Lockdown deel twee: een bloemlezing

Ik zou graag weer eens wat vaker bloggen – écht bloggen, als in: niet alleen maar columns doorplaatsen met hier en daar een extra zinnetje er tegenaan gesmeten – maar elke keer geef ik het bij voorbaat al op, omdat ik het gevoel heb dat ik eigenlijk niets te melden heb. Mijn dagen zien er immers al enige tijd keihard hetzelfde uit. Ik knipper met mijn ogen en ineens is het alweer vrijdag, terwijl het toch net gewoon nog zondag was?

Then again: wat betekent een weekend dezer dagen nog? Ik sta niet eens meer met een wekker op. (Ik ben inmiddels al zo oud en saai dat ik fysiek toch niet meer in staat ben om echt uit te slapen.) En een skinny jeans, hoe voelt dat ook alweer? Ik werk wel nog steeds, maar uitsluitend thuis. Alle redacties zijn dicht, evenals de koffiebars. Interviewen gebeurt via telefoon of Zoom, niet vaak meer in levende lijve. Om maar te zeggen: ik ga pretty much nergens meer heen. Elke middag maak ik een wandelingetje richting de bakker, maar veel verder reikt mijn contact met de buitenwereld niet meer. (Ik weet het, dit klinkt extreem zielig en melancholisch en het enige wat nog ontbreekt is de tiniest violin in the world playing in the background, maar zo is het niet bedoeld. Ik kom gewoon niet zo vaak buiten, want ik heb geen hond en geen kinderen en geen conditie, dus ja. Ik weet niet hoe ik het minder triestig kan beschrijven, maar het valt eigenlijk wel mee hoor.)

Verder lees ik boeken en tijdschriften, kijk ik RuPaul’s Drag Race (nu weer eventjes All Stars), speel ik met mijn katten, check ik elke dag of mijn planten en stekjes al gevorderd zijn in het bladeren dan wel wortels groeien, speel ik videogames, drink ik veel matige koffie (dromend van het nieuwe grotemensenapparaat met echte bonen en verse melk dat ik op Black Friday wil kopen like the bijnadertiger that I am) en eet ik te veel chocolade (en krijg daar standaard puistjes van).

Tja, waar moet een mens die heelder dagen thuis zit het dan in godsnaam over hebben op haar langzaam in slaap sukkelende blog?

Een bloemlezing.

Die keer toen ik 29 werd, een maand geleden

Op mijn verjaardag keek ik Breakfast at Tiffany’s, zoals elk jaar, en at ik taart. ’s Avonds aten we takeaway sushi met vrienden en om vijf minuten voor de avondklok renden we terug naar ons hotel, waar ik dankzij een vermelding van de tv-presentator in de quiz waar ik in zat, een nachtje gratis mocht logeren.

Diezelfde dag spendeerde ik ook een uur bij de dierenarts omdat bovenstaande zielige fluff ball ineens bloed plaste. Blaasontsteking, kan gebeuren. (Maar graag wel niet meer op mijn verjaardag.)

De koptelefoon die mij zomaar werd toegestuurd

Ik kreeg onverwachts een pakketje van Storytel met een abonnement van enkele maanden en een draadloze koptelefoon met noisecancelling. (Waarvoor bedankt nog!) De koptelefoon is de max én perfect om mijn interviews mee te transcriberen. (Helaas is ie nog niet in staat om mijn stem en mijn lach te veranderen in iets waarvan ik niet spontaan achter het behangpapier wil kruipen. One would think dat je daar na bijna een jaar als journalist aan gewend zou geraken, but one would be very verkeerd.) Het abonnement heb ik nog niet uitgeprobeerd, maar de dozen waren alvast goedgekeurd door de katten des huizes, die zich er drie dagen lang kostelijk mee geamuseerd hebben. (Lees: door het tot confetti te vermalen. Kleine monsters zijn het.)

De belastingdienst

Ik had ruzie met de belastingdienst, en nog niet zo’n klein beetje. Op een wondermooie dag viel er namelijk een herberekend aanslagbiljet voor 2018 in de bus met de mededeling dat ik zomaar eventjes 5.000 euro mocht neertellen, alstublieft, dank u wel. Helemaal in paniek en op de rand van tranen belde ik de desbetreffende belastingmevrouw op (die gelukkig niet zo nors en streng en moe van het leven was als ik had verwacht van iemand met die job), die me uitlegde wat er aan de hand was. Ik zal u alle fiscale details besparen, maar het ging over mijn inkomsten in het bijzondere jaar 2018, waarvan ik zes maanden in Nederland woonde en zes maanden in België. Om de aangiftes in beide landen correct in te vullen en precies deze situatie te vermijden, hadden mijn Lief en ik in 2019 urenlang aan de telefoon gehangen met beide belastingdiensten, wat achteraf gezien dus een extreem nutteloze besteding van onze tijd is gebleken.

