26 februari: Carpe Diemdag

Carpe Diem, oftewel ‘pluk de dag’, betekent zoveel als: leef je leven nu en maak je niet te veel zorgen om later. Ik vind dat een mooi sentiment, maar ben er zelf hoegenaamd niet toe in staat. Ten eerste ben ik een planner. Ik heb al mijn deadlines en afspraken steeds netjes in een overzichtelijke planning staan. Ik hou zelfs mijn financiën bij met een speciale app om te budgetteren én kan er werkelijk van genieten om daar op de eerste van de maand mee bezig te zijn. (U dacht dat ik een hippe millennial met een rock-‘n-roll-leven was, beste lezer? U dacht verkeerd.) Al ben ik nu ook niet het type dat de volgende vijf jaar al netjes heeft uitgestippeld. Als het over de grote dingen des levens gaat, zie ik wel wat er op mijn pad komt. Af en toe eens verhuizen, zomaar van job veranderen,… Doe ik gewoon. Maar op welke dagen ik de was doe en hoe laat de katten eten krijgen: dat staat in steen in de agenda gebeiteld.

Nee, ik denk dat die carpe diem bij mij vooral mislukt op het vlak van ‘je geen zorgen maken’. Ik ben namelijk bijzonder goed in me zorgen maken. Ik doe het elke dag, de hele dag, over alles. Ik ben er zo aan gewend dat ik het de helft van de tijd niet eens door heb, tot mijn vriend me ineens vertelt dat niet iederéén zich vijf keer per dag zomaar afvraagt of het zwerfkatje in de straat het niet te koud heeft buiten. Ik lig vaak wakker met kolkende gedachten over volslagen willekeurige dingen. Iets wat ik drie maanden geleden tegen een kennis heb gezegd, bijvoorbeeld. Een artikel waar ik mee bezig ben. Of mijn oma het wel goed stelt in het rusthuis. Iemand die ik eens op tv zag met een probleem en of dat inmiddels al opgelost is. Of ik in augustus (*) niet over de zoom van mijn trouwjurk zal struikelen en keihard op mijn gezicht val waar iedereen bij is. Dat soort dingen.

Ach, het is hoe ik in elkaar zit. Ik zou heel graag eens ongestoord van carpe diem doen, maar het gaat me niet makkelijk af. In mijn favoriete boek, Extreem luid en ongelooflijk dichtbij, schrijft Jonathan Safran Foer: “I think and think and think, I’ve thought myself out of happiness one million times, but never once into it.” En ik? Ik kan niet stoppen met daarover nadenken.

(*) Dit is een oude column, obviously. Ik ben inmiddels al geringeld, zoals we dat in de West-Vlaanders zeggen.

—

Dag van het Naakt Tuinieren tot Knuffel je Kat Dag: je kan het zo gek niet bedenken, of er is een dag aan gewijd. Omdat ik veel te lui ben om zelf mijn onderwerpen te verzinnen, greep ik vorig jaar een half jaar lang al die gekke dagen aan om mijn wekelijkse column in De Krant van West-Vlaanderen mee te vullen. Het resultaat copy-paste ik gewoon schaamteloos hier, want uitgespaard werk enzovoort.

(Zei ik al dat ik ook een luie blogger ben?)