Ik heb mijn ontslag ingediend, en toen?

Ik vond het best wel spannend om de blog over mijn ontslag te publiceren. Eerlijk gezegd ging ik ervan uit dat de meeste mensen mij gewoon een trunte zouden vinden.*

(* voor de niet-West-Vlamingen: heerlijk woord dat ‘flauw zijn’ betekent. Of zoiets. Lastig te vertalen, daarom juist o zo mooi.)

Maar de reacties bleken uitsluitend positief te zijn. Ik kreeg ook best veel reacties van mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Mede-millennials die zich niet op hun plek voelen in hun huidige functie. Die het werk wel prima vinden maar ook niet meer dan dat. Die bang zijn dat ze er voor eeuwig zullen vastroesten. Zij lieten weten dat mijn stuk heel herkenbaar was.

Bij deze schrijf ik een follow-up blogpost. Niet omdat ik ineens een zelfverklaarde expert aangaande carrièrewendingen ben, of zo. Dit is geen expliciete oproep om first thing aanstaande maandag allemaal collectief ontslag te nemen. Dit is simpelweg een post over de nasleep van mijn ontslag, drie weken geleden, en de zeven dingen die ik daaruit heb geleerd. Read more

Een boekentip van mij voor u: #2

11/22/63 – Stephen King

Ik kan niet anders dan blijven herhalen wat voor geweldige verhalenverteller Stephen King is. Je kent hem waarschijnlijk vooral van zijn horrorverhalen (It, The Shining, Carrie), maar hij schrijft soms ook ‘normale’ fictie. The Shawshank Redemption, bijvoorbeeld. Vaak hebben ook zijn niet-horrorverhalen wel een bovennatuurlijk sausje, daar moet je tegen kunnen. Zie The Green Mile, Under The Dome en The Stand. Bovenstaande zijn overigens ook de enige titels uit zijn oeuvre die ik zou aanraden. King heeft namelijk zo af en toe wel eens zijn mindere schrijfmomenten. Read more

Ik heb net mijn ontslag ingediend

Maar dat maakt mij niet per se zo’n typische verwende millennial

 (een ingekorte versie van deze blogpost vindt u bij Charlie Magazine)

Ik heb net mijn ontslag ingediend. De eerste vraag is dan natuurlijk: waarom? Het simpele antwoord luidt: omdat ik denk dat het mij gelukkiger zal maken. Het is eerlijk gezegd compleet niets voor mij, die ambtenarij.

Crowd goes: duhhhhh. Read more

Een boekentip van mij voor u: #1

extremely loud and incredibly close

Extremely Loud and Incredibly Close – Jonathan Safran Foer

Ik word op regelmatige basis door vrienden en kennissen om boekentips gevraagd. Waarom weet ik ook niet precies. Misschien omdat ik nu eenmaal veel boeken lees en op de hoogte ben van het boekenwereldje, waardoor ik niet steeds dezelfde bestsellers uit de Top 10 Fictie van de Standaard Boekhandel aanraad. Of omdat ik doorgaans verder kom dan alleen ‘het is echt heel mooi’ of ‘amai echt keispannend’ als onderbouwing voor een welbepaald boekenadvies. En het kan altijd maar zo zijn dat er een eenzame enkeling is die onder de indruk is van het feit dat ik literatuurwetenschapper ben en daardoor denkt dat ik er wellicht iets van zal kennen. Hahahaha! Imagine that.

Wat de redenen ook moge zijn, ik vind het altijd fijn om boekentips uit te delen. Daarom heb ik besloten er een uitgebreid lijstje van te maken met een beetje van alles voor iedereen, waarin elke lezer toch wel minstens één titel kan vinden die zijn/haar gading is. Bij deze de plechtige opening, met mijn persoonlijke all time favourite. Read more

Belg in Nederland: worstelen met mijn identiteit

Ik ben al sinds mijn zeventiende een Belg in Nederland, inmiddels zo’n 7,5 jaar. Die emigratie was ongetwijfeld de beste beslissing van mijn leven. Mijn eerste week in Amsterdam voelde als een warm bad. Ik was er moederziel alleen heen verhuisd, maar in no time leerde ik mensen kennen. De Nederlandse cultuur is in vergelijking met de (West-)Vlaamse veel opener en informeler. Voor Nederlanders moet het vooral gezellig zijn. Het liefst met een bitterballetje dabei. En dat bevalt me prima.

Ik voel me inmiddels meer thuis in Amsterdam dan ooit in mijn eigen bakermat, waar ik al sinds mensenheugenis alleen maar wilde ontsnappen. De West-Vlaamse provinciestad, het is echt helemaal niks voor mij. Lange tijd dacht ik dat hetzelfde gold voor Vlaanderen en bij uitbreiding zelfs het hele land. Of ik ooit nog terug naar mijn vaderland zou verhuizen? Hahaha! Neen jong, wat zou ik daar in godsnaam gaan doen? Mijn leven is hier. Elk jaar vier ik trouw Koningsdag, tijdens het WK kleurden mijn wangen rood-wit-blauw en ook ik ben dagenlang niet goed geweest van de ramp met MH-17. Een groot deel van mijn identiteit is inmiddels oranje. Read more

De dingen des levens

Ik heb al ooit…

… op een bankje op een perron van Amsterdam Centraal geslapen, mijn eigen neus gepierced, diepvriespizza in de magnetron opgewarmd (en volledig opgegeten, en er eigenlijk ook intens van genoten, en dat meerdere keren, want ik ben walgelijk), helemaal in mijn eentje in New York City bij een meisje gelogeerd dat ik totaal niet kende, een schoen naar de DVD-speler gegooid in een poging hem uit te zetten omdat ik te bang was voor de horrorfilm op de televisie daarboven om dichterbij te durven komen, een eerste date gehad met een jongen die na een half uur al geanimeerd vertelde over zijn ontmaagding door een prostituee in Suriname, een boze lezersbrief ontvangen, verse pizza uitgedeeld aan daklozen, in een cabriolet gereden, in mijn eentje een film in de bioscoop gezien en dat helemaal prima gevonden, een verblijfsvergunning aangevraagd en gekregen na een uitvoerige check of ik niet ergens als terrorist of zoiets geseind stond, half tussen de deuren van een bus vastgezeten, en gegoogled wat ‘Eiffeltowering’ is om daar vervolgens ook ernstig veel spijt van te hebben.

Ik heb nog nooit…

… getuinierd, carnaval gevierd, met een Wii gespeeld, iemand een slagroomtaart in het gezicht gegooid ook al wil ik dat wel heel erg graag, met een scooter gereden, karaoke gezongen, “hm, laat ik eens een slaatje nemen” gedacht in een restaurant waar ze ook burgers hebben, Valentijn gevierd, langer dan een halfuur geschaatst en al helemaal nooit zonder minstens tien keer op mijn bek te gaan, Crocs gedragen (because obviously), een olijf gegeten, een lichaamsdeel gebroken, een baby verschoond, luidop “ik heb zoiets van” gezegd, iemand gezien die overleden is, gin tonic gedronken (en ik ben de allerlaatste twintiger in het westelijk halfrond die dat kan zeggen), een bijen- of wespensteek gekregen, iemand gekust in de regen, aan enige vorm van wintersport gedaan behalve dus olympisch op mijn bek gaan op ijs, of zo’n Dame Blanche-toetje van Mona helemaal opgegeten, want ik koop ze eigenlijk alleen maar omdat ze er zo mooi uitzien met die chocola die er dan van af druipt.

Honderdduizend miljoen dingen die ik al ooit of nog nooit heb gedaan waar we het uitgebreid over zouden kunnen hebben, en toch gaat het bij mijn Lief altijd over het feit dat ik nog nooit zelf het vuilnis naar de container heb gebracht, laat staan al ooit eens zelf de badkamer schoongemaakt.

Mannen.

Het leven zoals het is: crazy cat lady

Soms zit ik in de bus naar een van die poor bastards te kijken die doornat van de regen of murw geslagen door de hagel plichtsmatig achter een hond aan de leiband aansjokt. Dan voel ik het tot in de diepste krochten van mijn ziel: nee, nooit een hond voor mij. Dat is basically de voornaamste reden dat ik een hartstochtelijke fan van katten ben. Cat lady staat in mijn wereld synoniem voor lazy bitch. Want eigenlijk vind ik honden wel leuk hoor, maar alleen als ze van iemand anders zijn. Ze zijn zo vermoeiend. En behoeftig. En ik trek dat niet.

Nee, dan katten: bij uitstek de makkelijkst te verzorgen huisdieren. Je hoeft ze niet te wassen, uit te laten of af te richten. Ze zijn altijd schoon en zacht en ze stinken niet zo hard als ze uit een regenbui ontsnapt zijn. (De beruchte kattenvoer- slash dodebabyvogeltjeslucht die bij zo’n epische geeuw vrijkomt moet je er echter wel bijnemen.) Bovendien geven ze je een goed gevoel over jezelf omdat ze nog luier zijn dan jij, met gemiddeld 16 uur slaap per dag. Read more

Boekrecensie: Het Smelt van Lize Spit

Het Smelt: het meest bejubelde boek van 2016 van de Lage Landen. De superlatieven in de recensies en interviews met de auteur waren haast niet meer te tellen. Wat een debuut! Wat een schrijftalent! Wat een rauw, naar de keel grijpend verhaal! En dan nog eens uitgegeven door Das Magazin. Wauw! Ik kon bijna niet wachten om het te lezen, zoveel was zeker.

Helaas: don’t believe the hype.

Kijk, Het Smelt is vlot geschreven, dat geef ik grif toe. Jammer genoeg is dat zowat het enige goeie wat ik er over kan zeggen. Laten we even puntsgewijs overlopen waar mijn irritaties dan zoal in schuilen. Read more