(dit is niet mijn dochter, maar gewoon een random internetbaby)
Elf weken geleden werd mijn leven helemaal omgegooid door een klein snurkend, kwijlend en gekke geluidjes producerend mensje. Andere ouders hadden me toevertrouwd dat je je al snel amper kan herinneren hoe het leven ooit was zonder baby en boy oh boy, hebben ze een pakske gelógen! I mean, het is allemaal erg tof (en vermoeiend), maar ik herinner me nog keihard hoe het was om op elk moment van elke dag te doen wat ik wilde, overal heen te gaan zonder dat er een halve inboedel moet verhuisd worden, letterlijk nooit ondergekotst te worden en van net zoveel slaap te kunnen genieten als ik wilde. Wie zich dat werkelijk niet meer herinnert, is bewust delusional, zeg ik u. Je WIL het gewoon niet meer weten.
Enfin, we hebben best wel geluk met dat kind van ons, want as we speak slaapt ze al vier nachten lang acht heerlijke uren na elkaar. Bovendien blijkt haar maximale volume – zo is ons al door menig side-eyeing ouder bevestigd – zwaar onder dat van de gemiddelde baby te liggen. Het gros van de tijd is Charlie een erg vrolijke en uiterst fotogenieke baby die als ze schaterlacht het allerbeste geluid ter wereld produceert, van het soort dat je me een hele dag lang op repeat kan laten horen en ik word het alsnog nooit beu.
Maar wennen, dat was het de voorbije elf weken zeker wel.
