(dit is niet mijn dochter, maar gewoon een random internetbaby)

Elf weken geleden werd mijn leven helemaal omgegooid door een klein snurkend, kwijlend en gekke geluidjes producerend mensje. Andere ouders hadden me toevertrouwd dat je je al snel amper kan herinneren hoe het leven ooit was zonder baby en boy oh boy, hebben ze een pakske gelógen! I mean, het is allemaal erg tof (en vermoeiend), maar ik herinner me nog keihard hoe het was om op elk moment van elke dag te doen wat ik wilde, overal heen te gaan zonder dat er een halve inboedel moet verhuisd worden, letterlijk nooit ondergekotst te worden en van net zoveel slaap te kunnen genieten als ik wilde. Wie zich dat werkelijk niet meer herinnert, is bewust delusional, zeg ik u. Je WIL het gewoon niet meer weten.

Enfin, we hebben best wel geluk met dat kind van ons, want as we speak slaapt ze al vier nachten lang acht heerlijke uren na elkaar. Bovendien blijkt haar maximale volume – zo is ons al door menig side-eyeing ouder bevestigd – zwaar onder dat van de gemiddelde baby te liggen. Het gros van de tijd is Charlie een erg vrolijke en uiterst fotogenieke baby die als ze schaterlacht het allerbeste geluid ter wereld produceert, van het soort dat je me een hele dag lang op repeat kan laten horen en ik word het alsnog nooit beu.

Maar wennen, dat was het de voorbije elf weken zeker wel.

Dingen die ik in die tijd al heb gegoogeld

* Of het normaal is dat ze nog niet […] op de leeftijd van […] weken. (Na een tijdje ben ik wel gestopt met apps en sites met ‘mijlpalen’ lezen want whaddafok, serieus.)

* Of andere baby’s ook boeren en scheten laten als een dokwerker. (Elegant is die van mij alvast niet.)

* Of sad beige babies nu echt zo sad zijn. (Ik wil gewoon geen lelijke plastic Fisher-Price-brol in primaire kleuren kopen, please laat mij en mijn esthetisch verantwoorde houten loopwagentjes.)

* Wanneer baby’s gaan doorslapen en hoe je dat precies moet aanleren. (Met als gevolg nog een paar duizend zoekopdrachten over alle zogezegde regeltjes rond dat slapen en of ik ze dan nog wel in slaap mag laten vallen bij mij in plaats van in haar bed en mag ze dan overdag wel in de woonkamer slapen en moet het dan licht of juist donker zijn en als ik het nu verkeerd doe, verpest ik het dan voor de volgende twee jaar???)

* Elk klein zuchtje en kuchje en hikje en kotsje sinds ze geboren is, maar dezer dagen gelukkig toch al substantieel minder dan tijdens de eerste weken. (Hoewel ik toch ook anxiety krijg als ik lees dat je als moeder op deze leeftijd je baby al flawlessly zou moeten kunnen ‘lezen’ – ik begrijp 99 procent van de tijd nog steeds niet wat dat kind wil hoor?)

Dingen waar ik nu ineens over praat alsof het een doodnormaal gespreksonderwerp is

* Kak, uiteraard. (Wel alleen maar met mijn wederhelft, wij zijn niet het soort mensen dat ongevraagd de kleur en consistentie van onze baby’s dagelijkse productie figuurlijk onder ieders neus duwt. Maar voor zij die ernaar vroegen, hebben we intussen wel al uitgebreid pesto en kip-currysalade verpest.)

* Wat ik dezer dagen met mijn borsten aanvang. (Of ik borst- dan wel flesvoeding geef, want zodra je zwanger of bevallen bent vindt iedereen en z’n moeder blijkbaar dat ze dat zomaar mogen vragen, wat ik altijd al bijzonder raar heb gevonden, want ik kom jou toch ook niet zomaar vragen wat je in de nabije toekomst zoal van plan bent met je twee vriendinnen?)

* De staat van mijn lady bits en hoe die de komst van Charlie precies hebben doorstaan. (Bijzonder goed, merci voor de interesse.)

* Sowieso: mijn bevalling. Raar, hoe graag je achteraf wil vertellen daarover, aan jan en alleman. Oké, het is nu niet alsof ik me serieus moet inhouden om in de rij bij de slager spontaan over mijn weeën te beginnen, maar toch praat ik er wel graag over. (Van tevoren snapte ik niet hoe een volledig minimensje uit je lichaam duwen in godsnaam een *positieve ervaring* zou kunnen zijn, maar nu wel, al kan ik van geen kanten uitleggen hoe dat komt.)

Nieuwe angsten die mijn brein heeft aangeboord

* Aangereden worden met de auto. Sinds er achterin precious cargo in de vorm van mijn baby meerijdt, ben ik er om de haverklap van overtuigd dat andere chauffeurs het wel eens een plezant idee zouden kunnen vinden om spontaan onze rechterflank te rammen. (Alsof ik nog geen rijangst genoeg had.)

* Zomaar omver vallen met de fiets wanneer de baby achterop zit. Of in de Leie waaien. Of tegen een portier rijden. Of uitwijken voor een hondje en tegen een boom knallen. Of uitglijden over bananenschillen op de weg (?). (En dan moet je weten dat ik nog geeneens fiets met de baby achterop, want veel te klein en niet eens een fietsstoeltje in mijn bezit.)

* Dat iemand mijn baby meeneemt als ik de kinderwagen een halve seconde niet in de gaten heb buitenshuis. (Dat mag je letterlijk nemen want ik heb het ook al op de stoep voor mijn huis wanneer ik iets uit de auto wil halen.)

* Dat iemand mijn baby laat vallen wanneer die haar vast heeft. (Moet mezelf altijd inhouden om haar niet meteen weer uit andermans armen te grissen bij babybezoek.)

* Onbekende ziektes in mijn familie die [iets wat ze wel/niet doet en volgens eerder genoemde apps en sites niet/wel zou moeten op deze leeftijd] zouden kunnen verklaren. (Iemand, pak alstublieft mijn internet af.)

Vaardigheden die ik verrassend snel onder de knie heb gekregen

* Luiers verschonen. Nooit eerder gedaan, maar practice does make perfect, en zeker als je het 768 keer per dag moet doen. In het semi-donker, in een wachtzaal van het ziekenhuis, in de auto: geef me een random plek en ik verschoon er een luier in minder dan twee minuten zonder mijn handen zelfs vies te maken. (Al maakt ze er vaak genoeg een uitdaging van.)

* Debiele bijnamen voor mijn kind verzinnen. (Char(l)izard, Char-Char Binks, Charlizzle my nizzle fo shizzle: het is helaas allemaal al voorbijgekomen.)

* Op basis van cijfers inschatten of andermans baby wel of niet klein/dik/lang/kort/reusachtig is, of een uitzonderlijk groot hoofd heeft. (Vijf kilo bij de geboorte wtf how are you still alive, vrouwmens???)

* Instantly slapen. (Maar ook: instantly wakker worden.)

Aantal keer dat ik me al een op een eindeloze zorgcarrousel van melk, pampers en wiegen meedraaiende slaaf heb gevoeld

* Toch een paar dozijn.

Aantal keer dat ik het kind het liefst had teruggestoken where she came from omdat het zonder zoveel beter was en ik dacht: ‘fuck it, dit was de slechtste beslissing van mijn leven’

* Geen een.

(Gelukkig hé zeg!)