Het Koninkrijk België vond dat het recht had om belastingen te heffen op inkomsten in Nederland waarop ik destijds al belastingen had betaald en ik vond van niet, want whaddaflyingfuck. Uiteindelijk moest ik bewijzen dat ik die eerste zes maanden van dat jaar wel degelijk fysiek in Nederland aanwezig was, met een hele waslijst aan dingen die geen enkel weldenkend mens twee jaar na een internationale verhuizing nog heeft, zoals bankafschriften (van een opgeheven Nederlandse rekening?) en een kopie van mijn werkagenda (die enkel in digitale versie bestond op een Gmail-account van een bedrijf waar ik allang niet meer werk?).

Na veel vijven en zessen kon ik toch wat dingen bij elkaar schrapen, zoals facturen van mijn Nederlandse nummer (ook al bestaat dat al twee jaar niet meer, thank fuck voor dié excellente klantenservice), ons huurcontract, een attest van mijn oude werkgever dat ik wel degelijk destijds braafjes elke dag op kantoor was verschenen en facturen van bol.com die lieten zien dat ik consequent veel te veel dingen bestelde maar die wel liet leveren op hetzelfde Nederlandse adres. Na een week lieten ze weten dat, oké, het misschien toch niet helemaal eerlijk was om zoveel belastingen te proberen heffen, maar ik toch nog 1.300 euro moet betalen want blablabla andere fiscale onzin, in één keer, zo snel mogelijk, dag en bedankt hè.

Life tip: verhuis nooit naar een ander land op 30 juni of 1 juli. Worst idea ever.

Dat ik al veel boeken heb gelezen dit jaar

As we speak zit ik al een boek of acht over het aantal dat ik dit jaar wilde lezen. De combinatie van lockdown en freelance (thuis)werken zorgde ervoor dat ik dit jaar meer tijd om te lezen en daar heb ik gretig van gebruikgemaakt. Daarnaast coördineer ik sinds een maand of twee ook de boekenrubriek bij Humo, a.k.a. all the free books that I want en nog eens betaald worden om erover te zagen ook. (Al recenseer ik zelf vooralsnog amper, dus neen, die vernietigende recensie van Troubled Blood laatst was niét van mij, neen.) Mijn leven bestaat dezer dagen dus voor een groot deel uit boeken en da’s dik oké.

Dat ik lokaal winkelen ontdekt heb

Het is moeilijk te geloven voor de doorsnee Belg die z’n hele leven lang, waar hij in dit land ook gaat wonen, zo goed als altijd toegang heeft tot minstens één warme bakker in een straal van 2 kilometer rond z’n huis, maar in Nederland had ik dat al die jaren niet. In de steden haal je brood gewoon in de supermarkt. Als je geluk hebt wordt het ter plekke afgebakken – zoals in de meeste Albert Heijns – maar dat betekent niet dat het vers is. Het wordt ook standaard verpakt in plastic en smaakt meestal naar wattenschijfjes. En van die goddelijke luchtige boterpistoletjes op zondagochtend? Vergeet het.

Sinds kort heb ik mijn favoriete warme bakker of all time ontdekt, op wandelafstand van ons huis, en ik ben al een trouwe bezoeker. De pistoletjes zijn precies zoals ik ze graag eet, de taartjes en chocolade to die for, en ze verkopen nog eens de beste zelfgemaakte pannenkoeken ook. LOVE.

Tijdens de lockdown is het belangrijker dan ooit geworden, dat lokaal winkelen, maar ik merk dat ik het ook best wel leuk vind. Van mijn Lief kreeg ik bijvoorbeeld een boekenbon van Theoria – altijd goed. En mijn mama nam me mee naar een klein winkeltje in Poperinge (of all places) met zelfgemaakte oorbellen, waar ik drie paar mocht uitkiezen. Nu krijg ik bij dat soort winkels meestal spontaan visioenen van duidelijk zelf in elkaar geknutselde juwelen met pastelkleurige kralen en parels en plastic bloemen van het soort dat veel vrouwen mooi schijnen te vinden maar waar ik buikpijn van krijg, dus had ik me al voorbereid op de schier onmogelijke taak om iéts te vinden dat ik niet-helemaal-lelijk vond. Maar het tegendeel bleek waar: ik had zelfs moeite met kiezen. Ik ben lately namelijk nogal into grote plastic 80s-achtige oorbellen in rare kleuren en yep, die hadden ze. Achteraf was ik er dubbel zo blij mee, omdat ik weet dat ze uniek zijn én ik er de sympathieke mevrouw van het kleine onafhankelijke winkeltje mee heb gesteund.

On the same note: mijn schoonbroer heeft na een jaar lang zwoegen onlangs Ieper verblijd met haar eigen Lokaalmarkt, en het is extreem tof en zwaar de moeite. Ga daar heen!

Dat programma met die gemaskerde zangers

Ik had nooit gedacht dat ik dit nog zou zeggen – en al zeker niet toen ik in mijn vorige job al een briefing over dit nieuwe zotte vtm-programma kreeg, inclusief hysterische filmpjes uit de oorspronkelijke Koreaanse versie – maar ik heb elke week trouw naar The Masked Singer gekeken.

Ik kijk amper vtm. Ik heb een enorme hekel aan talentenjachten en programma’s met zingende mensen en/of een jury van BV’s die irrelevant commentaar leveren. Ik heb mijn buik al lang vol van steeds hetzelfde kringetje BV’s dat op het scherm verschijnt. Maar toen de eerste aflevering werd uitgezonden, was vriendin L. net op bezoek, die het wel graag wilde zien. Dus keek ik mee. En toen op het einde Bart Tommelein uit het pak kwam, was ik hooked. (Ik was toen nog in de veronderstelling dat het allemaal zotte reveals zouden zijn en niet weer allemaal dezelfde BV’s en DPG-gezichten, maar bon.) Vervolgens keken we elke vrijdag samen. De liedjes waren veel te MNM-ig, de verbazing veel te hard gespeeld, de spanning te kunstmatig opgevoerd, maar toch genoot ik er altijd wel van. Aan het einde van de week kijken naar hersenloze spektakeltelevisie met popcorn en cava, onder een dekentje met een goede vriendin? Awel ja. Goed plan, zeg ik u.

(En zeggen dat ik vroeger nog een béétje cool was, hastn.)

10 thoughts on “Lockdown deel twee: een bloemlezing

  1. Wie had gedacht dat ik ooit zou zeggen, dat jouw leven tegenwoordig héél sterk op het mijne lijkt? Met uitzondering van de kat (al had ik dat wel gewild!). Dus ik voel me nu ineens weer héél jong. Thanks for that!

  2. Heel herkenbaar dat eerste. Alle dagen lijken op elkaar en toch vliegen die weken. Ik kan er niet over dat we ei zo na december zijn! Maar ik heb ook al gemerkt dat als ik mezelf er toe zet om te schrijven over de afgelopen weken, ik precies toch meer kwijt wil dan verwacht. Waarschijnlijk ook zaken die ik anders terloops eens aan iemand zeg, maar nu de kans niet meer toe krijg ?

    Ow, jaloers op het Storytel cadeau en het feit dat het (voor een deel) je job is boeken te krijgen. Zalig!

    1. Waar is heel 2020 naartoe, maar serieus?
      Ik dacht eerst ook dat het een droomjob was om constant boeken toegestuurd te krijgen, tot ineens meer dan een dozijn uitgeverijen besloten om me élke week een pakket met pretty much alle nieuwe boeken te bezorgen. Leuke boeken, maar ook boeken over menopauze of zware Duitse filosofie uit het interbellum. En bpost haatte mij echt. Toen heb ik toch een vriendelijk mailtje gestuurd met de boodschap om me niet zomaar van alles meer te sturen, maar enkel de titels die ik zelf aanvraag 🙂

  3. Hahaha die facturen van Bol deden mij een beetje lachen. Zo zou ik inderdaad ook kunnen bewijzen dat ik ergens woon haha. Ik heb mijn boekendoel ook ruimschoots gehaald. Het stond ook maar op 12, maar ik heb er 21 of zo en dat is echt veel voor mij. Also: toffe oorbellen!

    1. Ik moest voor het werkgeversattest dus ook echt mailen en vragen: “Hallo, werkt er hier überhaupt eigenlijk nog iemand die mij nog kent van toen…?” :’)

      Mijn goal was 30 boeken en ik heb er al 38, holy crap! Vond het wel chill om es mijn doel met zoveel overschot te halen, zo kan ik ook eens tijd maken om boeken te herlezen. (Normaal voel ik me daar altijd schuldig over omdat er nog zo’n to-read pile ligt…). En deze keer zelfs iets anders dan Harry Potter, whaddayaknow.

  4. Dat is echt weer zo’n typische België verhaal hé. Zo stom dat je dan heel veel tijd moet steken in het aantonen dat jij wel met alles in orde bent en dat zij het niet deftig hebben nagekeken. Kon je dan nadien maar een soort schadeclaim eisen voor het moeten zoeken naar oude facturen en contacteren van voormalige werkgevers. Een schadeclaim in de vorm van minder belasting te moeten betalen of elk weekend aan huis geleverde pistolekes van je favoriete bakker of zo.

    1. Geen idee hoe ze heten maar zit op een hoek in de Marksesteenweg (5 min wandelen vanaf het Magdalenapark, richting Marke). Ik eet mij ziek aan de pistoletjes maar het brood heb ik eigenlijk nog niet getest ?

  5. Omg dat belastingsverhaal, ik zou zoo hard freaken. Bij mij was er dit jaar een komma verkeerd gezet waardoor ik maar 2,86 woonlening had ik ingebracht in plaats van het hondervoudige. Toch een klein verschil. Maar ook ik kreeg een super vriendelijke man aan de lijn die me uitlegde wat te doen en binnen de week was het opgelost!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *