Of ja, sterretjes, want ik vind die bullet points lelijk op mijn blog.

(Iedereen die mijn baby totaal niet interessant vindt moet de eerste twee wel overslaan want uiteraard moet ik het er toch even over hebben: het is vrij moeilijk om een stand van zaken te geven, levensgewijs, als datzelfde leven ongeveer 90 procent van de tijd gedomineerd wordt door een baby.)

* Charlie is 7,5 maanden en ja, ik weet dat je nu het huizenhoge jonge-ouders-cliché van amai het is zo snel gegaan het vliegt voorbij whuuuuut verwacht, maar dat komt niet, want zo voelt het helemaal niet. Niet omdat het allemaal zo verschrikkelijk is, maar omdat wij heel erg bewust elke dag van haar prille leventje meemaken. Onze Charlizard gaat namelijk niet naar de crèche. En nee, dat is niet altijd evident in combinatie met werk, maar het is een ervaring die we voor geen goud zouden willen missen.

* We hadden eigenlijk al een crèche geregeld, zoals iedereen dat automatisch en zonder veel nadenken doet, zo snel mogelijk na de positieve zwangerschapstest, maar al een week of drie n.C. (na Charlie) hebben we die geannuleerd. Weloverwogen en om verschillende redenen, maar met één duidelijke drijfveer: haar welzijn. Ik kan er nog altijd niet bij dat in een land met zo’n miserabel slecht geregelde kinderopvang – wat ik overigens niét wijt aan de inzet of toewijding van de mensen die er werken, laat dat duidelijk wezen – zo weinig vraagtekens worden gesteld bij een piepklein baby’tje zo vroeg al fulltime uit handen geven, laat staan dat er ooit alternatieven worden overwogen (if possible, natuurlijk, want dat is niet voor iedereen mogelijk). Integendeel: ik moet me vaker wel dan niet verdedigen over onze keuze, wat echt de wereld op z’n kop is. Enfin, veel gedachten over, maar dit is geen mom blog dus hou ik er verder m’n bek over.

* Neen, dit is een zaagblog, en had ik al eens gezaagd over koffiezaken waar ze per se van die hippe mooie keramieken mokken willen geven zonder oor waardoor je ze amper kan aanraken en daardoor altijd voor de hartverscheurende keuze van ofwel verbrande vingers ofwel koude koffie staat/het feit dat influencers nog steeds bestaan/goedkope muurverf die uiteindelijk zo slecht blijkt te zijn dat je er meer lagen van nodig hebt en dus meer potten en dus helemaal niet goedkoop af bent/mensen die zichzelf te belangrijk vinden voor file en dus maar via de pechstrook of het fietspad inhalen? Neen? Bij deze.

* Ik werk inmiddels alweer een maand of drie semi-fulltime (het is te zeggen, wanneer ik er zin in heb en/of wanneer ik werk heb) en er gaat vrijwel geen dag voorbij zonder dat ik mezelf imaginaire schouderklopjes geef (ben intussen al 32 geworden dus fysieke risico’s neem ik maar niet te veel meer) dat ik mijn vast contract vriendelijk heb geretourneerd en voluit voor mezelf heb gekozen. Wat. Een. Vrijheid. Heerlijk ook om zelf te kiezen wat ik wel/niet doe. En ik kan veel méér doen – de ene week schrijf ik over de grootste zaak van financiële oplichting ooit in ons land, de andere bel ik met Hot Marijke en Koen Crucke voor Kamping Kitsch. Maar vooral: er is rust in mijn hoofd. Ik kan bakken met tijd doorbrengen met mijn dochter. Niet meer standaard elke ochtend in paniek wakker worden is ook best prettig, minder angstaanvallen en huilbuien eveneens. Allround beste beslissing van het jaar, dit.

* Enfin ja die baby krijgen was ook wel tof en zo blabla je weet wel.

* We wonen alweer meer dan een half jaar in ons nieuwe huis en ik denk dat ik echt nooit ga wennen (in a good way) aan de enorme hoeveelheden daglicht die elke dag, zelfs op miezerige druilerige donkergrijze stormdagen, onze woonkamer en keuken overspoelt. Daglicht, jong, who knew dat zoiets simpels je zo belachelijk blij kan maken? (Zei de vrouw die als student ooit een half jaar een kamer zonder ramen betrok in een half in elkaar stortend dakappartement in hartje Amsterdam. Weet ik veel.)

* Van dat weer gesproken: het is eindelijk herfst! Yay! Ik weet dat iedereen me haat wanneer ik dat zeg, maar ik was de zomer gewoon echt beu, ineens, ongeveer begin oktober toen het nog stééds fucking twintig graden was en ik mijn truien en laarzen niet kon bovenhalen en niet zonder acute zweetaanval liters warme chocolademelk met plakkerige marshmallows in mezelf kon hijsen en ik had daar gewoon ZOVEEL ZIN in, you guys. Echt blij nu. (Het is te zeggen: op dagen dat ik gewoon binnen kan blijven en niet door die pokkeregen moet want zo’n prinsesje ben ik dan ook wel weer.)

* Over prinsesjes gesproken: als ware crazy cat people die ook na de komst van hun echte mensenbaby niet vergeten who their real babies are spendeerden we een paar duizend euro aan catproof houten hekwerk rondom onze tuin. (Die ik nu dus heb he, jongens! Daglicht én een tuin! Moving on up enal.) Onze katten waren binnenkatten die alleen een piepklein ommuurd terrasje gewend waren, en ondanks dat elke niet-kattenliefhebber en z’n onwetende moeder ons al dertigduizend keer heeft gezegd dAt KaTtEn ToCh aLtIjD dE WeG nAaR hUiS vInDeN vonden wij dit de beste optie om zeker te zijn dat a) we onze fluff balls niet ineens kwijt zouden zijn, b) we hen niet dood langs de kant van de weg zouden vinden en zelf voor de rest van ons leven getraumatiseerd en verteerd door allesoverheersend schuldgevoel zouden blijven, c) ze niet ten prooi zouden vallen aan zo’n psychopathische buurman die schuimbekkend van woede elk dier doodmaakt dat ook maar een vierkante centimeter van ‘zijn’ stukje wereldbol durft te betreden of d) all of the above want mensen sucken en onze katten zijn niet zo heel slim. Dankzij de omheining kunnen onze katten nu naar hartenlust in het gras spelen en van de buitenlucht genieten, zonder dat ze op straat kunnen. Wij blij, zij blij, iedereen blij behalve de buurtkatten die nu niet meer in onze tuin kunnen paraderen like they own the place.

* Sinds ze buiten kunnen zijn ze overigens ook echt élke dag buiten en gedragen ze zich als een soort stoere outdoorsy kattenversies van Bear Grylls, of toch tot het een beetje begint te regenen want dan moeten de prinsesjes wel METEEN naar binnen want HALLO MIJN POTEN ZIJN NAT??? Fun story: een paar weken geleden was het ineens keihard beginnen regenen – een soort plaatselijke wolkbreuk – terwijl er nog eentje buiten zat, maar het was zo absurd hard aan het gieten dat hij er niet doorheen durfde en alleen maar zielig zat te janken onder een struik, waarna ik in pyjama en op pantoffels met een regenjas aan door de struiken moest klimmen om hem te redden, en als dank krabde hij mijn pols open en werd ik de hele namiddag geen blik meer waardig gekeurd, because cats.

* Naast baby’s en katten en werk is er in mijn leven ook nog (een beetje) plaats voor 1) boeken (ik lees echt best veel tegenwoordig), 2) herbekijken van The Office US (want mijn wederhelft had die nog nooit gezien en dan offer ik mezelve graag op), 3) oplossen van abstracte moordmysteries in Murdle (ja, dat is een stomme naam maar geloof me: perfect in combinatie met said chocolademelk en marshmallows in je suburbian huis op een druilerige regendag als je even niet bezig bent met ondankbare doorweekte katten redden) en 4) zelf granola maken (maar verwacht verder geen culinaire uitspattingen of zo, ZO hard heb ik de suburbian lifestyle nu ook weer niet omarmd).

* Ik ben ook nog geregeld in Amsterdam te vinden (vaak met baby) en dan ben ik nog steeds nostalgisch en verliefd en blij en verdrietig, maar ik moet zeggen dat constant flesjes opwarmen/een hypernieuwsgierig kind in bedwang houden/op zoek moeten naar horecazaken met kinderwagenvriendelijke deuren de aandacht van m’n heimwee wel vrij goed afleidt dus ik denk dat ik op dat vlak steeds minder irritant word. (Dénk ik.)

Enfin, hoe gaat het nog met jullie?