Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Clichécheck #6

Het cliché: West-Vlamingen zijn gesloten en afstandelijk.

Op mijn 17de verhuisde ik moederziel alleen naar Amsterdam. Mijn eerste week daar voelde als een warm bad. Ik werd er verwelkomd alsof ik er al jaren woonde, zelfs al had ik een ander accent en nog nooit van mijn leven een kaasschaaf gezien of zwarte drop gegeten. (Tip: probeer het niet. Is smerig.) Nederlanders zijn op dat vlak erg Amerikaans: spontaan en sociaal, vol enthousiasme bij elke nieuwe ontmoeting, met een sterke neiging om je na vijf minuten al te knuffelen en je tot hun allerbeste vriend uit te roepen. Als je zoals ik echter van 100% Westhoekse makelij bent, ben je zulke omgangsvormen niet gewend.

Door de jaren heen zag ik dat contrast steeds sterker. Wanneer ik nog eens naar de bakermat reisde, bijvoorbeeld. In de trein Amsterdam-Antwerpen heb ik meer dan eens boeiende gesprekken gevoerd met wildvreemden die me ineens aanspraken. In de trein Antwerpen-Ieper belandde ik steevast in een doodse stilte, waarin mensen zelfs de conducteur niet begroetten. Nog een voorbeeld: als je in Nederland iemand ziet die je kent, omringd door vrienden die jij niet kent, dan begroet je iedereen individueel door een hand te geven en jezelf voor te stellen. In West-Vlaanderen knik je eens vlug in hun gezamenlijke richting, als ze al geluk hebben en je ze niet gewoon straal negeert, want je kent die mensen toch niet.

Je zou kunnen concluderen dat wij een asociaal volkje zijn. Mensen die we niet kennen, trakteren we niet meteen op onze breedste glimlach en een spontaan praatje. Integendeel: onbekenden krijgen vooral een flinke portie wantrouwen. Dat is waar. Maar wat ik doorheen de jaren ook heb geleerd, is dat áls je eenmaal tot het hart van de West-Vlaming bent doorgedrongen, je daar ook bijzonder goed zit. Menig Nederlandse vriendin die me ooit tot BFF uitriep, hoor ik nu al lang niet meer. Maar de West-Vlaamse vriendinnen uit mijn jeugd? Die zijn er na al die jaren nog steeds. En geloof me: daarvoor ruil je met plezier zelfs een stad als Amsterdam in.

Het oordeel: waar. We zijn niet de makkelijkste mensen om te leren kennen, maar als je eenmaal ons hart verovert, heb je geen betere vriend dan een West-Vlaming.