Bijna dertig

Zo oud ben ik vandaag geworden. 29 jaar, oftewel al-bijna-dertig, oftewel verjaardagen zijn vanaf nu niet zo leuk meer als vroeger. Ik ben namelijk, jawel, een gigantisch wandelend cliché op dit vlak: ik kijk hoegenaamd niet uit naar dertig worden. En ja, ik weet dat dat helemaal nergens op slaat. Dertig is een compleet arbitrair getalletje om zoveel waarde aan te hechten. En toch doe ik het.

Eerlijk: die dirty thirty is pas een ding geworden in mijn hoofd toen ik eenmaal weer in België woonde en het gevoel kreeg dat ik met een flinke achterstand zat. In Amsterdam had ik er nooit last van, want toen leefde ik hetzelfde leven als everybody else van mijn leeftijd: in een appartement maatje schoendoos voor zo debiel veel geld per maand dat niemands spaarrekening echt een noemenswaardige bestaansreden had. Van het ene tijdelijke contract naar het andere hoppend, zonder pensioenregeling of enige extralegale voordelen whatsoever, in een stad waar broodjes gemiddeld 7 euro euro kosten en je geen takeaway cappuccino onder de 3 euro vindt. (Maar wat een stad!) Toen ik eenmaal in Antwerpen woonde, ging ik er op al die vlakken enorm op vooruit. Mijn appartement was groter en goedkoper, mijn boodschappenkarretjes werden elke maand lustig gevuld met de door mij inmiddels bijzonder geliefde maaltijdcheques en er werd zelfs een zo goed als gratis auto onder mijn gat geschoven, zomaar, bovenop mijn salaris. We konden ineens zelfs sparen voor een eigen huis (groter dan een schoendoos!!!) én een huwelijk. I mean: living the life.

En toch. Toch werd ik er nog steeds constant aan herinnerd dat ik laat was. En toch nog niet zover stond, in vergelijking met al mijn Vlaamse leeftijdsgenoten. Zij praatten over hypotheken afsluiten en tweede auto’s kopen alsof het met kleingeld gebeurde. Ze kregen baby’s en trouwden en verbouwden zomaar in hetzelfde jaar, alsof het niks was, en ik keek ernaar en snapte er niks van, want ik schoot al in paniek als er een dierenartsrekening van een paar honderd euro binnenkwam. Een paar honderd euro was (en is) voor mij veel geld, maar anderen praatten erover in termen als ‘jah, dat is eigenlijk niks hè’. Verwaarloosbaar. Heb je wel ergens rondslingeren. Maar niet enkel die relatie tot geld knaagde aan me. Want hoezo nam iedereen dat soort Grote Volwassen Beslissingen zo makkelijk, alsof het zo’n eitje was? Hoezo hadden al die anderen niet acute paniekskes bij het idee van een baby opvoeden of een bouwproject van een paar honderdduizend euro? Snapten zij dan niet dat ik al rode vlekken in mijn nek kreeg van alleen al het idéé dat ik elke lamp, elke vork en elk fucking servetje op mijn trouwfeest moest kiezen – let alone het ook werkelijk moest doen, dat naar voren lopen in een witte jurk terwijl iedereen naar me staart en ik vooral heel hard probeer om niet keihard op mijn muil te kletsen? When did everybody grow up so fast, en hoe, en waarom was ik nog niet zover?

Inmiddels zijn we een jaar verder en heb ik, totaal onverwacht, dat felbegeerde eigen huis. De bruiloft is nog een jaartje uitgesteld – dus dat scheelt een hoop stress – en ik ben ineens een vrij succesvolle zelfstandige geworden. Toch heb ik in de tussentijd nog steeds niet de magische sleutel tot het geheim ontdekt. Ik weet nog steeds niet of het een soort collectieve stoerdoenerij is, iedereen gewoon doet alsof ze het allemaal op orde hebben en het leven volledig snappen, of dat ik werkelijk zo mijlenver achterop hinkel in het land der grote mensen. Vorige week belandde er een rekening voor de onroerende voorheffing bij ons in de bus en ik moest googelen wat dat precies was en of dat grapje élk jaar terugkomt. Om maar te zeggen.

Enfin, ik kijk dus niet bepaald uit naar die grote dertig volgend jaar, omdat ik het gevoel heb dat ik dan alles al geregeld moet hebben, terwijl ik eigenlijk nog steeds van niks weet. Ik weet dat het allemaal overroepen is, dat het in mijn hoofd zit, dat de maatschappij en de media of whatever het me hebben aangepraat. Maar toch. Ik ben er gevoelig voor. En dit is mijn allerallerallerlaatste jaar als twintiger. Ik weet niet wat er tussen nu en die vervloekte volgende verjaardag nog allemaal gaat gebeuren – in de wereld of in mijn eigen wereld – maar ik ben benieuwd. Ik blijf mijn intuïtie volgen, dus we zullen het zien.

Right now leidt het mij in elk geval richting een gratis hotelkamer in het fanciest hotel in Kortrijk (jawel, op vijf minuten lopen van mijn deur, heerlijk decadent) met een uitgebreide wellnessruimte, en da’s meer dan dik oké. Vanavond bestellen we sushi met onze beste vrienden, maken we cocktails en kijken we vrijwel zeker weer veel te lang naar slechte reality tv met een zak snoep binnen handbereik. Lekker onvolwassen.

Happy birthday to me!

