papier in godsnaam blijven steken in hun ondertussen toch al propvolle huizen? Ja. Maar vanavond eten we homemade pizza, dus all is well.

Qua werk weet ik niet goed wat het binnenkort zal geven. Ik weet dat ik me qua inkomsten in april en mei niet zoveel zorgen moet maken, omdat ik überhaupt dan pas betaald word voor al het werk dat ik deze en vorige maand heb verzet. Dat, hastn, is dus een van die freelance dingen die onnoemelijk kak zijn. Ik zit zelfs met een regeling die ervoor zorgt dat alle stukken die ik in februari heb geschreven, maar in maart worden gepubliceerd, pas begin april op de debetnota verschijnen waarop ik mijn factuur mag baseren – die een maand later betaald wordt. Da’s allemaal best even slikken als je al je hele werkende leven netjes elke 25ste een vast bedrag op je rekening hebt zien gedeponeerd worden, kan ik u verzekeren. 

Sinds mijn opstart als zelfstandige journalist en eindredacteur stroomden de opdrachten binnen, dus ik kan eigenlijk niet klagen. Ik vreesde in het begin om veel commercieel copywerk erbij te moeten doen, voor het spreekwoordelijke brood op de plank, maar da’s tot nog toe helemaal niet het geval geweest. Ik schrijf enkel redactionele artikels en reportages van het soort dat ik zelf ook graag zou lezen. Niks tegen commerciële copywriters, overigens, maar persoonlijk krijg ik spontaan huiduitslag van dingen als webcopy schrijven voor een of andere vage webshop of zo’n hyperenthousiaste blogpost tjokvol SEO-woordjes moeten proppen. En ik houd er ook niet zo van om me steeds weer aan iemand anders z’n tone of voice te moeten aanpassen.

De voornaamste reden dat ik blij ben dat ik nu niet meer in de reclamesector zit – ook al deed ik mijn job graag -, is dat ik nu de dingen mag schrijven die ík wil schrijven, op de manier die ik zelf wil. Ik miste het gevoel van ownership een beetje door constant voor adverteerders, creative directors en salesmensen te moeten werken. (Die aan het einde van de rit toch vooral willen dat je doet wat de adverteerder wil, want die betaalt, dus leuk dat je je mening even geeft, Talitha, maar neen.) Kortom: ik had geen zin meer in dingen maken voor anderen. Dus doe ik dat ook niet meer.

En aja, ik kies mijn eigen werkuren. Hoe geweldig is dat?! Toegegeven: op dat vlak hebben alle irritante #freelancelife-mensen van deze wereld wel keihard gelijk. Het is echt da bomb.

Wat currently dan wel vrij shitty is: de stroom opdrachten is aan het opdrogen. De nieuwsmedia doen het gelukkig wel goed, waardoor mijn twee dagen per week eindredactie voor de krant (voorlopig) nog steeds doorgaan. Maar de boekskes, jongens, die zijn in de war. En alle premies van de overheid voor de tijdelijk werklozen en zelfstandigen zijn tof en zo hè, en mijn linkse hartje steunt ze oprecht, maar als zzp’er (zelfstandigen zonder personeel, zoals ze dat in Nederland zo lekker helder noemen) zonder fysieke zaak die noodgedwongen dicht moet, heb je er geen zak aan. Terwijl je wel gewoon evenveel sociale bijdragen betaalt. Oftewel: nog iets dat bijzonder kak is aan het freelance leven. Je valt overal tussenin, maar betaalt wel lekker mee. Duimpje omlaag.

Ik weet dus niet hoe het precies zal gaan, de komende maanden, maar gelukkig is er altijd nog Harry Potter om eindeloos te herlezen wanneer ik eventjes zonder werk zit, zijn er pluizige katjes in mijn leven om te aaien en kan ik dit allemaal zitten typen aan een bureau in mijn eigen home office met flamingobehang en een straaltje zonlicht op mijn gezicht. En ben ik gezond. Dus ik klaag niet. (Maar toch wel een beetje.)

Maar toch vooral niet.