Updates van het leven van een luie blogger

(Spoiler: die maakt gewoon een lijstje.)

Dingen die me blij maakten

* Raar maar waar: mijn belastingaangifte. Als startende freelancer heb je geen flauw idee hoeveel belastingen je zal moeten betalen, wat bijzonder frustrerend is voor iemand die YNAB’t en dus al haar inkomsten meteen over allerhande potjes verdeelt. En dus deed ik maar wat. Nu mijn boekhouder mijn belastingberekening gemaakt heeft, blijk ik nogal vrijgevig te zijn geweest naar het potje ‘belastingen’. Oftewel: ik heb eigenlijk meer geld over dan ik dacht. Een dergelijk gevoel komt ongetwijfeld slechts zelden voor in een mensenleven, dus allow me om me er toch efkes in te wentelen.

* Totaal ongerelateerd want voorgaand aan bovenstaande heuglijke ontdekking: allemaal nieuwe spullen in ons huis! Hoera! Na jarenlang huren en in dure steden wonen hadden mijn Lief en ik de afgelopen tijd eindelijk eens wat budget om te investeren in een paar kwaliteitsmeubels, ter vervanging van de leftovers uit mijn studententijd die we al jaren meesleepten. Het inmiddels al compleet doorgezakte rode studentenkamerkastje uit de IKEA waar onze tv van 45 kg op stond, is vervangen door een massief houten exemplaar met zwaar vintage Mad Men feel (afgeronde hoeken en schuine pootjes en alles). In plaats van een ancient koelkast (energielabel A) waar ongeveer drie kroppen sla en een fles cola in paste wordt onze keuken nu ingepalmd door een gigantisch metaalkleurig exemplaar met vriezer, die we na een week al per ongeluk hebben gedoopt met een imploderende (en niet zo goed afgesloten) fles cava binnenin. Maar het allerallerallergelukkigst werd ik persoonlijk toch van onze salontafel. Geen krakkemikkig kringloopexemplaartje meer, maar een volwaardig houten ding met – hou u vast – twee lades en een plankje voor al onze brol. LADES, MENSEN. Die had ik nodig in m’n leven, and I didn’t even know. Wat een heerlijkheid.

Dingen die me blij maakten op een minder kapitalistische manier

* Een Instagramvriend in ’t echt ontmoeten. Sterker nog: het was niet eens awkward! En dat voor twee mensen die hoofdzakelijk bonded via chatberichten over onze gedeelde social anxiety en algehele awkwardness in het leven.

* Interviewees die blij zijn met hoe ik hun verhaal heb verteld en hun woorden heb weergegeven. Toch altijd wat spannend.

* Een vast contract aangeboden krijgen door Humo. Jawel, kindertjes, na een jaar en een klets freelancen stap ik alweer het leven van de loonslaaf in. Financieel maakte het volgens mijn boekhouder (die ik tot drie keer toe de meest pietluttige berekeningen heb laten maken om toch maar zeker te zijn, arm mens) immers amper uit. En Humo is waar ik wilde eindigen, ooit, dus dat ik die kans nu al krijg was voor mij véél belangrijker dan wat voor statuut ik precies heb. (Dat elke journalist die ik sindsdien heb gesproken mij op het hart heeft gedrukt dat een vast contract in deze branche bijzonder zeldzaam is geworden en me nog net geen ongelofelijk dwaze kalle noemde als ik het weigerde, heeft er misschien ook wel een klein beetje bij geholpen.)

* Mijn moestuinplantjes van de Albert Heijn. Vroeger al eens geprobeerd, in Amsterdam, maar steevast faliekant mislukt. En nu, jongens: gi-gan-tische sperzieboonplanten. Weelderige koriander. Zotgrote peultjes. Enthousiaste wortels. Hyperactieve spinazie. Echt, zo tof. Nu alleen nog een tuin om ze in te kunnen planten. (Oftewel: ik heb mijn Lief de opdracht gegeven om een grote plantenbak te bouwen voor op onze zulle waar wel veel zonlicht zit.)

* Een van onze katten was een week lang redelijk ziek en weigerde te eten. Na drie bezoekjes aan een compleet met verstomming geslagen dierenarts (want: uit alle tests bleek hij kerngezond?) stond er op maandagochtend een kijkoperatie ingepland, waarop meneer een half uur voor de afspraak doodleuk weer begon te eten alsof er nooit iets was gebeurd. Mysterie dus niet opgehelderd, maar sindsdien is hij weer helemaal alive and kicking and fretting his head off.

Dingen die me danig in de war brachten

* Vegan spaghetti. Dat zat zo: op een van de eerste avonden dat de terrassen weer open waren en het nog niet helemaal kutweer was, wilden mijn Lief en ik uit eten gaan, en ik had immens veel zin in spaghetti. Het terras van het restaurant met naar verluidt de allerbeste spaghetti van Kortrijk en omstreken was echter niet overdekt (en de hemel was toch een tikje alarmerende tint grijs), dus stelde hij een andere plek voor. Ik koos er voor spaghetti, niet wetende dat die volledig vegan was. Was het niet te vreten? Dat nu ook niet. Het was best lekker. Maar was het de vettige, dikke, rijke, heerlijk met gesmolten kaas aan elkaar klevende plakkerigheid waar ik op dat moment van droomde? Neen. Het was iets tomatigs met noten (?) en géén kaas (???).

* Ons pleegkatje. Weet je nog? Dat werd beter. Steeds beter. Speelde al, knuffelde graag, ging op ontdekking in onze garage. Na drie weken intensieve verzorging kreeg ze van de (eveneens positief ingestelde) dierenarts groen licht om naar haar nieuwe baasje te verhuizen. Een week lang kregen we elke dag foto’s doorgestuurd van een zielsgelukkig katje in haar nieuwe gouden mandje. Op dag 7 zelfs knuffelend met haar baasje in de zetel. En op dag 8 werd ze ineens doodziek wakker, waarna de dierenarts helaas moest melden dat er geen goede vooruitzichten waren. Haar baasje besloot – terecht – om haar te laten inslapen, omdat ze pijn had en zoveel beter verdiende. En dat was klote. En wij hebben traantjes gelaten. Maar ik zou het zo weer opnieuw doen. Beter je laatste vier weken doorbrengen met liefde en verzorging, om daarna zachtjes in te slapen, dan zomaar doodgaan op straat because nobody gave a fuck. (Dat ze dat eens op een tegeltje zetten.)

Dingen die ik ontdekte

* Mijn eerste grijze haar. Vond mijn Lief hilarisch. Ik iets minder.

* Hoe dode mensen er van dichtbij uitzien, op de expo Real Bodies in het Sportpaleis.

* De entertainmentwaarde van Blind Gekocht en hoe hard ik precies kan roepen naar random mensen op tv.

Dingen die ik herontdekte

* De bibliotheek! Het is er wel nogal zoeken naar Engelstalige boeken, helaas, maar wat Stephen King betreft kan ik niet klagen en in de Nederlandstalige sectie herontdekte ik ook Hendrik Groen.

* Het gevoel van een reis boeken. Het urenlange vergelijken op Booking.com en hoe hard ik dat eigenlijk haat (was ik compleet vergeten). De ongelofelijke hoeveelheid aan extra kosten die vliegtuigmaatschappijen nog eens bovenop hun redelijk geprijsde tickets smijten (maar oké, alles voor het milieu en zo). Maar ook: de voorpret! Het kwijlen op Google Images van de lokale keuken en witte stranden en blauw water en kleurrijke steegjes! Het ineens beseffen dat je onbetaald verlof zal moeten nemen voor die paar dagen omdat je het voorgaande jaar zelfstandige was en het Belgische systeem nu eenmaal compleet achterhaald en klote is! Aahhh, memories, zeg. (Voor de liefhebbers: het wordt Malta deze zomer, zie bovenstaande foto.)

* Mijn talent om bij De Mol steevast de winnaar aan te duiden. Al zes seizoenen de onverslagen kampioen, ik. (En er steeds van overtuigd dat ik het deze keer wél juist heb, ja. Inclusief de actual Mol nooit van m’n leven verdenken. Ik weet ook niet goed hoe ik het doe.)

Dingen die me eerst blij maakten en toen niet meer

* De zomerversoepelingen, want die betekenden in eerste instantie dat we dan toch konden trouwen eind augustus, tot bleek dat ons feest aan de horecaregels zou moeten voldoen. Als in: maximaal met vier aan tafel, mondmaskers dragen als je rondloopt, geen dansfeest, om tien uur iedereen naar huis. Dat is simpelweg niet het trouwfeest dat we willen en dus moesten we het nog maar eens verplaatsen.

Dingen die we eindelijk regelden om ooit eens getrouwd te geraken

* De ringen. Waren we eigenlijk een klein beetje vergeten. (Zou ook bijzonder typisch voor ons geweest zijn, op je trouwdag daar staan en ineens beseffen dat je geen ringen hebt.) Gelukkig zijn wij van die mensen die 99% van het standaardaanbod lelijk vinden en dus heel snel kunnen kiezen, zonder nog maandenlang te hoeven twijfelen. Was dus op een uurtje gepiept.

* De uitnodigingen. Nu we toch redelijk zeker mogen zijn van onze nieuwe datum (in het najaar), zijn we de zoektocht gestart. En boy, oh boy, was me dat een bevalling. Het blijkt extreem moeilijk te zijn om een huwelijksuitnodiging te vinden die niet wit, roze of pastelkleurig is, zonder hartjes, bloemetjes en/of krullerige letters. Met alle respect voor wie daar wel wild van wordt, maar die klassieke trouwstijl past simpelweg niet bij ons. (Hetzelfde geldt overigens voor bloemen, decoratie, bruidsmeisjesjurken,… Als je niet wit, roze of een pastelkleurtje wil, is het duuzd keer moeilijker.) Na heel wat vruchteloos zoeken vonden we ein-de-lijk een ontwerp dat helemaal onze smaak is. De proefdruk was alvast veelbelovend, dus binnenkort bestellen we de hele batch en gaat alles op de post. PRECIES VOOR ECHT INEENS AMAI. 

 

Photo source: bay.com.mt

10 thoughts on “Updates van het leven van een luie blogger

  1. Amai ja, wat is dat met trouwringen? Ik vond die bij de juwelier ook allemaal spuuglelijk. Wij hebben nu hele cheape gekocht (maar wel mooie uiteraard) om het dan later voor echt te doen als we er genoeg geld voor hebben. Idem voor ons feest. Wij doen eind juni een kleine barbecue in onze tuin met alleen onze ouders, broers, zus en partners en dan nog eens voor echt binnen een jaar of vijf, ook als we genoeg geld hebben (in dat opzicht komt corona ons wel goed uit).

    1. Wij hebben ook redelijk cheape gekocht, eerst wilde ik zelfs gewoon zilver doen maar toen ik las dat die wel echt niet zo lang mooi blijven als wit goud hebben we toch voor dat laatste gekozen. Mijne met hele kleine steentjes, maar geen diamanten. Kweenie, ergens vind ik die ring minder belangrijk dan mijn verlovingsring, ofzo? Die betekent somehow meer voor mij, dus wilde ik ook niet te veel geld aan de trouwring hangen. Maar inderdaad, op zich kan ik later wel nog een duurdere kopen als ik er op een gegeven moment toch spijt van heb. Eigenlijk nog niet eens bij stilgestaan, goed plan!

  2. Proficiat met je vaste job bij Humo! ?

    Malta ? wij gingen er twee, bijna drie zomers, geleden heen voor een week en het was zalig. Ik denk dat zelfs bijna elk verslagje op de blog staat. In ieder geval kan je dus altijd wat inspiratie komen tanken ;). En als ik 1 tip mag geven: breng ook tijd door op Gozo, idealiter meer dan 1 dag, het is er minder toeristisch en er hangt een veel chillere local vibe!

    Katten zijn echt geweldig, behalve als ze ziek, maar wel helemaal weer als ze miraculeus genezen uit zichzelf. Rare beesten.

    1. Oh, zeer interessant! Ik ga zeker komen lezen! Ik had eigenlijk nul verwachtingen bij Malta tot ik een beetje ging googelen en amai, ben nu al onder de indruk. Die steegjes in Valletta <3

  3. Oh, ik vind urenlang zoeken op Booking.com echt de max, ik kan me daar echt mee bezighouden en het maakt me ook extreem blij als ik dan ook het perfecte heb gevonden!
    Wel jammer dat je je trouw toch moet verplaatsen, maar persoonlijk zou ik het dan ook wel doen. Alles voelt zo dubbel aan op die manier. Wij hebben onze trouwringen gewoon gekocht op Etsy (en geen maandloon aan gehangen :p).

  4. Proficiat met het vaste contract én de extra leestijd op de trein onderweg naar het werk. Ik heb tien jaar geleden zelf onze trouwuitnodigingen gemaakt omdat we niet meteen iets tof tegenkwamen. Had het wel een beetje onderschat. Zo één testkaart maken gaat vrij vlot maar als je dat dan vervolgens in veelvoud moet doen gaat het na een tijdje wel lichtjes tegensteken. 🙂

    1. Haha amai ja, kan het me voorstellen! Ik vind al die adressen op de enveloppe schrijven en er dan zeker het juiste kaartje in steken al vervelend :’)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *