You guys. Het ene moment kondig je aan dat je zwanger bent, vervolgens knipper je met je ogen en ben je ineens al 37 weken ver, met een stapel geschreven enveloppen voor geboortekaartjes die klaarligt en alles. Time flies when you’re gigantic! (Voornamelijk omdat zelfs mijn kousen aantrekken nu de volle drie minuten duurt.)
Traditiegetrouw deel ik in deze van twinkelende lichtjes en dampende glühwein overgoten tijd van het jaar een lijstje met alle boeken die ik heb gelezen, plus korte review en mijn bijhorend aantal sterren op Goodreads. (Alwaar u altijd welkom bent om mij te befrienden, trouwens.) Wie er geen genoeg van krijgt, kan ook mijn lijstjes van 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021 nog eens raadplegen.
Dit jaar las ik precies 25 boeken plus zeven Harry Potterboeken, want ik had nog eens zin om te verantwoorden waarom ik de hele reeks in drie verschillende edities bezit. Van die nieuwe boeken gaf ik er maar liefst zeven 4 sterren op Goodreads, dus het was zeker geen slecht leesjaar, al gaf ik er ook een hoop slechts 2 sterren.
Omdat ik nogal een ‘lang van stof’-type ben, splitste ik het lijstje op in twee delen, waarbij we in deel 1 begonnen met de allerslechtste en nu gestaag naar het summum van mijn boekenjaar klimmen, alwaar één prachtexemplaar eenzaam aan de top prijkt met de volle vijf sterren (al was dat, spoiler, ook niet geheel verrassend).
Allons-y!
Traditiegetrouw deel ik in deze van twinkelende lichtjes en dampende glühwein overgoten tijd van het jaar een lijstje met alle boeken die ik heb gelezen, plus korte review en mijn bijhorend aantal sterren op Goodreads. (Alwaar u altijd welkom bent om mij te befrienden, trouwens.) Wie er geen genoeg van krijgt, kan ook mijn lijstjes van 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021 nog eens raadplegen.
Dit jaar las ik precies 25 boeken plus zeven Harry Potterboeken, want ik had nog eens zin om te verantwoorden waarom ik de hele reeks in drie verschillende edities bezit. Van die nieuwe boeken gaf ik er maar liefst zeven 4 sterren op Goodreads, dus het was zeker geen slecht leesjaar, al gaf ik er ook een hoop slechts 2 sterren.
Omdat ik nogal een ‘lang van stof’-type ben, splits ik het lijstje op in twee delen, waarbij we beginnen met de allerslechtste en gestaag naar het summum van mijn boekenjaar klimmen, alwaar één prachtexemplaar eenzaam aan de top prijkt met de volle vijf sterren (al was dat, spoiler, ook niet geheel verrassend).
Allons-y!
Weten jullie nog, toen ik een dikke drie jaar geleden van ~mysterieuze blogger~ deed en Groot Nieuws aankondigde maar het nog niet meteen kon zeggen en jullie dus maar liet raden? (Dat was nog in de tijd dat ik een beetje een relevante blogger was, voordat ik te lui werd om WordPress vaker dan één keer per half jaar te openen.)
* Dat ik toch wel blij ben dat we 2,5 jaar geleden compleet random, zonder enige voorbedachte rade, een huis hebben gekocht, sinds ik 1,5 uur aan tafel heb gezeten met o.a. Béa uit Blind Gekocht om het over de huidige vastgoedmarkt te hebben. (Deze week in Humo, ’t is maar dat ge ’t weet.)
* Dat er dringend eens iemand een app moet uitvinden die je eigen stem op opnames vervangt door die van Herbert Flack of George Clooney, zodat je als journalist bij het uittypen van je interviews niet een halve dag zit te overwegen om vanaf de zesde verdieping uit het raam te springen telkens je jezelf hoort lachen/een stomme vraag stellen/over de interviewee heen praten/allround zo verschrikkelijk klinken dat je je afvraagt hoe je in godsnaam eigenlijk vrienden kan hebben. (Helaas schijnt naar je eigen stem luisteren zelfs na 30 jaar ervaring nog steeds cringey as fuck te zijn, dus ik reken echt keihard op de technologische revolutie.)
* Dat ik toch vaker moet checken of de melk in mijn fancy koffieapparaat er niet al te lang inzit. En liefst niet pas ná de eerste slok van mijn cappuccino. (Gebeurt beschamend vaak.)
* Dat het tof is als mensen een beetje rechtuit durven zijn, maar dat enige vorm van sociale filter bij wijze van respect en vriendelijkheid alsnog wel op zijn plaats is. Zie: mensen als Carine in Nonkels, waarvan iederéén in de West-Vlaanders er wel minstens één exemplaar kent. Bepaalde dingen kan je misschien beter denken dan ze hardop zeggen, weetwel. (Bijvoorbeeld: je kan wel opmerken dat er hier aan de rechterkant onder mijn fatse staat dat ik 29 ben, terwijl dat mathematisch gezien een licht probleempje vormt als je bouwjaar 1991 is, maar daarom hóéf je dat nog niet te zeggen – just politely smile and nod, dankuwel.)
* Dat Nonkels overigens wel van het allergrappigste op de Vlaamse televisie is sinds het onvolprezen Eigen Kweek. (Maar ik ben dan ook wel extreem bevooroordeeld wegens een door en door Westhoekse afkomst. KLINDER OF DRIE!)
* Of andere West-Vlamingen ook constant elk extreem West-Vlaams zinnetje in dat soort series zitten mee te zeggen, omdat ze pas als het op tv door iemand anders wordt uitgesproken, beseffen hoe friggin‘ hilarisch West-Vlaams is? Of doen enkel mijn wederhelft en ik dat? (Wuk e roar kroam is me dadde! Hie iejetn buk! BEUTER!)
* Dat niets mij na een ongelofelijke kakdag zo hard kan troosten als RuPaul’s Drag Race. Gelukkig bestaan er 657 seizoenen van in een dozijn verschillende landen, dus heb ik altijd een voorraadje afleveringen achter de hand. (Had ik al gezegd dat ik deze week naar de World Tour ben gegaan in Antwerpen? Met allemaal live optredens van queens uit de show? En dat het waanzinnig cool was en mijn draggy hartje helemaal overstroomde?)
* Maar dat een zak M&M’s met pinda’s op dat soort dagen overigens ook niet verkeerd is.
* Dat ik nooit had gedacht dat ik ooit het soort vrouwmens zou zijn dat van haar vrije feestdag gebruikmaakt om eens uitgebreid met een vochtig doekje alle blaadjes van haar kamerplanten te staan afstoffen. (Maar het bewijs was er vandaag wel degelijk.)
* Bij elke aflevering van Huis Gemaakt: dat je zo toch niet moet tegelen/schuren/elektriciteit leggen/kasten in elkaar steken, allez how zeg, amateurs!!! (Ook al heb ik van mijn leven met mijn linkerhanden niet veel meer gedaan dan behangpapier verwijderen en een paar muren wit verven – met enigszins wisselvallig resultaat.)
* Dat we toch echt wel eens een grotemensentuinset moeten kopen voor de zomers. (Elke zomer weer.)
* Dat het toch alweer een paar maanden geleden was dat er nog eens iets op mijn blog verscheen, maar dat ik niet goed meer weet wat ik er allemaal op moet schrijven. (En dan krijg je dit dus. Sorry aan de meerwaardezoekers.)
En verder, hoe gaat ’t nog met jullie?
(P.S. Ik las net die blogpost van toen we ons huis kochten nog eens en moest eigenlijk heel hard lachen om mijn eigen grapjes en toen miste ik die vroegere Talitha die dat soort blogposts schreef wel een beetje. Bij deze een dikke sorry dat ik dat niet meer doe, maar ik ben nu echt ontiegelijk veel saaier geworden, vrees ik. ☹️)
Carpe Diem, oftewel ‘pluk de dag’, betekent zoveel als: leef je leven nu en maak je niet te veel zorgen om later. Ik vind dat een mooi sentiment, maar ben er zelf hoegenaamd niet toe in staat. Ten eerste ben ik een planner. Ik heb al mijn deadlines en afspraken steeds netjes in een overzichtelijke planning staan. Ik hou zelfs mijn financiën bij met een speciale app om te budgetteren én kan er werkelijk van genieten om daar op de eerste van de maand mee bezig te zijn. (U dacht dat ik een hippe millennial met een rock-‘n-roll-leven was, beste lezer? U dacht verkeerd.) Al ben ik nu ook niet het type dat de volgende vijf jaar al netjes heeft uitgestippeld. Als het over de grote dingen des levens gaat, zie ik wel wat er op mijn pad komt. Af en toe eens verhuizen, zomaar van job veranderen,… Doe ik gewoon. Maar op welke dagen ik de was doe en hoe laat de katten eten krijgen: dat staat in steen in de agenda gebeiteld.
Officieel is de moedertaal voor de meesten van ons het Nederlands, maar laten we eerlijk wezen: voor de gemiddelde West-Vlaming is dat toch eerder het West-Vlaams. We denken in ons dialect, praten in ons dialect, voelen in ons dialect en als ik de sociale media van mijn provinciegenoten zo bekijk, schrijven we ook vaak in ons dialect. We zijn er immers preus op. We voelen ons sneller thuis als we ons eigen taaltje horen en kunnen ons veel makkelijker uitdrukken als die vervelende (en duidelijk compleet overbodige) ‘g’ niet in de weg staat.
Een tijdje geleden verscheen op deze blog een oude column van mijn hand, over in je eentje ‘sociale’ dingen doen, zoals op restaurant gaan. Eerlijk gezegd heb ik die tekst voornamelijk online gezwierd om met een minimum aan moeite dit persoonlijke hoekje van tinternet nog enigszins op te vullen, zonder er verder echt bij na te denken. Maar toen reageerde Amber met een anekdote in de comments die mij meteen terug katapulteerde naar een zomerse dag in Amsterdam, jaren geleden, waarop ik in mijn eentje iets zat te drinken en vervolgens een bijzonder boeiende namiddag beleefde met een volslagen wildvreemde Ier, die me misschien ooit nog multimiljonair zou kunnen maken.
Wat weet u over Charles Darwin? Wetenschapper! Brit! Origin of the Species! Evolutietheorie! Het recht van de sterkste! Stop de klok!
Dat was het wellicht zo ongeveer, niet? Veel meer kunnen de meeste mensen zich niet voor de geest halen wanneer het over de Britse (check!) wetenschapper (check!) gaat. Zelf ben ik ook geen expert, maar ik las onlangs een boeiend artikel over de grootste misverstanden die er nog altijd over zijn werk bestaan. Zoals wat hij precies bedoelde met ‘survival of the fittest’. Het is de wereldberoemde titel van een hoofdstuk in Origin of the Species (1859). Sindsdien is het idee dat de sterkste, de slimste en de agressiefste altijd wint alomtegenwoordig. Hele bedrijfsstrategieën en politieke keuzes zijn erop gebaseerd. Strijd, competitie en individualisme staan daarin steevast voorop.
De week van in je eentje uit eten gaat door van 1 tot en met 7 februari en is ooit ontstaan in een restaurant in New York. De uitbaatster lanceerde er toen speciale menu’s en kortingen voor wie een tafeltje voor één boekte in de aanloop naar Valentijn. Zo wilde ze alleenstaanden een hart onder de riem steken.
Blijkbaar is er een volledige wéék nodig om mensen ervan te overtuigen dat het helemaal niet zo raar is om in je eentje uit eten te gaan. Dat vind ik dan weer raar. Ik kan vrijwel niets bedenken dat ik niét probleemloos in mijn eentje zou doen. (Al zou op een tandem fietsen wellicht niet zo evident zijn.) Het zal wel liggen aan het feit dat ik enig kind ben en dus al van kleins af heb geleerd om mezelf te entertainen. De meeste mensen met broers of zussen lijkt dat triestig, maar ik heb het altijd een enorm pluspunt gevonden. Ik verveel me namelijk nooit en ik ben er erg zelfstandig door geworden. Ik trek altijd en overal mijn plan, ook in mijn eentje. Voor het eerst alleen wonen was voor mij amper een aanpassing. (Al moest ik, toegegeven, wel nog mijn moeder bellen om te weten of de pasta in het water moet voor het kookt of pas daarna. True story. Niet trots op.)