Sinds een goeie week of twee zijn mijn Lief en ik saaie getrouwde mensen, in tegenstelling tot daarvoor, toen we saaie ongetrouwde mensen waren. Iedereen vraagt me nu hoe het voelt om getrouwd te zijn, maar het is exact hetzelfde, alleen dan met een paar gram extra witgoud aan mijn lijf. Ik heb nog geen enkele keer ontbijt op bed gekregen sindsdien, dus op dat vlak is het EVEN EINDELOOS TELEURSTELLEND. Verder love ik hem natuurlijk longtime.

Mijn Lief is dus nu mijn Man, wat ik nog steeds niet in het echt hardop heb gezegd, want dat klinkt nog steeds héél raar. En oud. En afstandelijk, op de een of andere manier. ‘Lief’ is ook een veel fijner woord, heb ik in Nederland geleerd. In Vlaanderen is het gewoon een woord waar we nooit bij stilstaan, maar Nederlandse vrienden vonden het altijd zo mooi hoe wij dat zeiden, dat het echt de persoon is die je liefhebt. Dus ik moet er wel heel erg aan wennen.

Ik schrijf dit overigens in mijn geliefde Nederlandje, mijn home away from home, aan een tafeltje in het koffie-annex-gebakjeshuis waar ik al meer dan tien jaar suiker en cafeïne in mijn hoofd kom duwen, van toen ik een piepjonge van-de-wereld-niet-wetende student was helemaal tot nu (als minder piepjong en toch al klein-beetje-meer-wetend getrouwd vrouwmens, in de hoofdstad oftewel mijn voor eeuwige happy place. De zon schijnt en ik heb een vrije dag en ik struin gewoon door de straten en langs de grachten, melancholisch en nostalgisch en gelukkig wezend. Soms wil ik een beetje huilen (want ik mis het, mis het, mis het nog steeds), maar meestal loop ik met een heel brede glimlach rond, want ik vind het zo fijn hier, maar thuis in Kortrijk ook, en my god wat is mijn leven gigantisch hard in de plooi gevallen het afgelopen jaar.

Enfin, ik wijk af. Ik heb al ZO lang niet meer deftig op deze virtuele plaats geschreven dat ik het eigenlijk niet zo goed meer kan, denk ik (vergeef het me), maar gelukkig heb ik een boel te vertellen. Ik ben dus getrouwd, na alle impulsief-een-huis-kopen- en ellenlange corona-madness, ein-de-lijk! De dag was precies zoals ik het al zo lang wilde, en ongetwijfeld een van de beste van mijn leven. Ik ken heel wat vrouwen die hun trouwdag achteraf helemaal anders hadden willen doen, die er de dag zelf niet van konden genieten, die zich geleefd en geleid voelden en vooral hard aan het aftellen waren totdat het voorbij zou zijn – en ik vind dat oprecht erg, omdat ik precies het tegenovergestelde gevoel had. Het ging véél te snel en ik wilde dat het langer was blijven duren. Alle mensen waar ik van hou waren er, alles liep vlot, iedereen was blij, alles was mooi. De ceremonie was heel persoonlijk, met beste vrienden als sprekers die lieve dingen zeiden en gênante anekdotes deelden en hun grappige zelven waren. Mijn Lief zag er fantastisch uit, en ikzelf lang ook niet slecht. Het eten was lekker, de prosecco overvloedig, de muziek van onze belachelijk coole liveband heerlijk luid en dansbaar. Alles wat we wilden, en meer. Wij, wij zijn zo goed samen, en op die dag konden we dat met iedereen delen.

(Trouwen, jong, ik raad het echt iedereen aan.)

(Zelfs een dag later thuiskomen en een ontploft huis vol slingers en ballonnen en Post-its van je vrienden aantreffen, inclusief in plastic folie gewikkelde tv/trap/koelkast/…, twee kilo aan rijstkorrels in je bed en 240 kilo zand op je koer uitgestort met zwembadje, bij wijze van privéstrand. Zelfs dan nog.)

En verder? Goh, we zijn eindelijk in Malta geraakt, nadat we in juli last-minute onze vakantie moesten verplaatsen doordat de vaccinatieregels drie dagen voor onze vlucht werden aangescherpt. Eind september konden we, volledig gevaccineerd en wel, dan toch op het vliegtuig stappen en een weekje zon opdoen. Enorm van genoten, vrienden, zelfs al was het met 34 graden toch een tikje té warm (en vooral te vochtig).

Dingen die je zeker moet doen als je eens in Malta bent:

• The silent city of Mdina. Zó mooi, kan je een halve dag in ronddwalen.
• Boottochtje langs de Blue Grotto op Gozo. Belachelijk blauw water, immense rotspartijen, enorm indrukwekkend.
• Zonder Maps gewoon een beetje lopen verdwalen in de heerlijk rommelige hoofdstad Valletta.
• In hotel Holm logeren (in St. Julian’s Bay) en boeken via hun eigen website, want dan krijg je gratis spa passes en kan je gedurende het hele verblijf zo vaak je wil gebruikmaken van hun zéér hard aan te raden wellnesscentrum.
• Pizza eten bij Bianco’s.
• Cocktails proeven bij Gourmet (vooral tijdens het happy hour, elke namiddag, want dan krijg je alles dubbel).
• Achterom kijken als je een halfuur uur na landing op het vliegveld een taxi neemt naar je hotel, of je je portefeuille (met paspoorten, geld, bankkaarten, alles) niet laat liggen en dan in paniek moet rondbellen en nagelbijtend tot de volgende ochtend wachten of je ‘m wel terugkrijgt. (Zoals mijn wederhelft misschien al dan niet is overkomen.)

Dingen die me zijn opgevallen in Malta:

• Sabam moet er echt een enorme bitch zijn want overal hoor je extreem slechte covers van bekende liedjes. Ik heb denk ik op een week tijd in slechts één horecazaak een origineel nummer gehoord.
• Maltezen (Maltezers?) zijn cat people. Overal op straat vind je er bakjes met water en brokjes voor zwerfkatten, die veelal netjes verzorgde vachten hebben en gesteriliseerd/gecastreerd zijn, daar dagelijks gezet door locals. Soms zie je kattenvrouwtjes in parken zitten om natvoer uit te lepelen voor katten die er wonen. Hartjes gesmolten bij ons, big time.

En verder?

Ik ben blij met mijn job, blij met mijn leven in het algemeen. Ik heb niet zoveel zin meer om het allemaal online te gooien (of het zou spontaan via Instagram moeten zijn), dus ik ben hier minder aanwezig, maar ik hoop toch wel vaker weer de weg hierheen te vinden. Meestal voel ik me gewoon al een beetje uitgeschreven, na een werkweek vol schrijven, maar ik merk dat als ik me er eenmaal toe zet het allemaal bijzonder snel en vlot gaat. Dus wie weet! (Ik ben dan ook zo’n luie blogger die dit hele epistel in één keer uitkotst op het toetsenbord en dan online zwiert, zonder er verder veel werk in te steken. SEO, wat is dat?)

Enfin. Zo gaat het ongeveer met mij. En met jullie?

(Zijn jullie hier eigenlijk zelfs nog?)

(Ik hoop van wel.)