12 thoughts on “Bijna dertig

  1. Haha, volgens mij heeft dat ook een beetje te maken met het feit dat je van West-Vlaanderen bent? Ik heb dat gevoel toch ook heel hard bij mijn vriendinnen van de Kempen, waar iedereen precies ook mijlenver voor staat en een huis heeft en het idee van een baby niet mega-angstaanjagend vindt. Misschien een beetje die mentaliteit van ‘doe maar gewoon, doe al die dingen maar en zie maar dat je ze kunt doen, want dat is normaal’, zoiets? Mijn andere vriendenhoop is allemaal van rond het Brusselse, en daar heb ik dat gevoel dus veel minder. Die vinden baby’s heel cute maar ook eng, en weten ook niet wat onroerende voorheffing precies inhoudt (ik ook niet hehe). Maar hé, HAPPY BIRTHDAY!!!!

    1. Haha ja maar aan West-Vlaamse leeftijdsgenoten heb ik me nooit gespiegeld, die waren al huizen aan het bouwen toen ik net aan mijn derde studie begon en mijn weekmenu’s voor de helft uit ‘pizza in de microgolf’ en McDonald’s bestonden. Die lopen al jaren voor, dat is zelfs een gans ander universum 😉
      ’t Is bij mij begonnen toen ik in Antwerpen woonde, zelfs. Al mijn collega’s waren zo volwassen! En toen ik in Vilvoorde werkte had ik zelfs amper collega’s van mijn leeftijd (of jonger!) die nog huurden, ook zij die in Antwerpen of Brussel woonden hadden een eigen appartement en een auto en waren aan het verbouwen en weet ik veel wat allemaal. Weeeeeird.

  2. Spoiler alert, als je dat gevoel nu hebt, dan ga je dat over 10 jaar ook nog hebben. Want er zijn altijd mensen die ‘voor staan’. Maar moest het je troosten: ik word morgen 37, verhuis volgende maand eindelijk naar mijn eigen huis en heb een maand geleden een lief gevonden waarvan ik hoop dat het blijft duren. Ik vond 30 worden vreselijk en de voorbije 7 jaar heb ik dikwijls gedacht dat ik niet normaal was. Maar uiteindelijk zit dat gewoon in het kopje, want normaal bestaat niet.

  3. Gooh, op die dertig zijn inderdaad redelijk wat bijhorende mijlpalen die je al dan niet zou moeten behaald hebben, maar het mooie van de 30 is dat er toch ook wel veel variëteit is. Ik heb vrienden met baby’s en kinderen, ik heb er ook die (happy) single zijn. Ik ken veel mensen die bouwen of een nieuwbouw kopen, ik ken er ook die gewoon huren. Allemaal oké, het is vooral wat jijzelf nodig hebt.
    Geniet van je verjaardag (en van Parkhotel, gok ik :D)
    Oh en niet voort een oft ander: ik vond 31 worden eigenlijk nog iets erger, want 30 plakt tenminste nog tegen de twintigerjaren!

  4. Happy birthday! Als ik lees over alle stappen die je hebt gezet in het afgelopen jaar vind ik dat toch vrij volwassen klinken. Maar ik ken het gevoel. Vroeger dacht ik dat ik het leven ooit wel helemaal onder controle zou hebben. Inmiddels denk ik dat dat moment voor mij niet komt :’) Ik merk trouwens net als Lesley een verschil tussen mijn vriendinnen die in de stad wonen en de vriendinnen die in een klein stadje wonen. Het belangrijkste: you do you.

  5. Ik had dat gevoel ook heel erg toen ik 27 en 28 werd maar nu wel minder. Maar iedereen doet maar wat ze. Wij hebben hier nu een baby en ik kijk daar al eens naar en dan denk ik: Shiiiit ben ik nu ineens ook verantwoordelijk voor zo’n klein dutske?! Hoe moet da? En langs buiten lijkt het waarschijnlijk ook alsof wij alles op orde hebben terwijl wij ons avondeten aan onze salontafel opeten en ik een paniekaanval krijg bij ‘t gedacht dat ik bezoek krijg :p om maar te zeggen dat ge gewoon uw eigen ding moet doen en niet te veel naar een ander kijken ?

    Ah ja, en gelukkige verjaardag eh!

  6. Ja dat leven, daar rol je ineens in zonder dat je het beseft. Ik kreeg vroeger veel stress toen mijn vrienden onderling rentevoeten gingen vergelijken op hun woningleningen. Ik ben enorm gegroeid in de laatste 8 jaar, en die heb jij nog te goed! Ik kijk nu zelfs ergens uit naar die 40

  7. Nog een late gelukkige verjaardag! Ik werd dit jaar voor het eerst bijna 30 genoemd (ik ben net 27 geworden) en ik had het daar oprecht heel moeilijk mee. Dus ik snap je gevoel wel een beetje. Zolang je maar weet dat het leven geen finish heeft. Het gaat om het onderweg zijn – zie nu klink ik echt oud.

  8. Herkenbaar en ook weer niet. Op mijn 26 ofzo had ik een mega crisis, want “iedereen weet wat hij wil met zijn leven en ik nog helemaal niet!!!” Ondertussen zit ik aan 33, zijn er 2 kinderen bij, nen trouw en een bouwproject van een paar honderdduizend euro’s en kijk ik nog te vaak naar slechte reality tv met de chocolade binnen handbereik, me afvragend wanneer ik écht volwassen word. Die 40, daar kijk ik écht niet naar uit. Serieus, dan moet ik écht wel mijn shit together hebben!

    O ja, een gratis hotelkamer in wereldstad Kortrijk? Je hebt het al verder gebracht dan ik! ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *