West-Vlaanderen voor behinners (9)

instagram route kortrijk

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Clichécheck #9

Het cliché: West-Vlamingen begroet je met drie kussen.

Een onverwacht voordeel van de coronacrisis is dat er niet zoveel manieren meer zijn om elkaar te begroeten. De enige overgebleven opties zijn een elleboogtik, een zwaai of een ongemakkelijke ‘hey’ waarbij je niet goed weet wat je met je handen moet doen. Veel beter dan de eindeloze mogelijkheden die er vroeger waren, als je ’t mij vraagt.

Nee, dan was het toch makkelijker toen ik in Nederland woonde. Daar is er slechts één begroeting mogelijk als je iemand ontmoet: een hand geven. In het begin leek mij dat extreem formeel – iets wat ik alleen maar bij een bezoek van de premier zou doen of zo. Maar in Nederland doe je het standaard als je iemand ontmoet, van je schoonvader en je kapper tot je nieuwe collega’s. Maakt niet uit of ze 16 of 60 zijn en in welke context je ze ziet.

Ik heb het toch wel echt moeten leren. De eerste keer toen ik in de lift in mijn flatgebouw in Amsterdam een buur tegenkwam, stelde hij zich spontaan aan mij voor, waarop ik bijzonder opgelaten een beetje stond te kijken en ‘hallo’ te mompelen. Nu blinken wij West-Vlamingen sowieso niet echt uit in uitbundigheid bij vreemden, maar omdat de hypersociale Nederlanders niet weten dat dit onze basiscommunicatie is, komt het op hen ronduit onbeschoft over. Dus leerde ik mezelf snel aan om bij elk onbekend gezicht automatisch mijn hand uit te steken.

Inmiddels verkies ik zo’n standaardbegroeting boven de vreselijk irritante gewoonte in West-Vlaanderen om in een split second te moeten beslissen of men verwacht dat ik een hand geef/een kus geef/twee kussen geef/drie kussen geef/eens ongemakkelijk sta te zwaaien/helemaal niks doe. Het lijkt per persoon, per gelegenheid en per regio te verschillen. En toch beweren niet-West-Vlamingen steevast dat ‘jullie er drie geven, hè’? Geloof me, ik betwijfel of er hier iémand is die deze compleet ondoorgrondelijke etiquette onder de knie heeft. Nee, geef mij dan maar de gemompelde mondmaskergroet met elleboogtik dezer dagen. Lekker duidelijk én coronaveilig.

Het oordeel: niet waar. Al hebben we altijd nog de drietrapsgroet: “Ah heuj, oewist? Jezietergoedut. En oewist tus?”. Steevast een succes in de westelijke contreien. 

 

 

6 thoughts on “West-Vlaanderen voor behinners (9)

  1. Ik ben ook helemaal niet voor ‘getot’ en ik schrok me een ongeluk toen het bij de familie van mijn vriend plots zelfs vier kussen waren (ik denk bij zijn schoonbroer en die is van Rekkem).
    Dat niet meer moeten fysiek begroeten vind ik het enige voordeel aan de pandemie.

    1. Maar ja, heb dat ook al gehad! Zo awkward altijd, want dan ga jij alweer weg en staat de ander daar nog met zijn kaak gepresenteerd :’) Maar toen ik de eerstvolgende keer besloot om ook maar direct vier te geven, was ík ineens die persoon en dacht de ander: ‘amai, die blijft maar doorgaan’. You just can’t win, zeg ik u.

  2. West-Vlaming hier en ik HAAT dat kussen. In dat opzicht is corona goed 😉
    Ik vind het eigenlijk vreemd dat ze buiten West-Vlaanderen denken dat wij doorgaans 3 kussen geven, ook bij een eerste ontmoeting, gezien wij toch eerder een gereserveerd en blijf-uit-mijn-persoonlijke-ruimte volkje zijn…. Of is dat alleen ik?

    1. Hmm, goed punt! Ik denk dat het misschien te maken heeft met het feit dat we aan Frankrijk grenzen, waar alles en iedereen altijd gekust wordt?

  3. Amai van mij mag dat kussen gewoon voor altijd afgeschaft worden. Ik vind dat gewoon een beetje viezig eigenlijk. Bij mijn schoonfamilie moet iedereen gekust worden op een feest, bij mijn familie kom je binnen en je steekt gewoon uw hand eens op ‘jooooo we zijn er’ en all is good. Dat is meer mijn manier. Dat vind ik dan ook wel een voordeel aan die kutcorona.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *