“OH MIJN GOD, IS DAT EEN VAATWASSER?!”
Nee, beste bloglezers, dit is niet het relaas van die ene keer toen ik allerlei asses kickte in een spelprogramma op televisie en zo een stapel prijzen mee naar huis sleepte waar zelfs Oprah in haar kerstmis-specials een tintje bleker van zou worden, helaas. Bovenstaande zin zorgde ervoor dat ik ooit als enige uit 300 kandidaten gekozen werd om in een gigantisch appartement in hartje Amsterdam te wonen. Mijn enthousiasme was het grootst, zeiden ze. Fijn, want daar had ik niet eens moeite voor gedaan: ik ben van nature gewoon een enthousiast persoon. En dat werpt dus soms zijn vruchten af.
(Bovendien zijn vaatwassers gewoon awesome. Kan niet meer zonder.)
Toch heb ik lange tijd geworsteld met dat ongebreideld enthousiasme van me. Ik heb steeds geprobeerd om het te onderdrukken, omdat het niet cool is. Het is nu eenmaal niet zo stoer om blij te worden van volslagen random dingen als een doos met snoep in de vorm van sushi of die ene soort pluizenrollers met grafische printjes bij de HEMA. Ik had het gevoel dat ik me eigenlijk een beetje voor dat enthousiasme moest schamen, want coole mensen zijn niet zo snel onder de indruk.
Mijn Lief is ook een stuk nuchterder. Hij is het die me rationeel langs alle schreeuwerige SALE!-bordjes heen loodst, die me 5 kilo boeken op de luchthaven weg doet leggen wegens bagagelimieten, die me al mijn interieurdecoratiedromen afpakt door de oppervlakte van ons appartement in vierkante meters op te dreunen. Ik volg eerder mijn hart dan het meetlint, maar hij zorgt ervoor dat ik realistisch blijf.
Maar hij begrijpt dat ik nu eenmaal zo ben. Mijn Lief kijkt dan ook niet verontschuldigend om zich heen als ik weer eens te hard praat en te weidse gebaren maak tijdens een verhaal, ondertussen alle halfvolle koffiekopjes van de tafel maaiend. Nee, hij vindt dat adorable. En hij staat niet hoofdschuddend langs de zijlijn als ik me tussen de kindjes door probeer te wringen in Madurodam, maar komt er spontaan een paar uit de weg duwen voor me. Echte Liefde is dat.
Ik kan en wil mijn alom aanwezige enthousiasme dan ook niet meer wegstoppen. Hoe meer ik dat aanvaard, hoe blijer het me eigenlijk ook maakt. Dus ik blèr luidkeels mee met de Spice Girls in het openbaar. Ik koop die mini-aardbeienjampotjes waar je niks aan hebt als je meer dan een halve boterham wil smeren gewoon, juist omdat ze zo tiny zijn en ik dat leuk vind. En ik word er uitzonderlijk blij van. Schaamteloos.
Dus ja, ik weet wel dat blasé nu erg hip is en cynisme het nieuwe zwart, maar ik heb er persoonlijk gewoon geen talent voor. Zo cool ben ik dan maar niet.
Oh, dit is herkenbaar. Mijn man is heel nuchter en kijkt me soms een beetje vreemd aan wanneer ik helemaal lyrisch ben én super blij word door iets kleins. Bijvoorbeeld dat een vriendin me een sms-je stuurt om me succes te wensen tijdens een consultatie (gewoon al het feit dat ze dat onthouden heeft én dan ook nog eens de moeite doet om een berichtje te sturen), of wanneer ik een kaartje krijg toegestuurd om me op te vrolijken, of dat ene lepeltje van Koziol dat bovenop een konijntje heeft waar ik iedere keer happy van word, of mijn koekjespot in de vorm van een grote cupcake, het feit dat een orchidee terug opnieuw bloemen krijgt, … ik kan zo nog wel even doorgaan maar vermits al die dingen me ontzettend gelukkig maken zie ik er niet echt een probleem in.
ik kan ook zo gek worden als ik mooie notitieboekjes zie. Ik kan er mijn ogen niet van afhouden en ik wil eraan komen. Ik zou een uur staren naar al die mooie boekjes in Waterstones.
Dat! Ja! Heb ik ook! Alles met schrijfwaren, eigenlijk. Boekjes, agenda’s, pennen, stempels, sticker, washi-tape, bladwijzers, tot aan cadeaupapier en cadeaulabeltjes. Héérlijk.
Héél herkenbaar! ‘Kinderlijk enthousiasme’ werd het bij mij al genoemd :-):-)