Ik heb mijn ontslag ingediend, en toen?

Ik vond het best wel spannend om de blog over mijn ontslag te publiceren. Eerlijk gezegd ging ik ervan uit dat de meeste mensen mij gewoon een trunte zouden vinden.*

(* voor de niet-West-Vlamingen: heerlijk woord dat ‘flauw zijn’ betekent. Of zoiets. Lastig te vertalen, daarom juist o zo mooi.)

Maar de reacties bleken uitsluitend positief te zijn. Ik kreeg ook best veel reacties van mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Mede-millennials die zich niet op hun plek voelen in hun huidige functie. Die het werk wel prima vinden maar ook niet meer dan dat. Die bang zijn dat ze er voor eeuwig zullen vastroesten. Zij lieten weten dat mijn stuk heel herkenbaar was.

Bij deze schrijf ik een follow-up blogpost. Niet omdat ik ineens een zelfverklaarde expert aangaande carrièrewendingen ben, of zo. Dit is geen expliciete oproep om first thing aanstaande maandag allemaal collectief ontslag te nemen. Dit is simpelweg een post over de nasleep van mijn ontslag, drie weken geleden, en de zeven dingen die ik daaruit heb geleerd.

1. Ontslag nemen lucht op. One way or another.

Het is een cliché maar o zo waar: ik voelde me kilo’s lichter toen Het Moment eenmaal achter de rug was. Meerdere collega’s merkten nadien op dat ik er heel wat blijer bij liep dan de weken daarvoor. Maar ja, ik had inmiddels al een andere baan gescoord, hoor ik u denken, dus ik heb makkelijk praten. Ik kan me levendig inbeelden dat het doodeng is om ontslag te nemen als je geen idee hebt wat er daarna van je zal terechtkomen. Maar dan nog voorspel ik dat de opluchting immens zou zijn. Alleen al omdat je eindelijk een besluit hebt genomen en de stap hebt gezet. No way back, alleen maar vooruit. Dat besef op zich is al heel wat waard voor je gemoedstoestand, trust me. 

2. It’s a whole new world out there, met oneindig veel mogelijkheden.

Ongelukkig zijn op je werk, it drags you down. Letterlijk. Acht uur per dag zit de ongelukkige millennial onderuitgezakt aan een bureau, met een verveeld hoofd dat afwisselend door de ene en dan de andere hand ondersteund wordt en mondhoeken die keihard de zwaartekracht voelen. I know, y’all, I’ve totally been there. Maar nu, als kersvers bewust werkloze, is het net alsof mijn uitgebluste brein ineens weer wakker is geworden. En ik heb er opnieuw zin in. Alle stress en frustraties zijn nu weg, omdat alles waar ik me de afgelopen maanden druk om maakte er niet meer toe doet. Ik begin met een schone lei.

Ik kan eindelijk zoeken naar wat écht bij me past, in plaats van mezelf proberen aan te passen voor een bepaalde baan. Nu werk ik bij een mediabedrijf in plaats van een bank of de overheid. Eindelijk niet meer elke ochtend zuchtend voor de kleerkast moeten bedenken wat ik vandaag in godsnaam kan aantrekken dat al mijn tattoos voldoende bedekt (omdat je bij dat soort organisaties natuurlijk niet adequaat kan functioneren met zichtbare inkt op je lijf, zo luidt de middeleeuwse logica): dat is best veel waard. Eindelijk op élk vlak voluit mezelf kunnen zijn, in plaats van een gedempte versie. Het zijn kleine dingen, maar ik word daar zoveel gelukkiger van, maat.

3. Niet veel dingen boosten je zelfvertrouwen zo hard als ontslag nemen.

Niemand neemt afscheid van een collega, zelfs eentje waar je een grondige hekel aan hebt, door op het afscheidskaartje nog even al zijn/haar meest irritante kantjes en persoonlijke tekortkomingen aan te stippen. It just doesn’t happen. Integendeel: je leidinggevende, je collega’s, je vrienden en familie, iedereen die je kent gaat ineens al je goede kwaliteiten opsommen. Alleen maar leuke en lieve dingen over jou. Het is niet waar je het voor moet doen, natuurlijk, maar het is op zijn minst a very nice perk. Zeker als je eigenlijk vooral negatieve reacties op je aankondiging verwacht.

4. Het is best veel waard om te weten wat je absoluut niét wil, ook al weet je nog niet wat je dan wél wil.

Het lijkt niet het meest strakke plan ter wereld: je ontslag indienen zonder een flauw benul van wat je eigenlijk wél wil doen. Maar als millennials krijgen we zo ontzettend veel opties voorgeschoteld dat we vaak niet meteen de juiste keuze maken. Niet weten wat je wil is één ding, maar als je in ieder geval al weet wat je niét wil en dat van het lijstje met mogelijkheden kan schrappen, sta je al een stuk verder.

Ik beschouw het afgelopen jaar en de baantjes die ik heb gehad niet als tijdsverspilling of verloren moeite. Ik heb er veel uit geleerd. Inhoudelijk, maar ook zeker over mezelf. Voor je fulltime gaat werken, ken je alleen je student-zelf. Je hebt geen idee wie je werkende zelf is. Je komt jezelf keihard tegen op de werkvloer. Zo weet ik nu veel beter dan vroeger, toen ik mezelf voor de allereerste keer moest aanprijzen bij een sollicitatiegesprek, wat mijn sterke en zwakke punten zijn. Ik weet nu welke rol ik wel en niet uit mezelf oppak op de werkvloer. Ik weet wat voor soort collega ik ben. En ook al maak ik nu een drastische carrièreswitch, alsnog is dat alles bijzonder waardevolle zelfkennis.

5. Mensen blijken mij geen laffe trunte te vinden, maar juist heel moedig.

En daar ben ik nog het meest van geschrokken. Zeker wat betreft de oudere conservatievere garde. Toen een zestigjarige collega op mijn laatste werkdag naar me toe kwam, hield ik mijn hart al vast. Daar kwam de preek. Zag ik daar al een afkeurende frons verschijnen? Ze stak haar hand naar me uit… en feliciteerde me hartelijk met mijn beslissing. Al sinds mijn eerste werkdag bleek ze intens veel medelijden met mij te hebben, omdat ze toen al aan alles voelde dat die werkomgeving niks voor mij was. Vervolgens barstte ze spontaan uit in een monoloog met allerhande metaforen in de trant van prachtige bloemen die in doosjes worden gestopt. En hoe zielig en zonde dat toch is. Kern van de boodschap: ze vond het sterk dat ik zelf heb beseft dat dit niet goed was voor mij en vervolgens ook zelf de beslissing heb genomen om er mee op te houden.

Want, en zo herhaalden nog een aantal collega’s met varianten op dezelfde boodschap (zij het in iets compactere en mindere dramatische vorm): bij dergelijke organisaties zitten veel, héél veel mensen die allang hun enthousiasme en energie kwijt zijn, maar toch blijven. Want het is makkelijk. Het is vertrouwd. Het is zekerheid.

Instinctief denk ik daarbij: maar dat is toch volkomen fout? Dat moet je toch niet willen? Zoveel jaren van je leven doorbrengen op een plek waar je liever niet bent, of waar het op zich wel prima is maar ook niet veel meer dan dat, om die redenen? Dat staat niet alleen je persoonlijke ontwikkeling, maar ook je geluk in de weg. Die overtuiging leeft zo overweldigend sterk in mij dat ik écht niet kan begrijpen dat mensen zichzelf dat aandoen. Want als het je niet gelukkig maakt, niet (mentaal) rijker maakt, geen beter mens maakt, waarom zou je het dan in godsnaam 40 of meer uur per week doen? Elke week, elke maand, elk jaar?

Maar ja, het is allemaal zo makkelijk niet, kan je denken. Als je een hypotheek moet afbetalen. Als je een kind hebt dat je toch wel enigszins in leven moet houden. Of als je schulden hebt. Nee, het is helemaal niet makkelijk om zomaar ineens, bam, zonder inkomen te vallen. Maar ik meen het oprecht wanneer ik zeg:

6. Het geld boeit me minder dan verwacht.

Ik ben van het stresserende type wat dat soort dingen betreft. Het enige waar ik aan denk als ik mensen op Facebook zie verkondigen dat ze even zeven maanden door Azië gaan trekken, dikke doei, is: maar dan is al je geld op en wat dan? WAT DAN??? Ik zou het niet kunnen. Ik wil iets om op terug te vallen als het nodig is. En toch heeft dat plotselinge gat in mijn inkomen geen enkele invloed gehad op mijn beslissing. Als puntje bij paaltje komt, blijk ik mijn geluk belangrijker te vinden. Ik kon mezelf er werkelijk niet toe dwingen om nog x maanden langer een schim van mezelf te zijn, puur voor het geld. Dan overleef ik wel even op mijn spaargeld en leef ik wat soberder. Dat mijn nieuwe baan minder verdient dan mijn overheidsbaan laat me verder ook volledig koud. Elke ochtend met goesting daarheen gaan in plaats van mezelf steeds weer dat stadhuis in moeten slepen, is me zoveel meer waard.

7. Positieve of negatieve reacties: het is een kwestie van timing en perspectief.

Als ik van tevoren mijn omgeving had ingelicht over de beslissing om mijn ontslag in te dienen ongeacht of ik al een nieuwe baan zou hebben of niet, had ik waarschijnlijk heel wat meer negatieve reacties gekregen. Mede-millenials die eenzelfde overweging aan hun omgeving durven toevertrouwen, krijgen doorgaans afkeuring en zorgelijk handengewring als reactie. Want dat is toch geen goed idee, hoor. Nu je eindelijk een vast contract hebt. Nu je zo’n mooi salaris hebt. Je kan toch nog wat op je tanden bijten. Je moet toch je hypotheek afbetalen? Niet zo trunten. Die reacties had ik ongetwijfeld ook gekregen.

Timing is daarin een belangrijke factor. Ik heb exact dezelfde boodschap gebracht, maar dan achteraf. Toen het eenmaal gedaan was en ik gelukkig met mijn beslissing bleek te zijn. Ik heb alléén maar positieve reacties ontvangen. Ik heb dan ook niemand de kans gegeven om me te overhalen het niet te doen of om me al bij voorbaat spijtgevoelens aan te praten. Het is mijn leven en het zijn mijn keuzes en ik heb helemaal geen zin om andere mensen daar invloed op te laten uitoefenen. Ook al is het met de beste bedoelingen. Want uiteindelijk was ik diegene die elke dag naar mijn baan moest en het elke dag moest verdragen. En misschien kon ik dat niet zo lang als andere mensen dat graag zouden willen. Vinden zij dat ik het toch langer had moeten proberen. So what? Iedereen heeft verschillende limieten tot het breekpunt. Laat jezelf nooit die van iemand anders opdringen.

Het is namelijk ook een kwestie van perspectief. Mensen hebben verschillende ideeën over het belang van een carrière, salaris, werk- en persoonlijk geluk. Sommigen vinden dat arbeidsethos boven alles verheven is. Dat is mooi. Maar het is niets voor mij. Fijn dat jij 60 uur per week werkt, maar ik word daar ongelukkig van. Neen dank u wel. Zo houden ook je ouders er vaak een andere mening op na dan je lief of je vrienden. Hoogopgeleiden staan er vaak anders in dan lager opgeleiden. Nederlanders anders dan Vlamingen. Plattelandsmensen anders dan grootstedelingen. Het is allemaal een kwestie van perspectief, maar het enige dat boeit omtrent een beslissing als deze is die van jezelf.

En dat, lieve twijfelende lezers, is de allerbelangrijkste les die er te leren valt, als je het mij vraagt. (En gezien je wel degelijk mijn blog zit te lezen, ga ik daar toch enigszins van uit)

Veel succes met het schrijven van uw ontslagbrief!

(Kidding, kidding, I’m just kidding)

3 thoughts on “Ik heb mijn ontslag ingediend, en toen?

  1. Dit. Dit is wat ik zelf zou willen schrijven. Ik wil die durf ook, ik vind je zelf ook heel moedig dat je dit hebt gedaan én dat je niemand de kans hebt gegeven om een mening te uiten of wat dan ook – jij hebt beslist en ik vind het knap. Respect. Ik hoop dat ik dit ook kan zeggen binnenkort.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *