Een tijdje geleden verscheen op deze blog een oude column van mijn hand, over in je eentje ‘sociale’ dingen doen, zoals op restaurant gaan. Eerlijk gezegd heb ik die tekst voornamelijk online gezwierd om met een minimum aan moeite dit persoonlijke hoekje van tinternet nog enigszins op te vullen, zonder er verder echt bij na te denken. Maar toen reageerde Amber met een anekdote in de comments die mij meteen terug katapulteerde naar een zomerse dag in Amsterdam, jaren geleden, waarop ik in mijn eentje iets zat te drinken en vervolgens een bijzonder boeiende namiddag beleefde met een volslagen wildvreemde Ier, die me misschien ooit nog multimiljonair zou kunnen maken.
Longread
Wat een zwerfkatje je kan leren
Zondagmiddag maakten wij ons bijna dagelijkse wandelingetje naar de bakker enkele straten verderop. Halverwege zagen we een klein katje op de drempel van een voordeur zitten en, crazy cat people that we ongegeneerd are, slaakten mijn Lief en ik al meteen allerlei kreetjes en wilden we het aaien. Pas toen zagen we dat het een héél jong katje was, enorm mager en onverzorgd, met slijmerige oogjes en een snotterig neusje. Kortom: een zwerfkatje waar nog nooit een mens naar had omgekeken. Het liet ons dichtbij komen en reageerde amper op onze aanwezigheid, omdat het zo verzwakt was dat het niet eens de energie had om zichzelf te beschermen.
Ons hart brak in duizend stukken, dus we probeerden meteen allerlei hulplijnen te bellen. Eerst het asiel, maar dat is dicht op zondag, dus daar kregen we niemand te pakken en de voicemail vermeldde ook geen noodnummer of iets dergelijks. Toen ik daarna de politie belde, viel de vrouw aan de lijn helemaal uit de lucht, alsof er nog nooit van z’n leven in regio Kortrijk iemand al eens hulp gezocht heeft bij het zien van een zwerfdiertje. Vervolgens zuchtte ze en zei: “Ja, wij helpen daarbij niet hoor, mevrouw. Wij kunnen dat niet. En het asiel waar wij mee werken zal het ook niet willen als het beestje ziek is, dat weet ik al.” Nul komma nul hulp, dus. Toen ik daarna zei dat we het zelf naar een dierenarts wilden brengen, zodat het misschien naar het asiel kon zodra het genezen was, kreeg ik als reactie: “Ja maar, mevrouw, je weet toch dat je de rekening van de dierenarts dan zelf zal moeten betalen he?” Read more
Je zal altijd te veel zijn voor iemand
Het is vandaag vrouwendag, en tussen alle roze advertenties met korting op panty’s dan wel nagellak en oproepjes om bloemen te kopen voor het vrouwtje (ja, het is toegestaan om even te kotsen) door, wil ik het even ergens over hebben. En ik wil dat niet zachtjes doen, gemoedelijk kletsend, lieflijk fluisterend of meisjesachtig kirrend, maar met passie en enthousiasme en overtuigde stemkracht.
Zelfdiscipline: wat is het en waar kan ik het per kilo kopen?
Als je de inspirerende tegeltjes die op Instagram weer welig tieren moet geloven, zitten de brievenbussen van uitgeverijen en mediabedrijven allerhande na deze crisis propvol geniale manuscripten en scenario’s; is iedereen fitter en meer zen dan ooit tevoren en zullen we met z’n allen nog nooit zo keihard onze shit together hebben na het verslinden van al die zelfhulpboeken die tot voor kort in een kast lagen te verstoffen. Wie de memo nog niet gekregen had: *NU* is het moment om eindelijk al die dingen te doen waar je nooit tijd voor had. Schrijven! Mediteren! Frans leren! Schilderen! Plantaardig koken! Je kinderen heropvoeden! De koelkast schoonmaken! All of the things!!!
En dus niet: heelder dagen in dekentjes gewikkeld warme chocolademelk liggen drinken in de zetel en voor de 755ste keer Harry Potter herlezen.
Elke dag denk ik: vandaag ga ik zo’n kekke online cursus volgen en me eens helemaal ~ontplooien~. Vandaag ga ik twintig keer alle trappen in mijn huis op en af lopen en dan nog een half uur yoga doen in plaats van een blanket burrito te zijn. Vandaag ga ik eens alle klusjes en irritante taakjes doen die ik al drie jaar ergens in een hoekje van mijn achterhoofd heb zitten als ‘ooit eens to do‘. Vandaag ga ik mijn huis van onder tot boven opruimen, stofzuigen en schoonmaken. Vandaag ga ik geweldige dingen bedenken en schrijven en doelen halen and all that jazz.
En dus niet: heelder dagen in dekentjes gewikkeld vanille lattes liggen drinken in de zetel en Netflix nog eens uitspelen (bij voorkeur met absurde documentaires over moordmysteries met homoseksuele rednecks met een tijgerfetish).
Om maar te zeggen: ik ben mezelf niet bepaald aan het ontwikkelen of het onderste uit de noodgedwongen coronokan aan het halen. Altijd klagen dat ik er geen tijd voor heb, maar als die tijd zich dan ineens in bakken aandient, blijkt dát niet per se de reden te zijn. Sounds familiar? Read more
Het Grote Ding waar ik nog niks over mocht zeggen
Weten jullie nog? In de comments werd er lustig op los gespeculeerd wat dat Grote Ding precies kon zijn. Voor de handigheid had ik een lijstje met mogelijke opties gemaakt en jullie zijn er met z’n allen wonder boven wonder in geslaagd om het correcte antwoord totaal niet te raden – met uitzondering van Annelies en haar slimmigheidjes. Aan allen die het dus niet geraden hebben: proficiat! Read more
Talitha ging uit eten met wildvreemden en dit is dan eindelijk wat er gebeurde (deel 2)
As mentioned before: niks wereldschokkends. Maar je hebt toch maar mooi geklikt hè!!!
Talitha ging uit eten met wildvreemden en je raadt nooit wat er toen gebeurde (deel 1)
Helemaal niks opvallends, eigenlijk, maar nu mijn blog een tijdje in semi-comateuze toestand heeft verkeerd, I figured dat ik wellicht wel een portie clickbait kan gebruiken om nog wat bezoekers te trekken hier. Lazy blogger gotta do what a lazy blogger gotta do. Of zoiets.
ANYWAY. Een half jaar geleden refereerde ik hier af en toe al eens aan het feit dat ik van second degree dinner had gedaan, maar tot voor kort heb ik er nooit echt over geblogd. Het verslag van dat diner was namelijk bestemd voor het negende bookzine van Charlie Magazine dat een tijdje geleden is verschenen (nog steeds hier te koop en nog steeds een aanrader). Maar omdat ik jullie allemaal zo lief vind, drop ik het nu ook nog eens hier, gratis ende voor niks. En ook een beetje omdat het reeds geschreven content is en dus lekker makkelijk voor mij. Lazy blogger, whaddup?
Dit is overigens de originele en niet-door-de-redactie-geredigeerde versie, dus eindeloos beter slightly anders dan wat er online en in print is verschenen.
Talitha ging eens bushcraften en dat ging precies zoals je zou verwachten (deel 2)
Dit is deel 2 van mijn spannende avonturen in de Ardennen. Deel 1 lees je hier. Deze reportage verscheen eerder al in bookzine 8 van Charlie Magazine van oktober 2018, met als thema ‘Wild van hart’. Dat kan je hier nog steeds nabestellen.
Na de wandeling keren we terug naar onze bivakplaats om vuur te maken: voor de meeste deelnemers het absolute hoogtepunt van de cursus. Read more
Talitha ging eens bushcraften en dat ging precies zoals je zou verwachten (deel 1)
Deze reportage verscheen eerder al in bookzine 8 van Charlie Magazine van oktober 2018, met als thema ‘Wild van hart’. Dat kan je hier nog steeds nabestellen.
Ik ben absoluut geen natuurmens. Ik hou niet van boswandelingen, kamperen, insecten, modder of ergens zijn zonder WiFi. Bomen en planten interesseren me bitter weinig. Een reisje naar de Ardennen is voor mij eerder een straf dan een vakantie. Ik beschik over geen enkele skill die nuttig kan zijn om te overleven in het wild. Kortom: de ideale persoon om voor Charlie drie dagen op cursus bushcrafting te gaan.
Bush-watte? Bushcrafting. Een soort survival voor stadsmietjes: overleven in de natuur, maar dan wel met handige hulpmiddelen zoals tenten en een koelbox. Je hoeft dus niet volledig zelfvoorzienend te zijn. Gelukkig maar. Mijn lief kookt elke avond voor me en mijn mama maakt nog steeds m’n tandartsafspraken. Hallo, mijn naam is Talitha en ik kan niks.
Daar belooft deze cursus verandering in te brengen. Op het programma staat onder andere vuur maken, water zuiveren, zelf eten plukken en shelter bouwen. Klinkt veelbelovend. Ik ben bang voor vuur, extreem onhandig en ik lust geen paddenstoelen, dus dat komt he-le-maal goed. Read more
Talitha ging eens naar een influencersscreening
Wie mij op Instagram volgt, weet inmiddels al een paar dingen:
* Ik maak weinig onderscheid tussen Vlaams en Hollands en Engels in zowat elke zin die ik erop smijt.
* The sole purpose van Stories is om dramatisch te doen over alledaagse dingen.
* Mijn kat is de fluffiest of them all.
* Ik was gisteravond bij een exclusieve avant-première van Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald.
(En wie mij niet op Instagram volgt, mist duidelijk een hoop top quality content.)