Want laten we wel wezen: de tijd dat er hier nog logisch gestructureerde verhalen verschenen in plaats van wat willekeurig bij elkaar geraapte dingen ligt al ver achter ons, nietwaar? (Ik doe in ieder geval graag alsof het ooit zo was.)

* Ik typ dit met mijn booty in een fonkelnieuwe, kanariegele fauteuil plus bijhorend bankje voor mijn – dezer dagen nog amper bewegende, maar bon – voeten. De lichtinval in mijn home office is ’s namiddags namelijk fenomenaal – in tegenstelling tot het hoekje van de woonkamer waar de zetel staat – dus wilde ik er al langer een leeshoekje installeren. Daarvoor had ik echter de IKEA nodig, want ik ben principeloos en arm, dus zijn de IKEA en de kringloopwinkel mijn beste vrienden for all things interieur. Beiden waren echter een paar weken gesloten, waardoor ik uitgebreid de tijd had om te beslissen dat ik een nieuw exemplaar wilde van onze Zweedse vrienden. Meer bepaald dé millennialzetel, die sinds het verdwijnen van de mintgroene variant (dé millennialkleur) vooral in de gele versie in menig twentysomething woonkamer prijkt. In eerste instantie wilde ik eigenlijk de fancy donkergroene variant in fluweel, om mijn home office ondanks het flamingobehang er toch een beetje als de professionele werkruimte van een volwassen vrouwmens te laten uitzien, maar toen wees mijn Lief me in de winkel op de flaws in dat plan met een welgemikte: “Aja, succes daarmee met twee katten.” Dus ging ik toch maar voor de hysterisch gele versie, zoals minstens drie leeftijdsgenoten in mijn kennissenkring. Boeit mijn flamingo’s en mezelve echter voor geen meter, want wij zijn content.

* Ik heb nog steeds werk! Mei is vooralsnog de minst drukke maand sinds ik fulltime freelancer ben, maar toch kan ik niet klagen. De afgelopen weken verschenen er een paar artikels in print met mijn naam erbij in de Flair en Krant van West-Vlaanderen; en vandaag normaal gezien zelfs vier in de nieuwe Steps. Ik blijf ook nog wekelijks eindredactiewerk doen en die afwisseling vind ik bijzonder fijn. Het moet gezegd worden: ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing of naar mijn vorige job terugverlangd.

* Ik bakte een taart en die was eetbaar. Eerlijk: ik ging voor een Victoria sponge cake met zomerfruit en het was toch vooral de kilo’s mascarpone-vanille-slagroom die ‘m gered hebben, want de biscuit was een beetje een love child van een spons en een baksteen. Maar hey, ik stond toch eens in de keuken en niemand moest spontaan huilen om het eindresultaat, dus ik noem dat een succes.

* Mijn Lief en ik ruimden op en kochten kastjes om al ons opgeruimde spul in te stoppen, waardoor het nu warempel lijkt alsof we niet nog maar een week geleden verhuisd zijn.

* Even snel te voet naar de apotheek werd uiteindelijk een begeleide stadswandeling met vrienden (op gepaste afstand) met een ijsje en een stralende zon.

* Ik verpotte een aantal planten voor de very first time in mijn leven en dat lukte. Ik vond het zelfs tof? En nu spurt ik elke ochtend naar various potten in huis om met mijn neus tegen de plant te checken of er al nieuwe blaadjes zijn, want ik heb nergens geduld voor.

* Skyperitieven met de schoonfamilie is een ding geworden. Ik vind dat wekelijks aperitieven sowieso eigenlijk een ding moet zijn in ons huis, dus bij deze is er een nieuwe traditie geboren.

* Een iets gezondere nieuwe traditie: ik wandel bijna elke dag naar de supermarkt en terug om pistoletjes voor de lunch, met een podcast in mijn oren.

* Als laatste West-Vlamingen op aarde samen met mijn Lief naar Bevergem gekeken (want staat op Netflix). Hard gelachen. Ongeveer even hard van gênante herkenning in elkaar gekrompen. Want ja, oh my god ja, dit is West-Vlaanderen. Of toch zeker de Westhoek. Het heeft z’n charmes – die herontdek ik nog steeds volop – maar jongens, even hard rol ik soms mijn ogen bijna uit mijn schedel tot helegans in de Leie.

* Krantenartikels lezen in de trant van ‘brandweer rukt uit om eendenkuikens te redden uit sluis’. Mijn hartje.

* FRIETKOTFRIETJES MET STOOFVLEES. (Het was al een paar maanden geleden.)

* Toevallig online een jurkje zien dat ik mooi vind. Erop klikken en zien dat het toevallig in de sale staat. Zien dat de webshop in kwestie toevallig ook nog een extra kortingscode van 20% aanbiedt die van toepassing is op mijn aankoop. En bovendien: zien dat het al volledig uitverkocht is in elke maat, behalve toevallig nog één enkel exemplaar IN DIE VAN MIJ. (Dat gebeurt letterlijk nooit: de skinny bitches plunderen steevast alles nog voor ik doorheb dat er ergens sale is.) Het als een teken van een onbestaande god zien en bijgevolg niet anders kunnen dan afrekenen.

* Op Instagram grapjes maken op Moederdag over mijn food baby en vervolgens twee dagen lang felicitaties krijgen van mensen die niet helemaal mee waren. Mijn grapje dan toch nog maar eens uitgelegd, voordat mijn moeder ineens massaal gebeld werd.

* Gratis mondmaskers van de stad Kortrijk krijgen. Aangesproken worden als Kortrijkzaan en mij nu ook al zo voelen (duuzd keer meer dan Antwerpenaar). En ook: het woord ‘Kortrijkzaan’. Hihi.

* In de categorie ‘iets minder toffere dingen waar ik niet te veel woorden aan wil vuilmaken’: hardnekkige doch mysterieuze gezondheidsklachten bij mijn Lief, katten die niet snappen dat de zetel geen krabpaal is, een buurman die vrolijk komt vertellen dat er hier eigenlijk wel veel ingebroken wordt maar het verder een leuke straat is, dikke krassen rijden in de bedrijfswagen omdat ik nu eenmaal in paniek raak in drukbevolkte parkeergarages, Domino’s die erin slaagt om onze nochtans wreed simpele bestelling toch maar weer eens volledig verkeerd te maken.

En hoe gaat het bij gulder?