Het Grote Ding waar ik nog niks over mocht zeggen

Weten jullie nog? In de comments werd er lustig op los gespeculeerd wat dat Grote Ding precies kon zijn. Voor de handigheid had ik een lijstje met mogelijke opties gemaakt en jullie zijn er met z’n allen wonder boven wonder in geslaagd om het correcte antwoord totaal niet te raden – met uitzondering van Annelies en haar slimmigheidjes. Aan allen die het dus niet geraden hebben: proficiat! En aan mezelve ook een dikke proficiat, want ik heb een huis gekocht. WOOHOO!

Jazeker, by far de minst spectaculaire optie uit het lijstje is waargebeurd. Uit het gebrek aan correcte gokjes hieromtrent kan ik enkel concluderen dat

A) jullie me met z’n allen een pak interessanter inschatten dan ik in werkelijkheid ben, want ik ben gewoon een saaie seut die vastgoed heeft gekocht zoals letterlijk elke andere Vlaming; of

B) ik toch wel bovengemiddeld vaak moet gezaagd hebben over mijn armetierige millennial-bankrekening en onbestaande hoop om ooit iets groters dan een tuinhuis te kunnen kopen.

Of beide, natuurlijk. ANYWAY. Het is me (ons) dus toch gelukt! Ik heb een huis! Een echt huis met verdiepingen en trappen en een zolder en een kelder en een garage en alles! Kijk mij volwassen zijn! ERMAGERD!

Oh ja, en: het staat in Kortrijk. Klein detail. 

Het grappige is dat we totaal nog niet op zoek waren naar een huis. Doordat er in augustus nog een hele bruiloft op de planning stond (daar kom ik zo nog op terug), was het plan eigenlijk om pas daarna eens voorzichtig te informeren naar hypotheekmogelijkheden en naar huizen te beginnen kijken en zo van die grotemensendingen waar we helemaal nog niet mee bezig waren. En toen had ik een slechte dag (die begon met twee uur lang in de file staan ’s ochtends) en zag ik een immo-bericht voorbijkomen en dacht ik: ‘Awel ja, ik ga eens kijken, ik heb behoefte om even weg te dromen’. Ik klikte erop, zag de (zeer betaalbare) prijs, zag de (belachelijk mooie) foto’s, zag de (perfecte) ligging, kortom: ik zag dat het goed was. Dat het alles was wat we eigenlijk wilden voor ons eerste huis. Dus ik werd nog enthousiaster dan ik in mijn dagdagelijkse gewone doen al ben (ask around) en stuurde de link door naar mijn Lief. Die het allemaal wel tof vond, maar we waren toch nog helemaal niet op zoek enal??? “Ja maar,” zei ik, “maar, maar, maar, kijk hoe mooi! En betaalbaar! En alles wat we willen! Kijk gewoon eens. En aja, ik heb al een momentje geboekt voor de kijkdag op zaterdag. Gewoon. Omdat die verder al bijna vol zat.”

Dat was een woensdag. De dagen daarna kreeg ik het huis niet meer uit mijn hoofd en slaagde ik erin om ook mijn anders o zo nuchtere Lief z’n kop zot te maken. Op zaterdag trommelden we mijn – compleet uit de lucht vallende – schoonbroers op om mee te gaan kijken. En het was allemaal nog veel beter dan het op de foto’s leek. Er was nog veel meer bergruimte dan we dachten! En een droge kelder! (Wat blijkbaar Zeer Belangrijk is, dixit de schoonbroer die alle nuttige vragen aan de makelaar stelde terwijl ik vooral rond stuiterde en veel ‘ooh’- ende ‘aah’-de.) Kortom: we werden op slag verliefd, wij twee. (Mijn Lief en ik, dus, niet mijn schoonbroer en ik, want dat zou raar zijn.) We keken elkaar aan en dachten: weet je wat? Fuck it. We proberen het gewoon.

Diezelfde zaterdag brachten we al een bod uit. Het was een bieding onder gesloten omslag, wat wil zeggen dat elke geïnteresseerde slechts één bod mag uitbrengen en je niet van elkaar weet wat iedereen biedt. A.k.a. een complete clustermindfuck die ten zeerste aan te raden is als je als verkoper dikke moneys wil verdienen aan je huis, maar een stuk minder tof is als kopers. (Hoewel: ook minder frustrerend en een pak eerlijker dan de standaard bidding war vol louche makelaarspraktijken.)  

Vierentwintig uur later was het huis ineens van ons. Hadden we ineens, compleet onverwachts en ongepland, efkes op vijf dagen tijd een huis gekocht. In West-Vlaanderen. Wij, die eigenlijk stiekem niet eens echt wisten hoe dat precies moest, een huis kopen? 

De dagen daarna waren chaotisch as fuck, want we hadden zomaar eventjes ons hele leven overhoop gehaald. En alles moest bovendien snel-snel geregeld worden, want er is natuurlijk ook nog het fenomeen van de woonbonus. Gelukkig konden we rekenen op een zeer kundige makelaar, die alle benodigde documenten al had klaar liggen, en verliep ook de zoektocht naar een lening bijzonder vlot. All in all hebben we deze week, exact één maand nadat we het winnende bod hadden uitgebracht, al de akte bij de notaris getekend. 

Zo snel al officieel eigenaar zijn betekent helaas ook: nog twee maanden lang huur plus hypotheek moeten betalen én een opzegvergoeding van twee maanden huur moeten ophoesten. En dat is zuur. Maar begin februari verhuizen we al en ik heb er belachelijk veel zin in. 

Sinds een drietal weken weet zo goed als iedereen in mijn omgeving hiervan, waardoor ik inmiddels al redelijk goed de frequently asked questions kan inschatten. Een bloemlezing:

Huh. Kortrijk? Wat?

Ja, Kortrijk. Stiekem waren mijn Lief en ik er al een hele tijd over uit dat, wanneer we een huis zouden kopen, dat in Kortrijk zou zijn. Antwerpen is tof, maar we voelen ons er allebei simpelweg niet thuis. Plus: als we hier een soortgelijk huis willen kopen, dan zouden we al in Merksem of Schoten of weet ik veel waar moeten zoeken. En dan zitten we daar, met z’n tweetjes in een dorp buiten Antwerpen, moederziel alleen. Dat leek ons niet zo’n fijn toekomstbeeld. 

Bovendien ben ik het na twaalf jaar wel een beetje zat dat bezoekjes van/aan de mensen die we graag zien altijd een weekend- dan wel een daguitstap zijn. Alles is moeilijk en ver weg en ik ben op het punt gekomen dat ik gewoon zo’n saai vrouwmens ben dat ook wel eens wil dat vrienden ‘zomaar even binnenspringen’. I mean, in Kortrijk kan dat gewoon! Eens bij ons binnenspringen! Awmagawd! (En oké, misschien doet uiteindelijk niemand dat, maar dan weten we in ieder geval toch ook dat het aan ons ligt en niet aan de afstand.) De meeste van onze vrienden en familie wonen immers in Kortrijk, Ieper of ergens daartussen. Of Amsterdam, maar ja, da’s sowieso geen optie meer. (Een huis like this koop je daar voor een miljoen. Zonder overdrijven. Daarom dus verhuisd.) 

En last but not least: Kortrijk is oprecht een heel fijne stad geworden. Pakweg tien jaar geleden had ik er nooit willen wonen, maar dezer dagen? Zeker weten. Kortrijk is wel degelijk de minimale hoeveelheid aan stad die this girl nodig heeft, maar een mooi compromis met mijn Lief, die meer groen en rust wilde. 

En dan gaan jullie elke dag pendelen naar Vilvoorde ofwa?

ZIJDEGIJZOT. We worden nu al op dagelijkse basis doodongelukkig van heen en terug minstens twee uur in de file staan voor ocharme Antwerpen-Vilvoorde. Nee, jong, wij hebben allebei ontslag genomen. Jaja, iedereen die gewed heeft over hoe lang het deze keer zou duren… 

Nahh, ik maak graag grapjes over mijn status als jobhopper, maar we waren oprecht niet van plan om binnenkort weg te gaan bij DPG Media. We vonden onze job allebei nog tof. Maar tja, zo gaat dat nu eenmaal soms. Mijn Lief heeft gelukkig allerlei nuttige skills en is bijzonder gewild op de arbeidsmarkt, dus die heeft inmiddels al een nieuwe baan vast.  

En ik? Ik wou eerst weer een job zoeken in de reclame, bij een bureau in de regio Gent. Maar eerlijk gezegd werd ik niet bijzonder enthousiast van het vooruitzicht om ineens bij een klein bureautje van acht man en een paardenkop te belanden en dan hoogstwaarschijnlijk gedegradeerd worden tot fulltime copywriter van blogposts voor kmo’tjes in de buurt of zoiets. Dat punt ben ik al een paar jaar voorbij. Bovendien speelde ik al een tijdje met het idee om op termijn misschien wellicht waarschijnlijk eens iets met redactie te gaan doen. Weer vaker zelf te schrijven. Minder dingen maken voor adverteerders en meer voor mezelf. And what better time om dat gewoon te proberen dan mijn nieuwe funemployment? Vanaf februari ga ik daarom fulltime freelancen, als eindredacteur en journalist. Momenteel ben ik hierover in gesprek met een aantal Vlaamse magazines, maar daar vertel ik later nog wel eens meer over, wanneer alles concreet is. Either way: spannende tijden are coming!

Dat moet nogal een huis zijn, zeg. Pics or it didn’t happen!

Later, my loves. Later. Wie mij volgt op Instagram krijgt ongetwijfeld binnenkort wel eens foto’s te zien, maar op heelder blogposts met foto’s zullen jullie nog een paar maanden moeten wachten. Ik kan wel zeggen dat het volledig instapklaar is, dus het enige wat wij er nog aan moeten doen is letterlijk: onze meubels erin zetten. Klaar!

Wordt het dan met water en brood op jullie bruiloft?

Dat zou wel degelijk het geval zijn als we de oorspronkelijke trouwdatum zouden aanhouden, ja, want ons volledige bruiloftsbudget is in het huis gestoken. Daarom hebben we besloten om een jaar later te trouwen. Augustus 2021 dus!

P.S. Sorry aan iedereen die een briljante debuutroman verwachtte. Misschien kan ik er rap eentje schrijven als ik eenmaal freelancer ben. ‘t Schijnt dat die mensen omkomen in de vrije tijd 😉

10 thoughts on “Het Grote Ding waar ik nog niks over mocht zeggen

  1. Proficiat! Kan me goed voorstellen dat jullie leven nu volledig op z’n kop staat, hahaha! Ik zou ook niet weten waar ik moest beginnen, als ik “opeens” een huis zou hebben.

  2. Proficiat! Nu ben ik wel heel benieuwd waar in Kortrijk precies. En Kortrijk heeft inderdaad wel veel te bieden! (Ik heb geen Instagram meer dus zal even moeten wachten dan).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *